Πρόκειται για συγκυρία που μας δίνει τη δυνατότητα να κρίνουμε, να αξιολογήσουμε και να συμπεράνουμε -όχι από παχυλά λόγια, αλλά από έργα.
Στα λόγια, λοιπόν, έχουμε ηχηρές (πλην ανέξοδες) καταδίκες: κρίνονται και κατακρίνονται το μνημόνιο, η διάλυση του κράτους πρόνοιας, ο ρατσισμός κ.λπ. Όλα με πομπώδεις αναφορές σε αρχές του κράτους δικαίου, σε φιλόσοφους και διανοητές - στον Χάμπερμας, τον Φουκό, τον Αγκάμπεν.
Όταν όμως η κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών, αναδύεται (και στις μέρες μας πράγματι αναδύεται), οι μιντιακώ δικαίω προβεβλημένοι «ταγοί των αντιστάσεων» στην καλύτερη περίπτωση σιωπούν (ή απολογούνται επικαλούμενοι τις θεσμικές τους περγαμηνές) και στη χειρότερη εκπέμπουν μύδρους περί θεσμικών παρατυπιών και κινηματικών «ελλείψεων».
Και επειδή η χώρα είναι αυτή που είναι, το φαινόμενο καταλήγει να γίνεται κωμικό -προσομοιάζοντας στο γνωστό «κάνε με πρωθυπουργό για 24 ώρες και θα σ' τα λύσω όλα».
Αντί ο λόγος των υποτιθέμενων ταγών να εμπνεύσει τις αντιστάσεις της κοινωνίας, η δράση της κοινωνίας πανικοβάλλει τους «ταγούς», ωθώντας τους στην ανοησία.
Από ό,τι ακούστηκε και γράφτηκε τις τελευταίες εβδομάδες, δύο θεματικές δεσπόζουν: η πρώτη -που δεν πρέπει επ' ουδενί να ξεχαστεί- αφορά την άποψη ότι η απεργία πείνας των 300 μεταναστών στη Νομική (και το ΕΚΘ) λειτούργησε ως εφαλτήριο για την προώθηση ακροδεξιών απόψεων: ότι «έριξε νερό στο μύλο της αντίδρασης».
Όμως πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο: Με εξαιρέσεις λαμπρές (όπως πάντα), οι «ταγοί» όχι μόνο δεν διέβλεψαν ότι η κινητοποίηση αυτή θα άνοιγε επιτέλους το τεράστιο θέμα της μετανάστευσης και της ουσίας του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά με την εκκωφαντική σιωπή τους τις πρώτες κρίσιμες ώρες και μέρες επέτρεψαν στα έξαλλα ΜΜΕ να αλαλάζουν προωθώντας την ακροδεξιά υστερία.
Οι απλοί άνθρωποι, η μεγάλη (ίσως και τεράστια) υποστήριξη που οι δράσεις της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης κατέγραψαν σε πείσμα των ΜΜΕ, τους άφησαν θλιβερά έκθετους, υποχρεώνοντάς τους σε ανεπαίσθητη, πλην χαρακτηριστικά δειλή, μεταστροφή.
Είναι ασφαλώς καλοδεχούμενη· όμως τα συμπεράσματα δεν πρέπει να ξεχαστούν: πρώτον, ότι είναι οι μαχητικές δράσεις που διαρρηγνύουν την αποκρουστική συνωμοσία της σιωπής και τον καθημερινό φασισμό (εμπεδώνοντας και διευρύνοντας έτσι τη δημοκρατία), και όχι τα ανέξοδα διαγγέλματα σε ανύποπτο χρόνο.
Και, δεύτερον, ότι ταγοί -όταν και αν υπάρχουν- δεν υπάρχουν ειμή μόνον στην πράξη.
Το δεύτερο θέμα άπτεται της βάναυσα κακοποιημένης έννοιας της «πολιτικής ανυπακοής».
Σε μιαν απίστευτη (αν και όχι πρωτοφανή) παραποίηση της απλής λογικής, υποστηρίχθηκε ότι η ανυπακοή, αλλά και τα εν γένει διεκδικητικά κινήματα, είναι εύλογα και αποδεκτά μόνον όταν περιορίζονται από τις θεσμικές κανονικότητες ή είναι απλώς συμβολικά: δηλαδή μόνον όταν δεν έχουν ουσιαστικές πιθανότητες επιτυχίας!
Λίγοι βέβαια θα κατανοήσουν (και πολύ λιγότεροι θα ασπαστούν) το απίστευτο ευφυολόγημα. Αλλά οι υπόλοιποι; Η ανιστόρητη ρηχότητα δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία πνευματικής οκνηρίας.
Πώς πράγματι θα οργανωθεί για να φέρει αποτελέσματα το κίνημα «Δεν Πληρώνω» ενάντια στην κλοπή του δημόσιου πλούτου και τη συλλήβδην καταστρατήγηση θεμελιωδών δημοκρατικών αρχών και δικαιωμάτων; Και πάλι σιωπή.
Όμως η κοινωνία ευτυχώς αντιδρά (και έτσι θα συνεχίσει). Φτιάχνει αυτόνομες κινηματικές επιτροπές που σταδιακά αίρουν την τεχνητή, επιβεβλημένη απομόνωση, επιδεικνύοντας διεκδικητική επινοητικότητα και πνευματική ρώμη.
Οι ξεπερασμένοι «ταγοί» ας προσέξουν. Έχουν πολλά να μάθουν...
lamianews.blogspot.com
(*) O Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης είναι Επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Επίσης είναι Life Member στο Πανεπιστήμιο του Cambridge (CLH)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου