- Γεια σας.
- Πήρα να κάνω μία καταγγελία.
- Μάλιστα. Πώς λέγεστε ;
(Προσέξτε, εδώ αρχίζει η διαδικασία μίας αναπόφευκτης αυτοδικίας):
- Ονομάζομαι Γιάννης Στουραΐτης
- Ωραία. Τι θα καταγγείλετε ;
- Στο Νοσοκομείο της Ρόδου, καπνίζουν όλοι, παντού !
Μικρή, αμήχανη παύση από την άλλη μεριά, και μετά :
- Καλώς. Καταγράφηκε.
Από την επόμενη μέρα, η προσμονή των αποτελεσμάτων της καταγγελίας μου, μ’ έκανε να προσέρχομαι στο νοσοκομείο, σχεδόν με ανυπομονησία !
Ανυπομονούσα να μπω μέσα στο κτήριο και να μην με πάρει απ’ την μούρη η γνωστή μπόχα της τσιγαρίλας του τεκέ !
Μάταια…
Μετά από καμιά δεκαπενταριά μέρες αδημονίας, ξαναπήρα στο 1142, και φτού κι απ ‘την αρχή :
- Ονομάζομαι Γιάννης Στου…κ.λπ., κ.λπ.
Λέει το 1142 με ψυχρή, υπηρεσιακή φωνή (και τι ήθελες ρε κόπανε, περιπάθεια από το 1142 ;) :
- Δηλαδή, θα ξανα-καταθέσετε την καταγγελία σας ; Εγώ, αν θέλετε, θα την ξανα-καταγράψω !
- Τι ακριβώς σημαίνει αυτό, σας παρακαλώ, διότι δεν είδα, στο μεταξύ, να συμβαίνει και τίποτε το ιδιαίτερο ; (!)
- Μετά την καταγραφή της, προωθείται αρμοδίως.
- Κι αυτό πάλι , τι ακριβώς σημαίνει, παρακαλώ ;
- Προωθείται στην Δημοτική Αστυνομία και στο Τμήμα Υγιεινής της Νομαρχίας Δωδεκανήσου.
Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο, συνειδητοποίησα ότι η χώρα διένυε προεκλογική περίοδο ! Που πα’ ρε Καραμήτρο, ή όπως αλλιώς σε λένε ;
Στο μεταξύ όλοι, συνέχισαν να καπνίζουν αβέρτα σ’ όλους τους κλειστούς χώρους, και για να βρεις το, όποιο, τέλος πάντων, δίκιο σου, έπρεπε να έρχεσαι στα χέρια με τους απανταχού θεριακλήδες ελληνάρες.
Μετά, ανέλαβε η νέα κυβέρνηση, και μετά, (τα λέω πολύ περιληπτικά για να μην σας κουράζω), αρχίσανε τα ψευτο-επιχειρήματα των ψευτο-επιχειρηματιών, περί οικονομικής κρίσεως, κι άλλο που δεν ήθελε η κυβέρνηση και οι μαριονέττες της, για να μην ανοίξουν κι άλλα μέτωπα με την αναβράζουσα κοινωνία !
Και να ‘μαστε εμείς, οι δόλιοι μη καπνιστές, να συνεχίζουμε, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε, να ρουφάμε την δηλητηριώδη απόπνοια των σαφώς, αριθμητικώς, υπερτερούντων συνανθρώπων μας (ε, όχι και συνανθρώπων μας, αλλά και πώς να τους αποκαλέσει κανείς ;).
Να ‘μαστε, να στερούμεθα τα αυτονόητα δικαιώματά μας, βιώνοντας πιο πολύ απ’ όλους την παρακμή της «μόνιμης προσωρινότητας», που αφορά στην μη εφαρμογή του νόμου περί καπνίσματος, από το, (ανύπαρκτο), κράτος μας !
Πού να πιώ ένα ποτό, ή ν’ ακούσω λίγη μουσική χαλαρά, χωρίς να χτικιάσω, σ’ αυτόν τον έρημο τον τόπο ;
Αλλά και να μην μπορώ να μπω σ’ ένα ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ απαλλαγμένο από τον ΚΑΠΝΟ, αυτό δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα μου συνέβαινε ! Κι όμως να που συμβαίνει στην «πολιτισμένη» χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ελλάδα, νομίζω, την λένε, (Ελλάδα, όχι Τουρκία !).
Τα είπα, τα έγραψα, τα ξανά ’πα, τα ξανά ‘γραψα, πάει, έγινα γραφικός, από τους γραφικότερους.
Όμως, η οργή που βράζει μέσα μου, δεν μου επιτρέπει να μην αυτοδικήσω. Τι άλλο μού ‘μεινε να κάνω άλλωστε, ως παντελώς απροστάτευτος ;
Αποφάσισα λοιπόν ότι, αυτοδικία δεν σημαίνει να πλακώνω στο ξύλο τους, όπου γης, καπνιστές, αλλά να τους κάνω να χάνουν την ευκολία και την άνεση (που κανείς από εμάς δεν τους παραχώρησε), να καπνίζουν, όπου και όποτε γουστάρουν, χωρίς να νοιάζονται αν βλάπτουν ή ενοχλούν τους υπόλοιπους.
Άρα, ο μόνος τρόπος να αυτοδικήσω, είναι να γίνω ορκισμένος μαρτυριάρης, και να ξεμπροστιάζω όλους ανεξαιρέτως τούς, συμφώνα με τον νόμο, (ανέκδοτο), παραβάτες, και κυρίως τους λεγόμενους επώνυμους, και δη, τους φέροντες θεσμικές ιδιότητες.
Τι έχετε λοιπόν να μας πείτε, κατά τα άλλα συμπαθέστατε και ικανότατε, κ. Πρόεδρε του Δ. Σ. του Νοσοκομείου μας ;
Εσείς κε Αντιπρόεδρε, γιατί το κρύβετε το ρημάδι το τσιγάρο κάτω από το τραπέζι, νομίζετε ότι έτσι δεν βρωμάει ;
Εσύ, φίλε και, κυρίως συνάδελφε, κ. Διευθυντά της Ιατρικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου μας, γιατί δεν τηρείς πλέον ούτε τα προσχήματα ;
Εσύ, φίλε και, κυρίως συνάδελφε, επιτυχημένε Πρόεδρε του Ιατρικού Συλλόγου της Ρόδου, που υπήρξες ανέκαθεν αδέκαστος διώκτης των κακώς κειμένων, δεν την λυπάσαι την γραμματέα μας που, ως μη καπνίστρια, έχει ρουφήξει απίστευτες ποσότητες καπνού, δυστυχώς όχι περιστασιακά, αλλά σε σταθερή βάση και μάλιστα στο χώρο όπου είναι αναγκασμένη να κερδίζει τα προς το ζην της ;
Εσείς, κ.κ. τηλεφωνητές του νοσοκομείου μας, δεν την λυπάστε την συνάδελφό σας που κανείς δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να την ρωτήσει αν αντέχει τόσο πολύ καπνό στον χώρο της δουλειάς της, σε καθημερινή βάση ;
Για τα χειρουργεία ας μην μιλήσουμε καθόλου, παρ’ όλο που έπρεπε να είναι ο χώρος που κατ’ εξοχήν δεν θα έπρεπε να καπνίζει ούτε ένας σας, κύριοι, Συνάδελφοι, και μη !
Σας ενημερώνω όλους, για να μην παρεξηγηθούμε, ότι το συγκεκριμένο κείμενο θα φροντίσω να κυκλοφορήσει όσο ευρύτερα γίνεται, τόσο στην Τοπική, όσο και στην Ευρύτερη κοινωνία μας.
Την βασανιστική οδύνη που νοιώθω, ως μη καπνιστής, σ ‘αυτή την απολίτιστη χώρα των ασυνείδητων καπνιστών, θα σας αναγκάσω, προς μεγάλη μου λύπη και ζόρι, να την μοιραστείτε μαζί μου…
Σας ζητώ να κατανοήσετε την απελπισία μου.
Κατά τα άλλα, είμαστε, και θα παραμείνουμε, φίλοι.
Ο Γιάννης Στουραΐτης είναι διευθυντής Γαστρεντερολογικού Τμήματος Γεν. Νοσοκομείου Ρόδου και πρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Ρόδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου