Παράγοντες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη έσπευσαν να δηλώσουν ολόθερμα την πολιτική τους συμπαράσταση στον Παναγιώτη Ψωμιάδη. Πότε; Μόλις υπογράφηκε η απόφαση με την οποία τίθεται σε αργία ο περιφερειάρχης κεντρικής Μακεδονίας. Ήταν παράνομο αυτό; Καθόλου, γιατί το εν λόγω πολιτικό στέλεχος είχε καταδικαστεί, πριν από λίγο καιρό, σε δεύτερο βαθμό από το Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης για παράβαση καθήκοντος (είχε μειώσει πρόστιμο 89.000 σε 5.000 ευρώ).
Kαι ο έλληνας νομοθέτης (στο άρθρο 236) για τον «Καλλικράτη» απαιτεί απλώς να υπάρχει καταδικαστική απόφαση από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο για να τεθεί ένας περιφερειάρχης σε κατάσταση αργίας.
Μάλιστα, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να είναι ισχυρό το επιχείρημα ότι το παραπάνω αδίκημα διεπράχθη όταν ακόμη ήταν νομάρχης - ενώ σήμερα είναι περιφερειάρχης- γιατί και κατά τις δύο περιόδους το εν λόγω πρόσωπο είχε ένα δημόσιο αξίωμα στο ευρύτερο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης (και ο έλληνας νομοθέτης θέλει ακριβώς να προστατεύσει τη θεσμική ακεραιότητα του αξιώματος τούτου κάτω από οποιοσδήποτε περιστάσεις).
Επομένως, ποιο ακατανόητο και απαράδεκτο μήνυμα έστελναν στην κοινωνία οι δηλώσεις συμπαράστασης της πολιτικής ελιτ της ΝΔ; Γιατί το ίδιο είχε κάνει πριν από λίγο καιρό και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ότι οι κομματικές φιλίες είναι πάνω από το νόμο; Ότι η κομματική νομιμότητα είναι πάνω από το κράτος δικαίου; Ότι η αρχή της ισότητας απέναντι στο νόμο δεν ισχύει για όλους; Ότι υπάρχουν «λαϊκοί ήρωες» (ή Ρομπέν των Δασών) που κινούνται έξω από τους θεσμούς; Έξω από τη διάκριση των εξουσιών; Έξω από τα περίφημα checks and balances;
Και αυτή η καταγραφή ισχύει βασικά για όλα τα κόμματα που εμφανίστηκαν και λειτούργησαν στο πολιτικό πεδίο μετά την μεταπολίτευση (και πολύ περισσότερο για το σημερινό κυβερνητικό κόμμα).
Δηλαδή με τέτοιες στάσεις ανεκτικότητας - απέναντι στη θλιβερή παρανομία- τα ελληνικά κόμματα διαμόρφωσαν διαχρονικά μια «κουλτούρα ατιμωρησίας» για τις αξιόποινες πράξεις στις οποίες ήταν αναμεμιγμένοι υψηλοί δημόσιοι λειτουργοί , οικονομικοί μεγιστάνες και ισχυροί πολιτικοί (ή θρησκευτικοί) παράγοντες.
Με άλλα λόγια όλα αυτά τα αδικήματα , επειδή διαπράττονταν από τους «δυνατούς» , θεωρούνταν περίπου ως λευκό έγκλημα (ως «white corruption»)!
Και γίνονταν ανεκτά κάποιες φορές και από τμήματα της ελληνικής κοινωνίας (λόγω ακριβώς της κομματικής ταυτότητας του δράστη)!
Μάλιστα, κάποιοι επιστήμονες έκαναν γνωμοδοτήσεις που ταίριαζαν αποκλειστικά στο πρόσωπο του πολιτικού, ο οποίος παρανομούσε.
Ας σκεφθούν, λοιπόν, όλοι αυτοί που διαδηλώνουν σήμερα - σωστά από πολλές απόψεις κατά των μέτρων της λιτότητας- το εξής μέγεθος : Πόσο συνέβαλαν και οι ίδιοι στη συνολική μας χρεοκοπία, με ανάλογες συμπεριφορές αδικαιολόγητης ανεκτικότητας της παρανομίας ( εξαιτίας της κομματικής ιδιότητας του αυτουργού);
Μήπως, λοιπόν, η «τυραννία της μεταμέλειας» , όπως λέει ο Πασκάλ Μπρύκνερ, πρέπει να μας αγγίξει , έστω και λίγο;
Και ιδίως όλο εκείνο τον κόσμο που ήταν γύρω από τα κόμματα και περίμενε διορισμούς ή άλλα ρουσφέτια;
*Ο κ. Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
kalfelis@law.auth.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου