Άμα είναι γυφτάκι, θα του πω "φύγε!"

Με αφορμή την Πανευρωπαϊκή Ημέρα Υπερηφάνειας των Ρομά (7/10), διαβάστε ένα αναπάντεχο σχόλιο για τις ανεπαρκείς και προσχηματικές πολιτικές ένταξης των ευπαθών ομάδων πληθυσμού: τα λόγια μιας πεντάχρονης που περιγράφει ανέμελα πώς βιώνεται ο αποκλεισμός και πώς αναπαράγονται τα στερεότυπα.
 Τα τελευταία μάλιστα τα παίζει στα δάχτυλα, πιάνοντάς τα από μόνη της, πριν προλάβουν οι άλλοι να τα πιάσουν... Τα συμπεράσματα, δικά σας
 "Είμαι η Χρυσούλα. Μένω εδώ παραπέρα, στις ελιές. Να κάτσω εδώ να παίξω λίγο; Είναι ερημιά εκεί, τί να πάω; Δεν έχω τί να κάνω, καλύτερα εδώ που περνάει κόσμος. Κοιτάζω τον κόσμο και τον βλέπω, είναι ωραία. Δεν είμαι μόνο πέντε χρονών, είμαι πιο μεγάλη, έχω πάει και στο σχολείο, στην πρώτη δημοτικού.

 Ναι, αλήθεια πήγα, όχι μόνο μια φορά, πήγα πολλές φορές. Έχω μάθει πολλά, ουουού... Και τώρα τα ξέρω και τα γράμματα και τους αριθμούς. Το ένα, το δύο, το τρία, το οχτώ, το πέντε. Δεν τα έχω μάθει όλα, αλλά έχω μάθει ένα σωρό.
Μου δώσανε κι ένα βιβλίο. Θες να μου πεις πως να το διαβάσω; Δε μπορώ μόνη μου, αλλά θα πω στη μάνα μου να μου το διαβάσει που λίγο ξέρει. Ο πατέρας μου δουλεύει, κάνει δουλειές πολλές, πάει και με το φορτηγό...
Και μετά όταν κουράζεται, κάθεται, πίνει το καφεδάκι του, πίνει το νεράκι του, και μετά τέλος. Τα σκουλαρίκια μου τα πήρε η μαμά μου. Και τα παπούτσια. Τα ρούχα μου τα έδωσαν. Όταν βρωμίζουν, τα πλένουμε χράτσα-χρούτσα με τη βούρτσα και καθαρίζουν.
 Δεν έχω ψείρες. Ξέρεις ποιος έχει; Εκείνο το άλλο, ο Διονύσης, το μικρό μου αδερφάκι. Εγώ δεν έχω. Λούστηκα, έχω πλυθεί ολόκληρη με το λάστιχο. Έχω
δύο αδέρφια και δύο μωρά, δίδυμα. Ίδια πιπίλα, ίδιο γάλα, ίδιο νούμερο παπούτσι, ολόϊδια. Όταν μεγαλώσω θέλω να κάνω κι εγώ δύο παιδιά δίδυμα.
Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Θέλω να γίνω και κομμώτρια. Θα έρχονται τα παιδάκια και θα τα κουρεύω και θα τους χτενίζω τις μπούκλες.
 Άμα έρθει κανένα και έχει ψείρες, θα του πω "φύγε!" Άμα είναι γυφτάκι."


* Η Ναντίνα Χριστοπούλου είναι ανθρωπολόγος http://news247.gr