Ένας άνθρωπος που... περίσσευε

Μία ακόμα μέρα ξεκινά... Πρέπει να τρέξω να ψωνίσω πριν πάω στη δουλειά. Να θυμηθώ να πάρω ψωμί από το φούρνο. Φτάνοντας στο ταμείο, ανακουφίζομαι που τελικά έχω να καλύψω το λογαριασμό. Αφήνω βιαστικά τα ψώνια στο σπίτι και τρέχω στη δουλειά. Στην Ομόνοια προσπερνώ βιαστικά τα προτεταμένα χέρια με την πινακίδα «πεινάω». Βιάζομαι. Πρέπει να πάω στη δουλειά μου, για να μην απολυθώ. Στο διάλειμμα τρώω στα γρήγορα μία τυρόπιτα και το βλέμμα μου πέφτει στους κάδους σκουπιδιών και σε κάποιον μ’ ένα μπαστούνι που τους ξεψαχνίζει.

Τώρα τα έπιασε τα λεφτά του, σκέφτομαι και γυρίζω στον υπολογιστή. Ήρθε η ώρα να σχολάσω και τρέχω να προλάβω το λεωφορείο. Αγανακτώ με τους εκατοντάδες ανθρώπους που έχουν πλημμυρίσει το πεζοδρόμιο και με εμποδίζουν να φτάσω στη στάση. Παρατηρώ ότι κρατάνε μία άδεια σακούλα και συνειδητοποιώ ότι είναι η ώρα για το συσσίτιο. Ωπ, το λεωφορείο πλησιάζει. Πρέπει να τρέξω να το προλάβω. Ευτυχώς μπαίνω τελευταία στιγμή. Ωχ, ελεγκτής. Κάποιος δεν έχει εισιτήριο και τρώει ένα χαράτσι 80 ευρώ. Πάρα πολλά, σκέφτομαι.

Το 1/10 του μισθού μου, αλλά ύστερα ξεχνιέμαι σφίγγοντας στη χούφτα το δικό μου εισιτήριο. Κατεβαίνοντας σπρώχνομαι με ανθρώπους που μιλάνε σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Θα χάσω τη στάση μου, τους σπρώχνω. Επιτέλους σπίτι. Κλειδώνω και αφήνω πίσω μου όλες τις άσχημες εικόνες της ημέρας. Χρειάζομαι και λίγο χρόνο για μένα...
Κάπως έτσι είναι η μέρα του καθενός μας. Την πραγματικότητα τη βλέπουμε, την ακούμε αλλά την προσπερνάμε. Γνωρίζουμε για τις ρατσιστικές επιθέσεις, για τους απολυμένους συνανθρώπους μας, για τα συσσίτια, για τη φτώχεια. Την προσπερνάμε αλλά δεν την ξεπερνάμε.

Πηγή:Εποχή