Tου Ανδρεα Δρυμιωτη*
Οταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μιλούσε για «το απέραντο φρενοκομείο» αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να φανταστεί τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Βρισκόμαστε στο ζενίθ μιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης, με ένα καράβι που μπάζει από παντού νερά, πλέει σε φουρτουνιασμένη θάλασσα χωρίς χάρτες και πυξίδα, χωρίς καπετάνιο και με τους αξιωματικούς του πλοίου να παίζουν πόκερ (με μπλόφες) στο σαλόνι του πλοίου, οι δε επιβάτες να είναι ακόμα μεθυσμένοι από τα γλέντια της προηγούμενης νύχτας.
Μετά απορούμε πώς μας βλέπουν οι ξένοι και ταυτόχρονα αυτοσαρκαζόμαστε στη διαφήμισή μας, με το απόφθεγμα «είναι τρελοί αυτοί οι Ελληνες». Πάμε σε νέες εκλογές την 17η Ιουνίου γιατί οι πολιτικοί αρχηγοί δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν. Ουσιαστικά όμως πάμε για εκλογές γιατί ο κάθε ένας ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί βάζουν το κομματικό, προσωπικό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Ο κ. Σαμαράς θέλει να πάει σε εκλογές με την ελπίδα να βελτιώσει το αποτέλεσμα για να αποφύγει εσωκομματικές αμφισβητήσεις. Ομως δεν μπορεί να κατηγορήσει κανένα άλλον, ότι προκάλεσε τις εκλογές, γιατί ο ίδιος προεκλογικά διακήρυττε ότι θα πάει σε νέες εκλογές αν δεν πάρει αυτοδυναμία. Ο κ. Τσίπρας θέλει χρόνο για να διαχειριστεί την επιτυχία του και να μαζέψει τις αντιφατικές τάσεις που εκδηλώνονται από τις διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Πάει και αυτός για εκλογές, αλλά κατά βάθος προσεύχεται (αν πιστεύει σε Θεό): «Θεέ μου προστάτευσέ με από αυτά που θέλω». Ο κ. Βενιζέλος βρίσκεται στην περίοδο αυτοκριτικής και μετανοίας που προήλθε από την παραζάλη που του προκάλεσε το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό. Το ΚΚΕ είναι συνεπέστατο με τις θέσεις του, όπως ένα σταματημένο ρολόι, το οποίο δύο φορές την ημέρα δείχνει την ακριβή ώρα. Ο κ. Κουβέλης μπορούσε να είναι ο καταλύτης για να μην πάμε σε εκλογές, κάνοντας την υπέρβαση και θυσιάζοντας πιθανότατα το πολιτικό του μέλλον. Τα άλλα δύο κόμματα θέλουν εκλογές μήπως ενισχύσουν τη θέση για να κάνουν περισσότερο θόρυβο στη Βουλή.
Και πάμε σε εκλογές. Τι ελπίζουμε όμως να γίνει στις επόμενες εκλογές; Μου είναι δύσκολο να φανταστώ ένα αποτέλεσμα το οποίο θα μας έβγαζε από το σημερινό αδιέξοδο. Οποιοσδήποτε συνδυασμός κομμάτων θέλει περίπου 36% - 38% για να βγάλει μια ισχνή πλειοψηφία εδρών στη Βουλή. Θα μπορούσε να κυβερνήσει; Αμφίβολο. Στις 18 Ιουνίου πιθανότατα θα ξαναβρεθούμε μπροστά στην ίδια κατάσταση της 7ης Μαΐου. Προς τι λοιπόν οι εκλογές; Το άμεσο κόστος είναι περίπου 60 εκατ. ευρώ τα οποία φυσικά δεν μας περισσεύουν. Το έμμεσο όμως κόστος των εκλογών είναι συντριπτικά μεγαλύτερο. Η παράλυση του κρατικού μηχανισμού για άλλες 45 ημέρες, είναι βέβαιο ότι θα επιδεινώσει την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Ηδη αυτό αντικατοπτρίζεται στα μειωμένα έσοδα του κράτους στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο. Οι εκλογικές άδειες που δίνονται από τις επιχειρήσεις και το Δημόσιο, και οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων, τα έξοδα των κομμάτων και των υποψηφίων είναι δαπάνες που δεν συμβάλλουν καθόλου στο ΑΕΠ της χώρας. Η πολιτική αβεβαιότητα αναστέλλει κάθε επιχειρηματική πρωτοβουλία. Η ίδια αβεβαιότητα κρατάει μακριά τον τουρισμό που είναι η κυριότερη πηγή εσόδων. Οι αμφίσημες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν πανικό στους καταθέτες και εκροή των καταθέσεων. Και φυσικά σε όλο αυτό το διάστημα θα σταματήσει και η χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, δεδομένου ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση. Είναι πιθανόν να μας δίνουν μόνο τα χρήματα για να καλύπτουμε τις διεθνείς μας υποχρεώσεις. Τα υπόλοιπα πρέπει να τα βρούμε μόνοι μας από το εσωτερικό.
Ακόμα σε όλο αυτό το διάστημα δεν θα μπορεί να γίνει καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση, ώστε να μπούμε σε κάποια άλλη αναπτυξιακή τροχιά. Και φυσικά όσο ο χρόνος περνά και δεν γίνεται τίποτα, τόσο θα απαιτείται να παρθούν νέα μέτρα και θα κατηγορούμε τα μνημόνια για τα κακά που έφεραν στον τόπο. Εμείς θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στη Ζώνη του Ευρώ, αλλά ταυτόχρονα θέλουμε να καταγγείλουμε τη δανειακή σύμβαση που είναι το Μνημόνιο. Δηλαδή να ακολουθήσουμε τη μέθοδο του Καραγκιόζη ο οποίος περηφανευόταν ότι «τα παλιά μου χρέη τα ξεχνώ και τα καινούργια τα αφήνω να παλιώσουν και πάλι τα ξεχνώ». Φυσικά, δεν ξέρω κανέναν που δάνειζε τον Καραγκιόζη γι’ αυτό αναγκαζόταν να κλέβει από φίλους και εχθρούς. * Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
Και πάμε σε εκλογές. Τι ελπίζουμε όμως να γίνει στις επόμενες εκλογές; Μου είναι δύσκολο να φανταστώ ένα αποτέλεσμα το οποίο θα μας έβγαζε από το σημερινό αδιέξοδο. Οποιοσδήποτε συνδυασμός κομμάτων θέλει περίπου 36% - 38% για να βγάλει μια ισχνή πλειοψηφία εδρών στη Βουλή. Θα μπορούσε να κυβερνήσει; Αμφίβολο. Στις 18 Ιουνίου πιθανότατα θα ξαναβρεθούμε μπροστά στην ίδια κατάσταση της 7ης Μαΐου. Προς τι λοιπόν οι εκλογές; Το άμεσο κόστος είναι περίπου 60 εκατ. ευρώ τα οποία φυσικά δεν μας περισσεύουν. Το έμμεσο όμως κόστος των εκλογών είναι συντριπτικά μεγαλύτερο. Η παράλυση του κρατικού μηχανισμού για άλλες 45 ημέρες, είναι βέβαιο ότι θα επιδεινώσει την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Ηδη αυτό αντικατοπτρίζεται στα μειωμένα έσοδα του κράτους στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο. Οι εκλογικές άδειες που δίνονται από τις επιχειρήσεις και το Δημόσιο, και οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων, τα έξοδα των κομμάτων και των υποψηφίων είναι δαπάνες που δεν συμβάλλουν καθόλου στο ΑΕΠ της χώρας. Η πολιτική αβεβαιότητα αναστέλλει κάθε επιχειρηματική πρωτοβουλία. Η ίδια αβεβαιότητα κρατάει μακριά τον τουρισμό που είναι η κυριότερη πηγή εσόδων. Οι αμφίσημες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν πανικό στους καταθέτες και εκροή των καταθέσεων. Και φυσικά σε όλο αυτό το διάστημα θα σταματήσει και η χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, δεδομένου ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση. Είναι πιθανόν να μας δίνουν μόνο τα χρήματα για να καλύπτουμε τις διεθνείς μας υποχρεώσεις. Τα υπόλοιπα πρέπει να τα βρούμε μόνοι μας από το εσωτερικό.
Ακόμα σε όλο αυτό το διάστημα δεν θα μπορεί να γίνει καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση, ώστε να μπούμε σε κάποια άλλη αναπτυξιακή τροχιά. Και φυσικά όσο ο χρόνος περνά και δεν γίνεται τίποτα, τόσο θα απαιτείται να παρθούν νέα μέτρα και θα κατηγορούμε τα μνημόνια για τα κακά που έφεραν στον τόπο. Εμείς θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στη Ζώνη του Ευρώ, αλλά ταυτόχρονα θέλουμε να καταγγείλουμε τη δανειακή σύμβαση που είναι το Μνημόνιο. Δηλαδή να ακολουθήσουμε τη μέθοδο του Καραγκιόζη ο οποίος περηφανευόταν ότι «τα παλιά μου χρέη τα ξεχνώ και τα καινούργια τα αφήνω να παλιώσουν και πάλι τα ξεχνώ». Φυσικά, δεν ξέρω κανέναν που δάνειζε τον Καραγκιόζη γι’ αυτό αναγκαζόταν να κλέβει από φίλους και εχθρούς. * Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου