Το τελευταίο διάστημα, όσοι ασχολούνται, έστω και στοιχειωδώς, με τα κοινά στο Δήμο της Λαμίας, βλέπουν να διαδραματίζεται μπροστά τους ένα θέατρο του παραλόγου. Πρωταγωνιστής ο δήμαρχος Λαμιέων και κομπάρσοι όλοι οι δημότες και οι δημότισσες.
Η παρούσα δημοτική αρχή βλέποντας ορατό τον κίνδυνο μιας επερχόμενης συνταξιοδότησης και κατά συνέπεια μη ολοκλήρωσης του οράματος –«που εμπνέει το Δήμαρχο»- για την πόλη, αποφάσισε, για να πείσει τους δημότες να της εμπιστευθούν ξανά τη διακυβέρνηση της πόλης, να «προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες του σήμερα».
Μας προτείνει, λοιπόν, ο νυν δήμαρχος «ένα νέο τρόπο τοπικής διακυβέρνησης, ο οποίος θα εγγυάται τη διαφάνεια και θα δίνει ουσιαστικό ρόλο σε όλους τους πολίτες» !!!
Χρειάστηκαν, λοιπόν, 16 συναπτά χρόνια δημοτικής διακυβέρνησης για να καταλάβει ο δήμαρχος το αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν υπάρχει δημοκρατική διακυβέρνηση χωρίς διαφάνεια και συμμετοχή των πολιτών στα δρώμενα του τόπου τους. Και το αυτονόητο προβάλλεται ως πρωτοποριακή ανακάλυψη. Δεν ταιριάζει τίποτα καλύτερα στη συγκεκριμένη περίπτωση από ένα σύνθημα που πριν μερικά χρόνια είχε γραφεί σε κάποιο τοίχο : «όταν κάποιος έδειχνε με το δάχτυλό του το φεγγάρι, κάποιος άλλος κοίταγε το δάχτυλο» (λίγο τροποποιημένο γα να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις).
Αν λοιπόν αυτός ο «νέος τρόπος διακυβέρνησης» είναι ο σωστός, αυτό αυτόματα σημαίνει ότι ο δήμαρχος, εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχεται ότι ο τρόπος διακυβέρνησης των προηγούμενων 4 θητειών του, δηλαδή αυτός της αδιαφάνειας και του αποκλεισμού των πολιτών από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, ήταν λανθασμένος. Κάτω από αυτό το πρίσμα, θα μπορούσαν τώρα εξηγηθούν κάποια πράγματα, που στην εποχή τους ήταν δύσκολο να εξηγηθούν με την κοινή λογική, όπως η κυλιόμενη σκάλα-τερατούργημα της Αγίου Νικολάου, η έκθεση-φιάσκο Βαρλάμη, οι υπερτιμολογήσεις των προμηθειών του κοινωνικού παντοπωλείου, η αυθαιρεσία-ατιμωρησία στο κέντρο της πόλης, η απαξίωση της επιτροπής διαβούλευσης και των περισσότερων επιτροπών του δήμου, για να αναφέρω ενδεικτικά μερικά από αυτά.
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς ταυτόχρονα με τη θριαμβευτική ανακοίνωση του «νέου τρόπου διακυβέρνησης» από το δήμαρχο, να υπάρξει ταυτόχρονα, αν όχι μία απολογητική, τουλάχιστον μία ταπεινή αυτοκριτική για το παλιό λανθασμένο τρόπο διακυβέρνησης της πόλης. Νομίζω, όμως, και εύχομαι ειλικρινά να κάνω λάθος, ο δήμαρχος δεν απαξιώνει την προηγούμενη δική του πολιτική διακυβέρνησης, όχι γιατί του λείπει η γενναιότητα για να το κάνει, αλλά γιατί πιστεύει ότι με τα δεδομένα της τότε εποχής αυτή ήταν η πρέπουσα. Το λέει άλλωστε ξεκάθαρα στην ανακοίνωσή του, ότι ο νέος τρόπος διακυβέρνησης που προτείνει είναι προσαρμοσμένος στις συνθήκες του σήμερα. Δηλαδή, ο παλιός τρόπος διακυβέρνησης ήταν ο σωστός για τις συνθήκες του χθες. Ποιες είναι όμως αυτές οι συνθήκες που από χθες μέχρι σήμερα άλλαξαν ώστε να αναγκάσουν το δήμαρχο να θέλει να αλλάξει τη πολιτική του;
Μα φυσικά ο λαός, αυτός που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Οι πολίτες είναι πλέον καχύποπτοι με οποιονδήποτε έχει ανάμιξη με την εξουσία, είτε σε τοπικό είτε σε κεντρικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια. Και πώς να μην έχει δίκιο, όταν ο καταιγισμός σκανδάλων, που φτάνουν στην αντίληψή μας έμμεσα ή άμεσα τα τελευταία χρόνια, είναι άνευ προηγουμένου; Οι πολίτες στο πρόσωπο κάθε πολιτικού, είτε αυτός είναι δήμαρχος, είτε περιφερειάρχης, είτε βουλευτής, βλέπουν τον εν δυνάμει υπεύθυνο για την κατάντια της χώρας, το εν δυνάμει λαμόγιο, τον εν δυνάμει διαπλεκόμενο. Η παλιά Ελλάδα, του βολέματος και της αρπαχτής, της πολιτιστικής ξιπασιάς και της ανηθικότητας, καταρρέει μέρα με τη μέρα. Οι κυβερνώντες, όμως, γατζωμένοι στην καρέκλα της εξουσίας, αντιστέκονται σθεναρά.
Ο δήμαρχός μας, λοιπόν, πολύ καλά κατάλαβε ότι οι εποχές αλλάζουν. Δεν αντιλήφθηκε, όμως, ότι οι νέοι καιροί, οι νέες συνθήκες της ζωής, οι νέες υποχρεώσεις και τα νέα δικαιώματα απαιτούν και νέους ανθρώπους. Γιατί, όπως άλλωστε λέει και ο σοφός ελληνικός λαός τόσο γλαφυρά και τόσο παραστατικά, «παλιό μουλάρι καινούργια περπατησιά δε βγάζει».
Η παρούσα δημοτική αρχή βλέποντας ορατό τον κίνδυνο μιας επερχόμενης συνταξιοδότησης και κατά συνέπεια μη ολοκλήρωσης του οράματος –«που εμπνέει το Δήμαρχο»- για την πόλη, αποφάσισε, για να πείσει τους δημότες να της εμπιστευθούν ξανά τη διακυβέρνηση της πόλης, να «προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες του σήμερα».
Μας προτείνει, λοιπόν, ο νυν δήμαρχος «ένα νέο τρόπο τοπικής διακυβέρνησης, ο οποίος θα εγγυάται τη διαφάνεια και θα δίνει ουσιαστικό ρόλο σε όλους τους πολίτες» !!!
Χρειάστηκαν, λοιπόν, 16 συναπτά χρόνια δημοτικής διακυβέρνησης για να καταλάβει ο δήμαρχος το αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν υπάρχει δημοκρατική διακυβέρνηση χωρίς διαφάνεια και συμμετοχή των πολιτών στα δρώμενα του τόπου τους. Και το αυτονόητο προβάλλεται ως πρωτοποριακή ανακάλυψη. Δεν ταιριάζει τίποτα καλύτερα στη συγκεκριμένη περίπτωση από ένα σύνθημα που πριν μερικά χρόνια είχε γραφεί σε κάποιο τοίχο : «όταν κάποιος έδειχνε με το δάχτυλό του το φεγγάρι, κάποιος άλλος κοίταγε το δάχτυλο» (λίγο τροποποιημένο γα να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις).
Αν λοιπόν αυτός ο «νέος τρόπος διακυβέρνησης» είναι ο σωστός, αυτό αυτόματα σημαίνει ότι ο δήμαρχος, εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχεται ότι ο τρόπος διακυβέρνησης των προηγούμενων 4 θητειών του, δηλαδή αυτός της αδιαφάνειας και του αποκλεισμού των πολιτών από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, ήταν λανθασμένος. Κάτω από αυτό το πρίσμα, θα μπορούσαν τώρα εξηγηθούν κάποια πράγματα, που στην εποχή τους ήταν δύσκολο να εξηγηθούν με την κοινή λογική, όπως η κυλιόμενη σκάλα-τερατούργημα της Αγίου Νικολάου, η έκθεση-φιάσκο Βαρλάμη, οι υπερτιμολογήσεις των προμηθειών του κοινωνικού παντοπωλείου, η αυθαιρεσία-ατιμωρησία στο κέντρο της πόλης, η απαξίωση της επιτροπής διαβούλευσης και των περισσότερων επιτροπών του δήμου, για να αναφέρω ενδεικτικά μερικά από αυτά.
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς ταυτόχρονα με τη θριαμβευτική ανακοίνωση του «νέου τρόπου διακυβέρνησης» από το δήμαρχο, να υπάρξει ταυτόχρονα, αν όχι μία απολογητική, τουλάχιστον μία ταπεινή αυτοκριτική για το παλιό λανθασμένο τρόπο διακυβέρνησης της πόλης. Νομίζω, όμως, και εύχομαι ειλικρινά να κάνω λάθος, ο δήμαρχος δεν απαξιώνει την προηγούμενη δική του πολιτική διακυβέρνησης, όχι γιατί του λείπει η γενναιότητα για να το κάνει, αλλά γιατί πιστεύει ότι με τα δεδομένα της τότε εποχής αυτή ήταν η πρέπουσα. Το λέει άλλωστε ξεκάθαρα στην ανακοίνωσή του, ότι ο νέος τρόπος διακυβέρνησης που προτείνει είναι προσαρμοσμένος στις συνθήκες του σήμερα. Δηλαδή, ο παλιός τρόπος διακυβέρνησης ήταν ο σωστός για τις συνθήκες του χθες. Ποιες είναι όμως αυτές οι συνθήκες που από χθες μέχρι σήμερα άλλαξαν ώστε να αναγκάσουν το δήμαρχο να θέλει να αλλάξει τη πολιτική του;
Μα φυσικά ο λαός, αυτός που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Οι πολίτες είναι πλέον καχύποπτοι με οποιονδήποτε έχει ανάμιξη με την εξουσία, είτε σε τοπικό είτε σε κεντρικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια. Και πώς να μην έχει δίκιο, όταν ο καταιγισμός σκανδάλων, που φτάνουν στην αντίληψή μας έμμεσα ή άμεσα τα τελευταία χρόνια, είναι άνευ προηγουμένου; Οι πολίτες στο πρόσωπο κάθε πολιτικού, είτε αυτός είναι δήμαρχος, είτε περιφερειάρχης, είτε βουλευτής, βλέπουν τον εν δυνάμει υπεύθυνο για την κατάντια της χώρας, το εν δυνάμει λαμόγιο, τον εν δυνάμει διαπλεκόμενο. Η παλιά Ελλάδα, του βολέματος και της αρπαχτής, της πολιτιστικής ξιπασιάς και της ανηθικότητας, καταρρέει μέρα με τη μέρα. Οι κυβερνώντες, όμως, γατζωμένοι στην καρέκλα της εξουσίας, αντιστέκονται σθεναρά.
Ο δήμαρχός μας, λοιπόν, πολύ καλά κατάλαβε ότι οι εποχές αλλάζουν. Δεν αντιλήφθηκε, όμως, ότι οι νέοι καιροί, οι νέες συνθήκες της ζωής, οι νέες υποχρεώσεις και τα νέα δικαιώματα απαιτούν και νέους ανθρώπους. Γιατί, όπως άλλωστε λέει και ο σοφός ελληνικός λαός τόσο γλαφυρά και τόσο παραστατικά, «παλιό μουλάρι καινούργια περπατησιά δε βγάζει».
Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος
με την «Πρωτοβουλία Ενεργών Πολιτών Λαμίας»
με την «Πρωτοβουλία Ενεργών Πολιτών Λαμίας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου