Η Παραβίαση των Νόμων ως Ιδεολογία

Με την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει τους τελευταίους μήνες της ταλαιπωρημένης ζωής μας, γίνεται φανερό ότι το μέλλον μας εξαρτάται από δύο βασικούς παράγοντες. Ο πρώτος είναι το Μνημόνιο, με βασικό στόχο τον εξορθολογισμό της χώρας που ζούσε επί πολλά χρόνια σε μια εικονική πραγματικότητα γεμάτη στρεβλώσεις. Ο δεύτερος είναι βέβαια η Ευρωζώνη και οι λύσεις που θα δοθούν με στόχο την προστασία του ευρώ. Είναι απαραίτητο το Μνημόνιο να εφαρμοστεί στην ολότητά του, όχι μόνο για να δοθούν λύσεις στα δημοσιονομικά προβλήματα, αλλά και για να προχωρήσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, με την ελπίδα ότι σταδιακά θα αλλάξει και η νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας. Εφόσον όμως εφαρμοστεί το Μνημόνιο, θα αποδειχθεί επίσης εξίσου απαραίτητη η βοήθεια των εταίρων μας για να καταστεί δυνατή η αντιμετώπιση του χρέους της Ελλάδας.
Αν αυτός ο συλλογισμός είναι ορθός, η προϋπόθεση για να βοηθήσουν οι εταίροι είναι να δοθεί συνολική λύση στην κρίση χρέους στην Ευρώπη και στην εξασφάλιση της σταθερότητας του ευρώ. Η συνολική λύση εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις διαθέσεις και τις αποφάσεις της Γερμανίας, αλλά η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις ούτε στο Βερολίνο, αλλά ούτε και στις Βρυξέλλες. Η μόνη δυνατότητα που έχει η Ελλάδα είναι να εξυγιάνει κατά το δυνατόν τη δική της κατάσταση με την εφαρμογή του Μνημονίου. Και επειδή η πλήρης εφαρμογή του Μνημονίου είναι εξαιρετικά δύσκολη και επώδυνη υπόθεση μέσα στον δεδομένο χρόνο, θα πρέπει να πείθει τουλάχιστον ότι κάνει τεράστια προσπάθεια.
Υπάρχουν αναμφίβολα μεγάλα ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα του Μνημονίου, σχετικά με την επίτευξη των στόχων. Είναι εφιαλτικός ο ρυθμός της αύξησης της ανεργίας. Αποτελεί δυσάρεστη έκπληξη η συνεχής αύξηση των τιμών, ενώ την ίδια στιγμή μειώνονται οι αποδοχές της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Προκαλεί ίλιγγο η αναμενόμενη αύξηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ και επομένως και η αποπληρωμή του. Ξεπερνάει τη φαντασία η μεταλλαγή της ελληνικής οικονομίας σε ανταγωνιστική και η μεταβολή του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών από αρνητικό σε θετικό.
Από την άλλη πλευρά, είναι απόλυτα βέβαιο ότι χωρίς την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης και την υπογραφή του Μνημονίου… δεν θα υπήρχαμε σήμερα ως κοινωνία, ό,τι και να λένε διάφοροι. Το ζήτημα είναι να βοηθήσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, έχοντας φυσικά υπ’ όψιν ότι είναι αδύνατον να διατηρηθεί το μοντέλο που ξέραμε και μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Δυστυχώς όμως, στη μεταβατική αυτή περίοδο, ο αντικειμενικός παρατηρητής διαπιστώνει αφενός το βάθος της διαφθοράς και αφετέρου την άρνηση μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχθούν την πραγματικότητα και να δεχθούν τις αλλαγές που πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν για να μπορέσουμε να πορευτούμε στο μέλλον.
Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι παίρνει διαστάσεις η παραβίαση των νόμων. Ακόμη χειρότερα, γίνεται πλέον συνειδητή προσπάθεια από αυτούς που παραβιάζουν τους νόμους να προβάλλουν δημοσίως προσχήματα και δικαιολογίες, από κόμματα να ιδεολογικοποιούν την παραβίαση, από μίντια να υιοθετούν ως ηρωικά τα συγκεκριμένα κατορθώματα και από τμήματα της κοινής γνώμης όχι μόνο να τα αποδέχονται, αλλά και να υπερασπίζονται φανατικά τη λογική τους. Τα παραδείγματα είναι πολλά.
Είναι αυτοί που δεν πληρώνουν τον ΦΠΑ και τον κατακρατούν ως… κεφάλαιο κίνησης. Είναι οι Γκλέτσοι και οι θαυμαστές τους που γκρεμίζουν τις προστατευτικές μπάρες στην εθνική οδό. Είναι εκείνοι που αρνούνται να πληρώνουν διόδια. Είναι τα στελέχη του ΠΑΜΕ που όχι μόνο συμπαραστέκονται, αλλά και διαλαλούν ότι θα επεκτείνουν το… κίνημα στην άρνηση εξόφλησης των λογαριασμών της ΔΕΗ, στο πλαίσιο προφανώς της γενικής ανυπακοής που κηρύττουν το ΚΚΕ και τα άλλα κόμματα και κομματίδια της Αριστεράς. Είναι η εκτεταμένη ανυπακοή στην απαγόρευση του καπνίσματος. Είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουν λευκή απεργία και οι συνάδελφοί τους εφοριακοί που «τα παίρνουν», επειδή μειώθηκαν οι αποδοχές τους. Είναι ακόμη και η προσπάθεια των υπόπτων για τρομοκρατία να επιβληθούν στο δικαστήριο με το έτσι θέλω.
Αν στο φαινόμενο της γενικευμένης παραβίασης των νόμων (που υπήρχε πάντα) και της προσπάθειας ιδεολογικοποίησης (αυτό είναι το καινούργιο) προστεθούν οι αντιδράσεις των συντεχνιών του Δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα που θέλουν να διατηρήσουν κεκτημένα και προνόμια και ταλαιπωρούν την καθημερινότητα, το βάθος της διαφθοράς που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία και το τεράστιο πρόβλημα της φοροδιαφυγής, γίνεται φανερό ότι η Ελλάδα δεν είναι συντεταγμένη Πολιτεία. Δεν είχε ποτέ έντονα χαρακτηριστικά συντεταγμένης Πολιτείας, αλλά τις κρίσιμες αυτές ώρες χάνονται και τα τελευταία ίχνη της. Μπορεί άραγε να συνέλθει μια τέτοια χώρα, όταν μάλιστα δεν το θέλουν οι πολίτες της;
του Άγγελου Στάγκου


Πηγή: Η Καθημερινή