Ralph Grzelka, ο εθελοντισμός έχει πρόσωπο και είναι…ξενικό

Πετροβολάμε τους λαθραίους και μή, τους ξένους μετανάστες, κυνηγάμε, όποιον και ό,τι μας αρπά, το μεροκάματο ή κάτι από την ζωή, προσποιούμενοι πως εμείς είμασταν από πάντα έτοιμοι, στις επάλξεις για δουλειά και εξέλιξη, ενώ αυτοί μας έπαιρναν τη μπουκιά από το στόμα.

Πας μη έλλην βάρβαρος, λοιπόν, και τα μυαλά (που δεν έχουμε) στα κάγκελα.

Στο νησί μου, που όποιος δεν έχει καταγωγή από αυτό είναι παντόξενος, που χωρίζεται σε βόρειους και νότιους, πήγαινε και ερχόταν ένας τουρίστας, Γερμανός, δεν ξέρω εάν ήταν από τους ψηφοφόρους της Αnγκέλας, δεν ξέρω εάν οι παππούδες του σφάζαν στο Δίστομο τον κοσμάκη.


Ο ίδιος λάτρεψε τον τόπο, αγόρασε σπίτι και έκανε τη διαδρομή Γερμανία-Κάρπαθο κάτι σαν Πειραιάς-Σαλαμίνα.

Μετρημένος και οργανωτικός είδε που πονά το μικρό νησάκι, είδε πως το κέντρο Yγείας έχει τα μεγάλα, ουσιαστικά προβλήματα, η Υγεία είναι το πρωτεύων σε τόπους μακρινούς.

Με πρόγραμμα από τη Γερμανία, έφερε στο νησί ιατρικά μηχανήματα, αλλά και από ένα νοσοκομειακό και  πυροσβεστικό, δυό οχήματα κι αυτά από τον δικό του τόπο,

Ο περίεργα ερωτευμένος με την Κάρπαθο, σπουδαίος ξένος, πάλευε τον τελευταίο καιρό με τα σίδερα, να μας κάνει λίγο καλύτερους ανθρώπους, έκανε σεμινάρια δασοπυρόσβεσης αλλά και πρώτης βοήθειας.

Οργάνωνε μαθήματα και έσπρωχνε τους συνανθρώπους  του, όλους μας, προς τον εθελοντισμό με πρώτο παράδειγμα τον εαυτό του.

Πριν λίγες ημέρες κατέβηκε ξανά στο νησάκι, μόνος χωρίς την οικογένειά του, η γυναίκα και το δίχρονο παιδί τους έμειναν πίσω, στην Γερμανία.

Έφτασε στο λατρεμένο του σπιτάκι, στο Λακί Καρπάθου, με σκοπό να οργανώσει και πάλι τα μαθήματα.

Ο εθελοντισμός είχε πρόσωπο, δεν είχε πατήσει ακόμη τα πενήντα ο Ralf Grzelka, ένιωσε μια αδιαθεσία και έσβησε ξαφνικά στον αγαπημένο τόπο του.

Σιωπηλά, μετρημένα, χωρίς θορύβους και τυμπανοκρουσίες άλλαξε γειτονιά.

Σε μια εποχή που εύκολα φτύνουμε και πετροβολάμε,

σε μια στιγμή που συνασπιζόμαστε άκριτα τριγύρω από το μέτριο, ο Γερμανός αυτός μας έδειχνε τη λύση που δεν είναι άλλη από εμάς τους ίδιους.

Ο Ralf, έβαλε πρώτος τη στολή του εθελοντή δασοπυροσβέστη και του νοσοκόμου πρώτων βοηθειών.

Όχι δεν λέω να αντικαταστήσουμε τους άνευρους, τους αδιάφορους θεσμούς που μοναχά προεκλογικά, αποκτούν επιλεκτική μνήμη και όραση.

Αλλά ο θεσμός του εθελοντισμού που έχει βαθειά ιστορία στον τόπο μας, σε στιγμές όπως οι τωρινές, ίσως δώσει μια αχτίδα φωτός στο θεοσκότεινο μπουντρούμι μας.

Δονκιχοτικά και ουτοπικά θα πεις, ανόητα σενάρια,

ναι λοιπόν,

έλα να σου συμβεί κάτι και να μην  έχεις ένα χέρι δίπλα σου να σε τραβήξει.

Πάει, τέλειωσες,

έλα μετά,  μίλησε μου, για το λάθος σύστημα και για μεγάλα, χοντρά λόγια. Κάψε και καμμιά ξένη σημαία.

Η Ανγκέλα έφυγε, μα δυστυχώς έφυγε ξαφνικά και ο  Ralf, εμείς είμαστε ακόμη εδώ και αν οφείλουμε κάτι είναι να κρατηθούμε, να μην αφήσουμε κανένα χέρι που μας χρειάζεται πραγματικά.

Τον κόσμο μας δεν τον προστατεύουν, ούτε τον εξελίσσουν εξωγήινοι, μα εμείς που με συνεχή εκπαίδευση, γνώση και την  αλλαγή νοοτροπίας που είναι απαραίτητη, μπορούμε να τον πάμε ένα βήμα πιο μπροστά.

Μα τι γράφω, έδω σε λίγο θα δερνόμαστε αν δεν φοράμε γαλανόλευκες σημαίες με χριστιανικά σύμβολα…