Μετά το κόψιμο των κυπαρισσιών στο κτίριο Πλατή,σειρά έχουν τα πλατάνια της Πλ.Λαού και της Πλ.Ελευθερίας

Το κυπαρίσσι τώρα

Κόπηκαν και τα αιωνόβια κυπαρίσσια στο διατηρητέο κτίριο Πλατή της οδού Αχιλλέως και Δυοβουνιώτη. Δημιουργείται η εντύπωση ότι κάτι έχει με αυτά τα δέντρα η δημοτική αρχή. Δεν εξηγείται διαφορετικά η τόση επιμονή να τα κόβει, και μάλιστα στη μέση. Εκτός κι αν πρέπει να εξαφανιστούν από την πόλη, επειδή θεωρούνται «αρχέγονα δέντρα του παραδείσου» και φυτεύονται στα νεκροταφεία. Το ίδιο είχε γίνει πριν τέσσερεις μήνες στην Νέα Άμπλιανη, στην οδό Χαλκομάτας. Και έγινε αυτό χωρίς καμιά συζήτηση στην Επιτροπή Ποιότητας Ζωής, στην Επιτροπή Περιβάλλοντος, στο Δημοτικό Συμβούλιο. Έκοψαν τα δέντρα στο χώρο του διατηρητέου κτιρίου, τα οποία ήταν απόλυτα συνδεδεμένα με την ιστορία του. Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Γιατί;

Το κυπαρίσσι πριν την κοπή

Η δικαιολογία ότι ήταν επικίνδυνα να σπάσουν, δεν στέκει. Δεν έχουμε προηγούμενο στη Λαμία να πέσει κυπαρίσσι. Αλλά, αν υπάρχει κίνδυνος να πέσει - τέτοιος κίνδυνος υπάρχει για όλα τα δέντρα, ακόμα και για τα κτίρια - υπάρχουν τρόποι αυτό να εξασφαλιστεί: το δένεις από κάπου να είναι «αθάνατο»• και να μην κουνιέται μάλιστα. Ακούγαμε παλιότερα ότι κινδυνεύει ο πέτρινος τοίχος και ότι έκανε ρωγμές από τις ρίζες. Οι ρίζες του κυπαρισσιού δεν απλώνονται. Αν όμως κινδύνευε ο τοίχος, έπρεπε να φτιαχτεί ο τοίχος, όχι να κόψουμε τα δέντρα. Αλλά, και πάλι, δεν κόπηκαν στη ρίζα, τα έκοψαν στη μέση...

Σειρά έχουν τώρα τα πλατάνια - διατηρητέα κι αυτά μνημεία της φύσης - της Πλατείας Λαού, ο πλάτανος της Πλατείας Ελευθερίας, τα πεύκα της Πλατείας Διάκου, ο πλάτανος της Βύρωνος -αυτός κι αν είναι επικίνδυνος…, έχει περάσει πάνω από το δρόμο-, τα κυπαρίσσια της Δυοβουνιώτη και φυσικά όλα τα πλατάνια της οδού Λαρίσης και της Τυμφρηστού. Ας σοβαρευτούμε. «Τριακοσίων κακών, μύρια έπονται», όπως λέμε. Αφού χτίσαμε, τσιμεντάραμε, ασφαλτοστρώσαμε, φτιάξαμε τα γυάλινα σπίτια μας και τις όμορφες πολυκατοικίες μας, τώρα μας φταίνε τα δέντρα και μας εμποδίζουν• και με ευκολία εφαρμόζουμε τη λογική «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι».

Στον αντίποδα αυτής της λογικής είναι η πρόταση: να γίνει προσπάθεια καταγραφής όλων των δέντρων της Λαμίας, με προτεραιότητα στα αυτόχθονα είδη, να φωτογραφηθούν, να κωδικοποιηθούν κατά είδος, να μπουν σε χάρτες και σε ηλεκτρονικό αρχείο, αλλά και να τοποθετηθεί καρτελάκι στο καθένα με το είδος, την ηλικία (περίπου), την ιστορία του, αν έχει, και να ξεκινήσει μια ιδιαίτερη φροντίδα, ακόμα και από εθελοντές. Πρέπει να επικρατήσει η λογική «φροντίζουμε τα δέντρα, όταν γεράσουν» και δεν τα σκοτώνουμε πριν γεράσουν.

«Για πολλούς από εμάς, η αξία των δέντρων είναι αυτονόητη και προφανής, αν και άρρητη: δεν μπορούμε εύκολα να την προσδιορίσουμε παρά μόνο περιγραφικά, συναισθηματικά, υποκειμενικά…. Για πολλούς από εμάς τα δέντρα είναι κατά κάποιον τρόπο η πατρίδα μας. Και η αξία τους είναι προφανής: έχουν αυτό που λέγεται «εγγενής αξία», έχουν αξία επειδή υπάρχουν.» όπως γράφει ο Μιχάλης Αναστασιάδης στο περιοδικό Ευεξία και Διατροφή τ. 50 7ος-8ος 2011 «Η αξία ενός δέντρου, Ελληνικό Ίδρυμα Γαστρεντερολογίας & Διατροφής (ΕΛΙΓΑΣΤ)»

Τίποτα όμως δεν χάνεται, αν εμείς δεν το αφήσουμε να χαθεί