Του Στέφανου Σταμέλλου*
Είναι η τέταρτη φορά που ανεβαίνω τη διαδρομή «Ασανσέρ», από την Κάτω Μουσουνίτσα, και η πολλοστή φορά στα Βαρδούσια. Τα Βαρδούσια, που είναι η χαρά των ορειβατών για όλες τις εποχές, βρίσκονται στα βορειοδυτικά της Φωκίδας, με ένα μικρό τμήμα να επεκτείνεται στη Φθιώτιδα. Είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ρούμελης μετά τη Γκιώνα, με ύψος 2.495 μέτρα (κορυφή Κόρακας).
Στις αναβάσεις, τα βουνά μας «ταξιδεύουν» στο δικό τους κόσμο· κι εμείς είμαστε οι επισκέπτες. Τις περισσότερες φορές η ένταση του «ταξιδιού» αποτελεί ένα μεγάλο διάλειμμα στην καθημερινότητά μας.
Είναι αυτό που λέμε «γεμίζουμε τις μπαταρίες». Θα ήταν μαγικό να μπορούσε ο νους να συγκρατήσει κάθε «τοπίο» και κάθε στιγμή της ανάβασης. Συνήθως θυμάται περισσότερο, μαζί με την όποια γλυκιά ταλαιπωρία, τους «πρωταγωνιστές», που είναι τα χρώματα, η αρμονία, οι ήχοι, που είναι τα λουλούδια και τα πουλιά, τα βράχια, η ομίχλη, το χιόνι. Στοιχεία που τα αγγίξαμε και που μας «επέτρεψαν» να θεωρούμαστε εμείς πρωταγωνιστές, αλλάζοντας τα δεδομένα … Οι φερόμενοι ως «πρωταγωνιστές» αυτή τη φορά είναι η Βάσω, ο Γιάννης κι εγώ.
Η διαδρομή «Ασανσέρ» δεν είναι τόσο γνωστή στους ορειβάτες και στους ορειβατικούς συλλόγους, που προτιμούν την κλασική διαδρομή από τον Αθανάσιο Διάκο και τα καταφύγια ή από τις Κοπρισιές. Λέγεται «Ασανσέρ» γιατί ανεβαίνει σχεδόν κάθετα πάνω από το χωριό Κάτω Μουσουνίτσα με μικρές «μουλαρωτές» τραβέρσες. «Πήραμε το ασανσέρ», όπως λέει κι ο Γιάννης, «αλλά δεν λειτουργούσε, κι ανεβήκαμε με τα πόδια.
Αν ξεκινήσουμε μέσα από το χωριό, μπαίνουμε χωρίς μονοπάτι μέσα στο δάσος στη ρεματιά, με αρκετή κλίση, για να φτάσουμε στον Προφήτη Ηλία της Κάτω Μουσουνίτσας. Μπορεί όμως να ακολουθήσουμε τον δασικό δρόμο, που πάει προς το χωριό Κονιάκο, αλλά είναι αρκετά μακρύς. Το καλύτερο είναι το ανέβασμα με το αυτοκίνητο, που σημαίνει ακολουθούμε το χωματόδρομο(σε καλή κατάσταση) προς τον Κονιάκο και συναντάμε τη διασταύρωση και την ταμπέλα δεξιά «προς Προφήτη Ηλία». Ο Προφήτης Ηλίας είναι στα 1300 μ περίπου υψόμετρο, όπου τελειώνουν και τα έλατα και αρχίζει το μονοπάτι στο γυμνό αλπικό τοπίο.
«Μια από τις μεγαλύτερες χαρές στη ζωή είναι ν’ αρχίζεις». Κι εμείς αρχίσαμε με πολύ διάθεση να ανεβαίνουμε αφήνοντας το αυτοκίνητο δυο στροφές κάτω από το εκκλησάκι, γιατί είπαμε στο ρενώ ότι είναι τζιπ, αλλά δεν το πίστεψε. Το μονοπάτι θέλει λίγο προσοχή να το βρούμε, δεν έχει δυστυχώς καμιά σήμανση. Αφήνουμε το χωματόδρομο κι ανεβαίνουμε λίγο αριστερά από το αλεξικέραυνο και το συναντάμε στην πρώτη τραβέρσα.
«Χαρά να πας, χαρά να ‘ρθεις, αρκεί να μη μουσκέψεις»· αλλά εμείς αυτή τη φορά ξεκινήσαμε με ψιλόβρεχο, όπως έλεγε κι «ο καιρός» στο ιντερνέτ. Σταμάτησε όμως γρήγορα η βροχή και ανεβαίναμε με λίγη συννεφιά, ενώ ψηλά οι κορυφές ήταν μέσα στην ομίχλη με τις εντυπωσιακές χιονούρες τους, που θα αργήσουν να λειώσουν. Η φύση στα καλύτερά της: νερά παντού από τα χιόνια που λειώνουν, έντομα, πεταλούδες και όλων των ειδών τα λουλούδια, οι βιόλες σε όλες τις αποχρώσεις, τα τελευταία δακράκια, τα χιονολούλουδα.
Το καλοσυντηρημένο και ευδιάκριτο, χωρίς σήμανση, μονοπάτι συνεχίζεται μέχρι τη στρούγκα στα 1957 μέτρα υψόμετρο. Το τοιχίο με ξερολιθιά σε ορισμένα σημεία μας λέει ότι πιθανόν να συντηρήθηκε με κάποιο έργο – πρόγραμμα ορεινής κτηνοτροφίας. Το ίδιο δείχνει και η στεγανή υδατοδεξαμενή με τη μεμβράνη, που συναντάμε ψηλά στα οροπέδια. Απέναντι, νοτιοανατολικά, έχουμε την ορθοπλαγιά της Γκιώνας με τις ζωγραφιστές χιονούρες της, στο βάθος βορειοανατολικά την Οίτη και κάτω στα πόδια μας τα δύο χωριά, τον Αθανάσιο Διάκο και την Κάτω Μουσουνίτσα, το Μόρνο και χαμηλότερα τη Λίμνη του Μόρνου.
Μετά τη στρούγκα, το μονοπάτι μπαίνει μέσα στη ρεματιά αριστερά(νότια) και συνεχίζοντας συναντάμε το άλλο μονοπάτι, που έρχεται από τα χωριά της Δωρίδας για να οδηγήσει στην κορυφή, από το νότιο-ανατολικό λούκι του Κόρακα. Αυτή τη φορά το λούκι είχε αρκετό χιόνι και ήταν σκληρό. Δεν το διακινδυνέψαμε χωρίς κραμπόν και προτιμήσαμε την άλλη πρόσβαση από αριστερά, βγαίνοντας κάθετα στη ράχη πάνω από την τεχνητή υδατοδεξαμενή. Συνεχίζοντας τη ράχη με αρκετό αέρα ανεβαίνουμε με ψιλοαναρρίχηση το βράχο και ακολουθούμε, ακριβώς απέναντι από τον Κόρακα, στα 2.400μ, την κορυφογραμμή στο πλάι για να βγούμε στο οροπέδιο του Μέγα Κάμπου. Δεν πήγαμε αριστερά(δυτικά) από το βράχο γιατί είχε μεγάλη χιονούρα με φρύδι. Στο μεταξύ βλέπαμε ορειβάτες στην κορυφή του Κόρακα, που ένας ένας άρχισαν να αποχωρούν.
Και τότε ήρθαν οι πρώτοι κεραυνοί και η βροχή. Το ανέβασμα στο βουνό, ως γνωστόν, είναι ομαδική προσπάθεια, αρκεί να γίνεται αυτό που λέω εγώ… ο αρχηγός. Δυστυχώς κάποιος πρέπει να παίρνει την ευθύνη κάθε φορά και να αποφασίζει χωρίς πολλές περιστροφές. Άλλωστε ο νόμος είναι σαφής, ο αρχηγός στο βουνό έχει ποινικές ευθύνες για ό,τι κι αν συμβεί… Πρέπει να επιστρέψουμε γρήγορα πριν μας πιάσει η μεγάλη καταιγίδα, που φαινόταν να έρχεται από την Οίτη. «Βαθειά βροντή, κοντά βροχή» που λέει κι η ελληνική παροιμία.
Ευτυχώς που είχαμε πάρει μαζί μας τα άνορακ, που από το ξεκίνημα πότε τα βάζαμε, πότε τα βγάζαμε. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε με πολύ αέρα και ψιλή βροχή, σχεδόν τρέχοντας. Σε λίγο κόπασε ελαφρά και συνεχίσαμε να απολαμβάνουμε τις χιονούρες και τα σύννεφα ψηλά στις κορυφές. Φτάνοντας ξανά στην στρούγκα έπιασε η δυνατή καταιγίδα. «Η ζωή δεν είναι πώς θα επιβιώνεις στην καταιγίδα, αλλά πώς θα χορεύεις στη βροχή»[Taylor Swift αμερικανίδα τραγουδίστρια]· κι εμείς συνεχίσαμε «χορεύοντας με τη βροχή» μέχρι το αυτοκίνητο…
Συμπέρασμα: το «Ασανσέρ» δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη ανάβαση για τα Βαρδούσια. Είναι πιο εύκολη σε σχέση με τις Πόρτες και τις Κοπρισιές. Για μας αυτή τη φορά ήταν μια όμορφη ορειβατική ποικιλία και μια ξεχωριστή εμπειρία. Όλα τα είδαμε σε μια από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερα ιστορικές περιοχές της πατρίδας μας: φανταστική φύση, βροχή, χιόνια, κεραυνούς… με την αδρεναλίνη στο ζενίθ. Τί άλλο θέλεις από βουνό… «Στα είκοσι μου ονειρευόμουν ν’ αλλάξω τον κόσμο, τώρα στα εξήντα(+) το μόνο που θέλω είναι να μην αλλάξω εγώ…»
Για περισσότερες φωτογραφίες εδώ: https://www.facebook.com/stefanos.stamellos/media_set?set=a.10152099779767136.1073741936.716092135&type=1
Στις αναβάσεις, τα βουνά μας «ταξιδεύουν» στο δικό τους κόσμο· κι εμείς είμαστε οι επισκέπτες. Τις περισσότερες φορές η ένταση του «ταξιδιού» αποτελεί ένα μεγάλο διάλειμμα στην καθημερινότητά μας.
Η διαδρομή «Ασανσέρ» δεν είναι τόσο γνωστή στους ορειβάτες και στους ορειβατικούς συλλόγους, που προτιμούν την κλασική διαδρομή από τον Αθανάσιο Διάκο και τα καταφύγια ή από τις Κοπρισιές. Λέγεται «Ασανσέρ» γιατί ανεβαίνει σχεδόν κάθετα πάνω από το χωριό Κάτω Μουσουνίτσα με μικρές «μουλαρωτές» τραβέρσες. «Πήραμε το ασανσέρ», όπως λέει κι ο Γιάννης, «αλλά δεν λειτουργούσε, κι ανεβήκαμε με τα πόδια.
Αν ξεκινήσουμε μέσα από το χωριό, μπαίνουμε χωρίς μονοπάτι μέσα στο δάσος στη ρεματιά, με αρκετή κλίση, για να φτάσουμε στον Προφήτη Ηλία της Κάτω Μουσουνίτσας. Μπορεί όμως να ακολουθήσουμε τον δασικό δρόμο, που πάει προς το χωριό Κονιάκο, αλλά είναι αρκετά μακρύς. Το καλύτερο είναι το ανέβασμα με το αυτοκίνητο, που σημαίνει ακολουθούμε το χωματόδρομο(σε καλή κατάσταση) προς τον Κονιάκο και συναντάμε τη διασταύρωση και την ταμπέλα δεξιά «προς Προφήτη Ηλία». Ο Προφήτης Ηλίας είναι στα 1300 μ περίπου υψόμετρο, όπου τελειώνουν και τα έλατα και αρχίζει το μονοπάτι στο γυμνό αλπικό τοπίο.
«Μια από τις μεγαλύτερες χαρές στη ζωή είναι ν’ αρχίζεις». Κι εμείς αρχίσαμε με πολύ διάθεση να ανεβαίνουμε αφήνοντας το αυτοκίνητο δυο στροφές κάτω από το εκκλησάκι, γιατί είπαμε στο ρενώ ότι είναι τζιπ, αλλά δεν το πίστεψε. Το μονοπάτι θέλει λίγο προσοχή να το βρούμε, δεν έχει δυστυχώς καμιά σήμανση. Αφήνουμε το χωματόδρομο κι ανεβαίνουμε λίγο αριστερά από το αλεξικέραυνο και το συναντάμε στην πρώτη τραβέρσα.
«Χαρά να πας, χαρά να ‘ρθεις, αρκεί να μη μουσκέψεις»· αλλά εμείς αυτή τη φορά ξεκινήσαμε με ψιλόβρεχο, όπως έλεγε κι «ο καιρός» στο ιντερνέτ. Σταμάτησε όμως γρήγορα η βροχή και ανεβαίναμε με λίγη συννεφιά, ενώ ψηλά οι κορυφές ήταν μέσα στην ομίχλη με τις εντυπωσιακές χιονούρες τους, που θα αργήσουν να λειώσουν. Η φύση στα καλύτερά της: νερά παντού από τα χιόνια που λειώνουν, έντομα, πεταλούδες και όλων των ειδών τα λουλούδια, οι βιόλες σε όλες τις αποχρώσεις, τα τελευταία δακράκια, τα χιονολούλουδα.
Το καλοσυντηρημένο και ευδιάκριτο, χωρίς σήμανση, μονοπάτι συνεχίζεται μέχρι τη στρούγκα στα 1957 μέτρα υψόμετρο. Το τοιχίο με ξερολιθιά σε ορισμένα σημεία μας λέει ότι πιθανόν να συντηρήθηκε με κάποιο έργο – πρόγραμμα ορεινής κτηνοτροφίας. Το ίδιο δείχνει και η στεγανή υδατοδεξαμενή με τη μεμβράνη, που συναντάμε ψηλά στα οροπέδια. Απέναντι, νοτιοανατολικά, έχουμε την ορθοπλαγιά της Γκιώνας με τις ζωγραφιστές χιονούρες της, στο βάθος βορειοανατολικά την Οίτη και κάτω στα πόδια μας τα δύο χωριά, τον Αθανάσιο Διάκο και την Κάτω Μουσουνίτσα, το Μόρνο και χαμηλότερα τη Λίμνη του Μόρνου.
Μετά τη στρούγκα, το μονοπάτι μπαίνει μέσα στη ρεματιά αριστερά(νότια) και συνεχίζοντας συναντάμε το άλλο μονοπάτι, που έρχεται από τα χωριά της Δωρίδας για να οδηγήσει στην κορυφή, από το νότιο-ανατολικό λούκι του Κόρακα. Αυτή τη φορά το λούκι είχε αρκετό χιόνι και ήταν σκληρό. Δεν το διακινδυνέψαμε χωρίς κραμπόν και προτιμήσαμε την άλλη πρόσβαση από αριστερά, βγαίνοντας κάθετα στη ράχη πάνω από την τεχνητή υδατοδεξαμενή. Συνεχίζοντας τη ράχη με αρκετό αέρα ανεβαίνουμε με ψιλοαναρρίχηση το βράχο και ακολουθούμε, ακριβώς απέναντι από τον Κόρακα, στα 2.400μ, την κορυφογραμμή στο πλάι για να βγούμε στο οροπέδιο του Μέγα Κάμπου. Δεν πήγαμε αριστερά(δυτικά) από το βράχο γιατί είχε μεγάλη χιονούρα με φρύδι. Στο μεταξύ βλέπαμε ορειβάτες στην κορυφή του Κόρακα, που ένας ένας άρχισαν να αποχωρούν.
Και τότε ήρθαν οι πρώτοι κεραυνοί και η βροχή. Το ανέβασμα στο βουνό, ως γνωστόν, είναι ομαδική προσπάθεια, αρκεί να γίνεται αυτό που λέω εγώ… ο αρχηγός. Δυστυχώς κάποιος πρέπει να παίρνει την ευθύνη κάθε φορά και να αποφασίζει χωρίς πολλές περιστροφές. Άλλωστε ο νόμος είναι σαφής, ο αρχηγός στο βουνό έχει ποινικές ευθύνες για ό,τι κι αν συμβεί… Πρέπει να επιστρέψουμε γρήγορα πριν μας πιάσει η μεγάλη καταιγίδα, που φαινόταν να έρχεται από την Οίτη. «Βαθειά βροντή, κοντά βροχή» που λέει κι η ελληνική παροιμία.
Ευτυχώς που είχαμε πάρει μαζί μας τα άνορακ, που από το ξεκίνημα πότε τα βάζαμε, πότε τα βγάζαμε. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε με πολύ αέρα και ψιλή βροχή, σχεδόν τρέχοντας. Σε λίγο κόπασε ελαφρά και συνεχίσαμε να απολαμβάνουμε τις χιονούρες και τα σύννεφα ψηλά στις κορυφές. Φτάνοντας ξανά στην στρούγκα έπιασε η δυνατή καταιγίδα. «Η ζωή δεν είναι πώς θα επιβιώνεις στην καταιγίδα, αλλά πώς θα χορεύεις στη βροχή»[Taylor Swift αμερικανίδα τραγουδίστρια]· κι εμείς συνεχίσαμε «χορεύοντας με τη βροχή» μέχρι το αυτοκίνητο…
Συμπέρασμα: το «Ασανσέρ» δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη ανάβαση για τα Βαρδούσια. Είναι πιο εύκολη σε σχέση με τις Πόρτες και τις Κοπρισιές. Για μας αυτή τη φορά ήταν μια όμορφη ορειβατική ποικιλία και μια ξεχωριστή εμπειρία. Όλα τα είδαμε σε μια από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερα ιστορικές περιοχές της πατρίδας μας: φανταστική φύση, βροχή, χιόνια, κεραυνούς… με την αδρεναλίνη στο ζενίθ. Τί άλλο θέλεις από βουνό… «Στα είκοσι μου ονειρευόμουν ν’ αλλάξω τον κόσμο, τώρα στα εξήντα(+) το μόνο που θέλω είναι να μην αλλάξω εγώ…»
Για περισσότερες φωτογραφίες εδώ: https://www.facebook.com/stefanos.stamellos/media_set?set=a.10152099779767136.1073741936.716092135&type=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου