Άσκηση, παρέα, ψυχολογία....

Από τη Μαρία Σκαρλάτου

Αν κάποιος μου έλεγε πριν από 6 μήνες ότι θα έτρεχα σε αγώνες θα του έλεγα ότι δεν είναι με τα καλά του κι ότι αυτό αποκλείεται ....όμως πριν λίγες μέρες τερμάτισα στο Παναθηναικό στάδιο στα 10χλμ!!  και με καλό χρόνο για  τα δεδομένα μου. Όμως όλα κάπως ξεκινούν... ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Δεν είμαι αθλήτρια, πριν λίγους μήνες δεν μπορούσα να τρέξω, κοκκίνιζα, ανέβαζα  παλμούς και κοβόταν η αναπνοή μου.
Πήγαινα όμως γυμναστήριο για χρόνια και μου άρεσε πολύ το περπάτημα σε βουνό, μισώ την άσφαλτο!  Η παρέα άρχισε εδώ και ένα χρόνο να τρέχει σε αγώνες ορεινούς εγώ ακολουθούσα περιμένοντας να τερματίσει , κάπως έτσι μπήκε το μικρόβιο, σιγά-σιγά χωρίς να το καταλάβω. Και κόλλησα, ξεκίνησα λοιπόν προπόνηση, όπου όταν έχεις παρέα δεν συνειδητοποιείς την κούραση... κάπως έτσι λοιπόν τρέχω στον πρώτο μου ορεινό αγώνα πριν 2 μήνες και τα πάω καλά για τα δεδομένα μου πάντα!!

Στην εκκίνηση του πρώτου αγώνα έβριζα τον εαυτό μου για την πρωτοβουλία που πήρα και  σκεφτόμουν ότι σίγουρα έχω πρόβλημα αφού δεν έχω καμιά θέση εκεί κι ότι το μόνο που θέλω είναι ναι  να εγκαταλείψω και να πάω σπιτάκι μου... δεν εγκατέλειψα όμως και σε αυτό βοήθησε η παρέα, η φίλη και συναθλήτρια (έτσι αποκαλούμε τώρα η μια την άλλη).   Όταν η μια έμενε πίσω η άλλη ενθάρρυνε και κάπως έτσι ολοκληρώθηκαν τα 6 χλμ  εκπλήσσοντας τον εαυτό μου για το κατόρθωμά μου!!! την επόμενη μέρα πονούσα ολόκληρη ανακάλυψα ότι διαθέτω πολλούς μυς που δεν γνώριζα την ύπαρξή τους και παρά τη σωματική κόπωση κανόνισα τον επόμενο αγώνα με τα διπλά χλμ. Μεγάλο λάθος... πήγα αλλά υπέφερα.... δεν το παράτησα τερμάτισα, βρίζοντας γιατί υπερεκτίμησα τις δυνάμεις μου. Κι έφτασε ο τελευταίος αγώνας κλασσικός μαραθώνιος Αθηνών,  τα 42χλμ τα άφησα για τους προπονημένους της παρέας οι  οποίοι  κατάφεραν το στόχο τους,  τον τερματισμό!!! Έτρεξα στα 10χλμ. Δεν κατάλαβα πως έτρεξα τα 10, πότε κάλυψα την απόσταση και μάλιστα στην άσφαλτο που τη μισώ  δεν σας κρύβω ότι υπήρξαν στιγμές που έβριζα από μέσα μου αλλά ήταν πολύ λίγες και τις ξέχασα όταν μπήκα στο στάδιο.....

Τους τελευταίους τρεις μήνες μέσα από όλη αυτή την εμπειρία έμαθα ότι  ο εαυτός σου μπορεί να σε εκπλήξει αν του δώσεις την ευκαιρία, ότι  έχεις δυνάμεις , ταλέντα και αντοχές που δεν σου φτάνει μια ζωή για να ανακαλύψεις, ότι με την παρέα, όταν έχεις ένα κοινό σκοπό μπορείς να ξεπεράσεις τον εαυτό σου κι εσύ κι ο άλλος δίπλα σου και να καταφέρεις ότι δεν πίστευες... ότι με τη συστηματική άσκηση και προσπάθεια σε κάτι καινούργιο η ψυχολογία ανεβαίνει και γίνεσαι πιο ζωντανός και αισιόδοξος άνθρωπος , γιατί το μυαλό κουράζεται με τα ίδια και τα ίδια κι αναζητά καινούργιους στόχους-προκλήσεις ειδικά όταν περνάς τα δεύτερα –άντα....κι ότι ποτέ μη λες ποτέ!! ή αυτό δεν μπορώ να το κάνω... και ναι κανονίζουμε με την παρέα το αγωνιστικό ημερολόγιο της καινούργιας χρονιάς!!!

Πηγή
http://mariaskarlatou.blogspot.gr/

Δημοσιεύτηκε στο Runningnews 16/11/2013