Η άσκηση είναι συνήθως συνυφασμένη με τις μικρές ηλικίες και πρωτίστως με την “πρωταθλητική” συνήθεια του ανταγωνισμού που πρωταγωνιστεί το ‘εγώ’ έναντι του ‘εσύ’ και πολύ λιγότερο του “εμείς’… Κι όμως η άσκηση, με την πρωταρχική της έννοια, αντανακλά το πνεύμα της συνεργασίας, της ομαδικότητας και της συλλογικής προσπάθειας και είναι σε θέση να επαναπροσδιορίσει την ποιότητα ΖΩΗΣ, ιδιαίτερα σε ηλικίες άνω των “–άντα” ή των –“ήντα”, ακόμα και των –“όντα”. Πιο συγκεκριμένα, η δυνατότητα της συνύπαρξης ατόμων αυτών των ηλικιών, με κοινό στόχο όχι μόνο την άσκηση αλλά και την συν-άθληση και τη δημιουργία προγραμμάτων γυμναστικής με απώτερο σκοπό την παρουσίασή τους σε κάποια εκδήλωση ή φεστιβάλ, αυξάνει την πιθανότητα βελτίωσης των συνθηκών ΖΩΗΣ και, κατά συνέπεια, το προσδόκιμό ΤΗΣ. Χωρίς να αναφερθούμε διεξοδικά στα αυτονόητα φυσιολογικά οφέλη που προκύπτουν από τη συστηματική άσκηση, θα επιμείνουμε στα κοινωνικά-ψυχολογικά “υπέρ”, που κάνουν τη διαφορά και σηματοδοτούν την υπεροχή των ασκούμενων έναντι των μη ασκούμενων.
Η συνήθεια της εβδομαδιαίας ρουτίνας με στόχο την προπόνηση για την ολοκλήρωση ενός γυμναστικού, χορογραφημένου προγράμματος που αποτελείται από ποικιλία ασκήσεων που ενεργοποιούν ολόκληρο το σώμα αλλά και συν-ασκήσεων που απαιτούν συνεργασία, εμπιστοσύνη και ομαδικό πνεύμα, αποτελούν τη βάση για μια διαφορετική (στη βάση της) ΖΩΗ, που δεν υπολείπεται σε τίποτα εκείνη των νεώτερων ενηλίκων (ή μη μόνο στην έλλειψη του άγχους, ευτυχώς!). Βέβαια, στην υπόλοιπη Ευρώπη, η συγκεκριμένη κατάσταση αποτελεί αυτονόητο καθεστώς, κάτι που δυστυχώς στην Ελλάδα (που γεννήθηκε ο αθλητισμός και η ευγενής άμιλλα) αποτελεί το εξαιρετικό, αν όχι το αδιανόητο. Δεν είναι, όμως, εξίσου αδιανόητο να αλλάξει η παρούσα νοοτροπία, αν συνειδητοποιήσουν οι μεσήλικες πως η ευζωία πηγάζει εκ των έσω και, μάλιστα, με τρόπο που μας θυμίζει τις ρίζες μας, την απαρχή της ύπαρξής μας, που δεν είναι άλλος από την ΚΙΝΗΣΗ και τη ΧΑΡΑ που απορρέει από αυτή.
*H Ελιζάνα Πολλάτου είναι επίκουρος καθηγήτρια στην ‘Εκμάθηση Δεξιοτήτων στη Ρυθμική και Γενική Γυμναστική’ του T.E.Φ.Α.Α.-Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
aixmi.gr
Η συνήθεια της εβδομαδιαίας ρουτίνας με στόχο την προπόνηση για την ολοκλήρωση ενός γυμναστικού, χορογραφημένου προγράμματος που αποτελείται από ποικιλία ασκήσεων που ενεργοποιούν ολόκληρο το σώμα αλλά και συν-ασκήσεων που απαιτούν συνεργασία, εμπιστοσύνη και ομαδικό πνεύμα, αποτελούν τη βάση για μια διαφορετική (στη βάση της) ΖΩΗ, που δεν υπολείπεται σε τίποτα εκείνη των νεώτερων ενηλίκων (ή μη μόνο στην έλλειψη του άγχους, ευτυχώς!). Βέβαια, στην υπόλοιπη Ευρώπη, η συγκεκριμένη κατάσταση αποτελεί αυτονόητο καθεστώς, κάτι που δυστυχώς στην Ελλάδα (που γεννήθηκε ο αθλητισμός και η ευγενής άμιλλα) αποτελεί το εξαιρετικό, αν όχι το αδιανόητο. Δεν είναι, όμως, εξίσου αδιανόητο να αλλάξει η παρούσα νοοτροπία, αν συνειδητοποιήσουν οι μεσήλικες πως η ευζωία πηγάζει εκ των έσω και, μάλιστα, με τρόπο που μας θυμίζει τις ρίζες μας, την απαρχή της ύπαρξής μας, που δεν είναι άλλος από την ΚΙΝΗΣΗ και τη ΧΑΡΑ που απορρέει από αυτή.
*H Ελιζάνα Πολλάτου είναι επίκουρος καθηγήτρια στην ‘Εκμάθηση Δεξιοτήτων στη Ρυθμική και Γενική Γυμναστική’ του T.E.Φ.Α.Α.-Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου