Στον αγροτικό κόσμο οι συνέπειες της χρήσης φυτοφαρμάκων ήταν για χρόνια άγνωστες.
«Ηταν θέμα παιδείας. Δεν γνώριζαν. Ή δεν κοιτούσαν καν τις ετικέτες για τις οδηγίες χρήσης», λέει ο Σπύρος Βυζαντινόπουλος, ερευνητής στο ΕΘΙΑΓΕ.
Στη Λιβαδειά ο Λάμπρος Φλώρος θυμάται τον πατέρα του να ψεκάζει στα χωράφια χωρίς μάσκα ή ειδική στολή.
Οι χημικές ουσίες πότιζαν τα ρούχα του και το δέρμα του.
Οταν ο γιος του ανέλαβε την παραγωγή οι συνήθειες στον κάμπο της Κωπαΐδας δεν άλλαξαν.
«Χρησιμοποιούσαμε ασύστολα φυτοφάρμακα. Ο,τι μας έδινε ο κάθε γεωπόνος. Τότε και εκείνοι δεν ήξεραν. Ρίξτε, μας έλεγαν. Οι περισσότεροι δεν είχαν επαφή με τα χωράφια. Ηταν μεσολαβητές. Εμπόριο έκαναν. Οσο περισσότερα πωλούσαν τόσο μεγαλύτερο το κέρδος», λέει ο 40χρονος σήμερα παραγωγός.
Τα σκευάσματα εξαντλούνταν γρήγορα, αλλά κανείς δεν ήξερε τι να κάνει με τα απομεινάρια τους. «Δεν είχαμε πού να τα πετάξουμε.
Τα καίγαμε ή τα ρίχναμε σε κάποιο ρυάκι δημιουργώντας μεγάλες εστίες μόλυνσης», θυμάται ο κ. Φλώρος. Εδώ και δύο χρόνια όμως οι συνήθειες και οι συνθήκες φαίνεται πως αλλάζουν στα 600 στρέμματά του και σε γειτονικές καλλιεργήσιμες εκτάσεις.
Τα Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου