Κάποτε υπήρχαν εργοστάσια, υπήρχε παραγωγή. Μπορεί να μην ήμασταν Γερμανία, αλλά υπήρχε μία παραγωγική βάση. Δεν ήταν όλα ιδανικά, δεν ζούσε ο κόσμος με χρυσά κουτάλια. Ωστόσο, οι άνθρωποι δούλευαν. Έπειτα άρχισε η αποβιομηχάνιση της χώρας. Για πολλούς λόγους.
Είτε επειδή ο επιχειρηματικός κόσμος χτυπήθηκε από τον κρατισμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή και εν συνεχεία την αλλοπρόσαλλη πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου. Είτε επειδή οι ίδιοι οι επιχειρηματίες δεν είχαν ισχυρή αντίληψη για τον παράλληλο εθνικό τους ρόλο, είτε ακόμη επειδή η ηγεσία του επιχειρηματικού κόσμου ήταν στις περισσότερες φορές μία κατασκευή σε συνεργασία με το σύστημα διαπλοκής του πολιτικού συστήματος.
Η ουσία παραμένει. Από εκεί που είχαμε μία παραγωγική βάση, φτάσαμε στο σημείο να κατασκευάζουμε σε αυτή την χώρα ελάχιστα πράγματα. Ο κόσμος που έχασε τις δουλειές του από το κλείσιμο των εργοστασίων βρήκε σταδιακά δουλειές στον δημόσιο τομέα ή σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα που είχαν ένα και μοναδικό πελάτη, το δημόσιο! Αυτό το μοντέλο, λοιπόν, δεν μπορούσε να διατηρηθεί. Κι αυτό το μοντέλο ευθύνεται αποκλειστικά για το υπερβολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας.
Η τρόικα και η κάθε τρόικα δεν θα μπορούσε να ξαναβάλει μπροστά την ελληνική παραγωγική δραστηριότητα. Τι να έκανε, δηλαδή; Να δημιουργούσε εργοστάσια και να προσλάμβανε κόσμο; Αντί να είχαμε ιδιοκτήτη το ελληνικό δημόσιο να είχαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα ούτε στα παραμύθια.
Το ζητούμενο δεν είναι αν η τρόικα ζητάει σήμερα να μειωθούν οι μισθοί κατά 10% ή 20%. Η συζήτηση αυτή δεν μπορεί να έχει νόημα σε μία χώρα που δεν παράγει. Και 90% να μειωθούν οι μισθοί, το γεγονός αυτό από μόνο του δεν πρόκειται να φέρει ανάπτυξη. Αλλά είναι παράλογο να περιμένουμε από την τρόικα να μας αναδιαρθρώσει την ελληνική Οικονομία.
Στο κάτω – κάτω της γραφής μας είπαν άπειρες φορές οι Ευρωπαίοι στα τελευταία είκοσι χρόνια τι θα πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Τι απ’ όλα εκείνα έχουμε κάνει; Απολύτως τίποτα!
Αν δεν ξεκινήσουμε σύντομα (χτες για την ακρίβεια) την συζήτηση για το πώς θα δημιουργήσουμε και πάλι παραγωγική βάση σε αυτή την χώρα, δεν έχουμε ελπίδα επιβίωσης. Θα είμαστε σύντομα στην ίδια θέση, να παρακαλάμε τους πλούσιους Ευρωπαίους για την επόμενη ή για μία νέα δόση. Θα γίνουμε ένα έθνος ζητιάνων. Αυτό το μέλλον θέλουμε για μας και τα παιδιά μας;
Προσέξτε! Η προσπάθεια ανασυγκρότησης της παραγωγικής Ελλάδας είναι κάτι περισσότερο από επιβεβλημένη. Ακόμη κι αν η ίδια η Ευρώπη αυτοαναιρεθεί και βρεθεί σε φάση διάλυσης! Το να δημιουργήσουμε μία χώρα που να παράγει δεν έχει σχέση με την ευρωπαϊκή πορεία, αλλά με την ίδια την επιβίωση της χώρας. Αυτό είναι το μεγάλο πραγματικό διαπραγματευτικό μας ατού.
Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι το πώς! Όλοι οι τρόποι του παρελθόντος έχουν αποτύχει. Για παράδειγμα, το σχέδιο Μάρσαλ ήταν πολύ καλό στην σύλληψη, αλλά ακόμη και σήμερα δεν είμαστε σίγουροι ποιοι και τι ακριβώς πήραν. Στην συνέχεια οι επιδοτήσεις του ελληνικού δημοσίου δημιούργησαν τα εργοστάσια - φαντάσματα. Οι κοινοτικές επιχορηγήσεις τον καπιταλισμό του θεσσαλικού κάμπου. Και οι εθνικοί πρωταθλητές τους σούπερ διαπλεκόμενους επιχειρηματίες.
Το μόνο σενάριο που δεν έχουμε δοκιμάσει μέχρι σήμερα είναι και το πιο απλό! Να βρούμε εκείνες τις δυνάμεις της κοινωνίας που είναι αποφασισμένες να παράγουν. Τις καινοτόμες δυνάμεις, τις υγιείς δυνάμεις. Κι αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους να τους βοηθήσουμε να κάνουν την δουλειά τους. Όχι να τους διαφθείρουμε με επιδοτήσεις. Αλλά να τους μειώσουμε την γραφειοκρατία, να τους προσφέρουμε υγιείς κανόνες ανταγωνισμού. Να δημιουργήσουμε ένα πραγματικά φιλικό περιβάλλον για επενδύσεις. Το έχουμε πει και άλλες φορές. Ο Έλληνας επιχειρηματίας έχει συνηθίσει στα δύσκολα. Αν βρει το σωστό περιβάλλον μπορεί και να μεγαλουργήσει, όπως κάνει στις αγορές του εξωτερικού. Με συμμάχους αυτούς τους ανθρώπους θα κτίσουμε και πάλι αυτή την χώρα. Κι ας έρθει μετά η όποια τρόικα με οποιαδήποτε άλλη πρόταση. Τότε ναι, θα έχουμε αντιπρόταση.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου