Η αλήθεια είναι ότι μέχρι σήμερα οι αγώνες τους ...δικαιώνονται! Και η καινούργια ευκαιρία για τη συνέχιση της δικαίωσης τους βρέθηκε με αφορμή την -όχι ίσως ολοκληρωμένη αλλά πάντως μεταρρυθμιστική- προσπάθεια του κου Λοβέρδου.
Ας δούμε λοιπόν για τη διατήρηση ποιού συστήματος υγείας αγωνίζονται με τόσο επαναστατικό πάθος τα πολύχρωμα συνδικάτα .
Η Ελλάδα λένε έχει ένα δημόσιο σύστημα που πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Αλήθεια πόσο δημόσιο είναι στην πραγματικότητα ένα σύστημα όταν οι ιδιωτικές δαπάνες για υπηρεσίες υγείας ξεπερνούν το 45% των συνολικών δαπανών της χώρας για την υγεία; Όταν για κάθε 1 Ευρώ που δαπανά το κράτος ο έλληνας πολίτης πρέπει να βάζει ακόμη 1 Ευρώ από την τσέπη του; Είναι θλιβερό αλλά κατέχουμε την πρώτη θέση στον ΟΑΣΑ, αφήνοντας πίσω μας το Μεξικό(!) αλλά και τις ΗΠΑ – πριν τον Ομπάμα, που δεν υπήρχε δημόσιο σύστημα υγείας που να καλύπτει όλο τον πληθυσμό. Για να μην αναφερθούμε στην Ευρώπη όπου στις περισσότερες, τις πιο αναπτυγμένες, χώρες το ποσοστό ιδιωτικών δαπανών είναι περίπου 10%., με μέσο όρο 24%
Θα μου πείτε εντάξει, δίνει ο πολίτης κάτι παραπάνω αλλά τουλάχιστον έχουμε αποτελέσματα. Τώρα μάλιστα. Οι δείκτες αποτελεσματικότητας του συστήματος υγείας (ύστερα από μια ενθαρρυντική πορεία βελτίωσης στη 10ετία του 80 που συμπίπτει με την ίδρυση του ΕΣΥ) πάνε από το κακό στο χειρότερο. Μέσα στην τελευταία 20ετία σε σχέση με το προσδόκιμο επιβίωσης η Ελλάδα κατρακυλάει από την 4η στη 14η θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ίδιο συμβαίνει σχεδόν με όλους τους δείκτες, όπως αυτός των αποφευκταίων θανάτων που σχετίζεται άμεσα με την ποιότητα και την διαθεσιμότητα των υπηρεσιών υγείας.
Υπάρχουν δύο απαγορευμένες λέξεις στην Ελληνική γλώσσα. Αξιολόγηση και αποτελεσματικότητα. Είναι οι λέξεις που εκνευρίζουν τις συντεχνίες και τα Ελληνικά κόμματα, κυρίως της “αριστεράς”. Το πρόβλημα είναι ότι προκαλούν την ίδια αμηχανία και στις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες των υπουργείων και ιδιαίτερα σ αυτό της Υγείας. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι οι Έλληνες γιατροί τόσο των Νοσοκομείων όσο και των ασφαλιστικών ταμείων δεν αξιολογούνται ΠΟΤΕ!; Παρά το γεγονός ότι διαχειρίζονται ανθρώπινες ζωές και κοινωνικούς πόρους, η Ελληνική πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να ελέγξει αν ανταποκρίνονται με αποτελεσματικότητα. Οι άρρωστοι δεν μπορούν να γνωρίζουν την επάρκεια των νοσηλευτικών ιδρυμάτων και των γιατρών στους οποίους εμπιστεύονται τη ζωή τους, αφού δεν υποχρεούνται να δημοσιεύουν τα αποτελέσματα τους όπως κάνουν σχεδόν σε όλα τα αναπτυγμένα κράτη της Δύσης.
Είναι σαν να είσαι επιβάτης μιας πτήσης με πιλότο κάποιο που πήρε ένα δίπλωμα πριν πολλά χρόνια, είναι εκπαιδευμένος σε αεροπλάνο παλαιότερης γενιάς και έχει να πιλοτάρει τα τελευταία 10 χρόνια. Θα μου πείτε αυτό δε γίνεται. Στην αεροπλοΐα πιθανώς όχι. Στην υγεία όμως, ιδιωτική και δημόσια, είναι πιθανότατο να γίνεται. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός που να πιστοποιεί την επάρκεια των γιατρών σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ένα σύστημα που θα υποχρέωνε το γιατρό να αποδεικνύει τη συνεχή ενημέρωση του και την συνεχή επαρκή άσκηση της ειδικότητας του. Κάθε προσπάθεια να εισαχθεί στο παρελθόν μια τέτοια ρύθμιση ακυρώθηκε εξαιτίας της σθεναρής αντίστασης των συντεχνιών και της ατολμίας των υπουργών να την εισάγουν. Το πολιτικό κόστος βλέπετε... Γιατί βέβαια, η απώλεια ζωής ή αναπηρία στη χώρα μας δεν έχει πολιτικό κόστος. Σε ελάχιστες περιπτώσεις μάλιστα έχει και ποινικό.
Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει να αναφέρεται σε πολλές πτυχές αυτού του κατακερματισμένου, αναποτελεσματικού, μη αξιολογούμενου και στην πράξη ιδιωτικοποιημένου συστήματος υπηρεσιών υγείας. Το τελικό όμως συμπέρασμα είναι πως η Ελλάδα διαθέτει ένα σύστημα υπηρεσιών υγείας που δεν έχει καμία σχέση με τα αντίστοιχα όλου του αναπτυγμένου κόσμου και δη της Ευρωπαϊκής ένωσης της οποίας είμαστε μέλος.
Η τραγικότητα της ελληνικής περίπτωσης συμπληρώνεται με το γεγονός, ή μάλλον κυριαρχείται από το γεγονός, ότι ακόμα και αυτές οι υποβαθμισμένες του υπηρεσίες είναι σχεδιασμένες για μια άλλη εποχή, για ένα άλλο επιδημιολογικό πρότυπο, για ένα άλλο αξιακό σύστημα. Στη σύγχρονη εποχή κυριαρχούν τα χρόνια νοσήματα, τα νοσήματα φθοράς και ασθένειες που σχετίζονται με το κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης (π.χ κατάθλιψη, Αλτσχάιμερ κλπ). Αυτά απαιτούν ένα άλλο σύστημα σχεδιασμένο για την αντιμετώπιση των νέων αναγκών με γιατρούς κατάλληλα προετοιμασμένους γι αυτό. Για να φέρω ένα μόνο παράδειγμα δεν έχουμε μονάδες αποκατάστασης, ούτε μπορούμε να βοηθήσουμε τους ανοϊκούς ασθενείς.
Κι αν όλα αυτά ακούγονται σαν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, ισχυρίζομαι ότι όλα τα κράτη βρίσκονται σε διαδικασία αναδιοργάνωσης των υπηρεσιών υγείας στην βάση αλλαγής παραδείγματος. Αυτό έχει βέβαια πολλαπλές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις που απαιτούν σοβαρότητα, και ειλικρινή δημόσιο διάλογο. Μπορεί αυτό να γίνει με άτολμες και ενοχικές κυβερνήσεις; Μπορεί με συντεχνίες και όχι πραγματικούς συνδικαλιστικούς φορείς; Μπορεί με κόμματα της “αριστεράς” με επαρχιακή , δηλαδή νεκρική κατά Κώστα Αξελό, νοοτροπία; Η γνώμη μου γι αυτό προσεχώς…….
*Ο Χρήστος Δερβένης είναι γιατρός.
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου