Η ξεθωριασμένη λογική της πραγματικότητας των μεγάλων έργων

Αφιερωμένο στις συναντήσεις των ημερών για τον Ε65
Το σπίτι μου είναι κάπως ψηλά στη Λαμία κι έχει θέα. Βλέπει την Οίτη, το Καλλίδρομο και προπαντός βλέπει τον κάμπο, την κοιλάδα του Σπερχειού. Είναι κάποιες ώρες που οι εικόνες με εντυπωσιάζουν. Τη νύχτα νοιώθω σα να είμαι σε αεροπλάνο. Τη μέρα χαζεύω το πολύχρωμο της κοιλάδας. Τελευταία, κάθε φορά που κοιτάζω, βλέπω μια άσπρη «γραμμή» να τη διασχίζει.

Βγάζω τα γυαλιά μου, βάζω τα γυαλιά μου αυτή είναι εκεί. Καμιά φορά αφηρημένος λέω πως πάντα έτσι ήταν. Είναι κάτι σαν το ποτάμι. Μπορεί να τη χάραξαν παίζοντας τα παιδιά. Μπορεί να είναι κι αυτή μια σχεδιαστική αφαίρεση της πολύχρωμης πραγματικότητας του κάμπου.

Κι αυτή η σκόνη; Όταν φυσάει λίγο, ένα σύννεφο σκόνης ανεβαίνει. Φοβάμαι μην τη σβήσει ο αέρας τη γραμμή…, τόσο απλά. Κοντεύω να τη συνηθίσω, και σιγά σιγά να ξεχάσω την πράσινη γραμμή του θρυλικού πια ποταμού, του Σπερχειού -γραμμή φυσικής εκεχειρίας- και του πλατανοδάσους, που σου καθηλώνει το μάτι. Συνειδητοποιώ πως πρόκειται για ένα από τα νέα «ποτάμια» της ανθρώπινης απληστίας και της αφροσύνης.

Μια λογική από την κοινότυπη βεβαιότητα «Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω». Τα έργα δεν θα σταματήσουν, μας λένε, όσο εξελίσσεται η επιστήμη, η τεχνολογία, όσο προχωράει η ανθρωπότητα. Είναι κι αυτό μια βεβαιότητα της διαρκούς προόδου, της διαρκώς διαστελλόμενης ανάπτυξης, της διαρκούς επέκτασης και της κερδοφορίας. Όσα ο άνθρωπος σεβάστηκε εκατομμύρια χρόνια, αλλάζουν σε λίγους μόνο μήνες.

Πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει κοιτάζοντας τη «γραμμή». Να μετράει τα τρένα και τα φορτηγά. Αυτά που θα ‘ρχονται από «την Ευρώπη». ΠΑΘΕ (Πάτρα – Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Εύζωνοι). Ευρωπαϊκός κλειστός αυτοκινητόδρομος Κεντρικής Ελλάδας Ε65, σύνδεση με την Εγνατία Οδό. Σιδηροδρομική Γραμμή Υψηλής Ταχύτητας (ΣΓΥΤ). Κλειστός αυτοκινητόδρομος Βόλος – Αντίρριο, σύνδεση με την Ιόνια Οδό. Τρεις οδικοί άξονες -κλειστοί αυτοκινητόδρομοι- και μια σιδηροδρομική γραμμή Υψηλών Ταχυτήτων. Λαμία, Διεθνές Διακομιστικό Κέντρο (ΔουΔουΚου, κάτι σαν ΔουΝουΤου), ποιος τη χάρη σου!!

Γρήγορα τρένα, γρήγορα φορτηγά, ταχύτητες υψηλές -μια ντιζανάτη ομορφιά- τα αποδημητικά πουλιά να ταξιδεύουν πάνω στα τρένα, τα ψάρια να πλατσουρίζουν στα απόνερα της ασφάλτου, οι γρύλοι και οι βάτραχοι να γρυλίζουν και να κοάζουν, κάνοντας δήθεν τους τροχονόμους κάτω από τις ψηλές γέφυρες, οι κωλοφωτιές να φωτίζουν τα δρώμενα ανοιγοκλείνοντας τα φτερά τους, και τα πλατάνια κι οι ιτιές να σκιάζουν δροσίζοντας τους Γερμανούς (με κεφαλαίο!) νταλικέρηδες. Πουλιά - μετανάστες να συνωστίζονται μέσα στα φορτηγά μαζί με τους ανθρώπους - μετανάστες από τα βάθη της Ασίας και τη Βόρεια Αφρική. Ξαφνικά, να! γεμίζει ο κάμπος από ερωδιούς που άδειασε το φορτηγό. Η ομάδα ΔΙΑΣ κυνηγάει τα πουλιά μέσα στα χωράφια. Όχι, δεν είναι Αφγανοί…

Ξυπνώ απότομα λουσμένος στον ιδρώτα, απογευματινός ύπνος στη βεράντα. Η μυρωδιά του καυσαερίου δεν ήρθε ακόμα, όχι δεν είναι αυτός ο θόρυβος από τον Ε65, είναι από τη λεωφόρο Καλυβίων. Όχι δεν είναι αυτό το νέο Mall, είναι το Εργοστάσιο Γάλακτος. Είναι οι στιγμές που αναρωτιέμαι αν πρέπει να φωνάξω. Γράφω φωνάζοντας. Κραυγή βουβή στα χρώματα της λογικής. Η λογική που δεν σβήνει· ξεθωριάζει όμως στην πολύχρωμη πραγματικότητα των μεγάλων έργων στην Ελλάδα.

Λαμία, Διεθνές Διακομιστικό Κέντρο! Διάτρητο το κουφάρι της κοιλάδας του Σπερχειού, κουρέλι σάπιο… με Αειφορία και Βιωσιμότητα, NATURA …να φύγουμε. Λαμία, σε νέα τροχιά ανάπτυξης!

Αχ, Ελλάδα σ’αγαπώ!

Στέφανος Σταμέλλος
http://www.e-ecology.gr