Για να είμαι δε ακριβής στον χαρακτηρισμό «οργισμένη άρνηση» αντιγράφω την σχετική παράγραφο της ανακοίνωσης–απάντησης της Ομοσπονδίας στο υπουργείο Παιδείας «το ΔΣ της ΔΟΕ εκφράζει την κατηγορηματική του αντίθεση στη μορφή αξιολόγησης-χειραγώγησης, που προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση και καλεί το υπουργείο Παιδείας να μην προχωρήσει στην υλοποίησή της, σε διαφορετική περίπτωση η αντίδραση του οργανωμένου κλάδου θα είναι τέτοια που θα ανατρέψει για άλλη μια φορά τα σχέδιά τους».
Τώρα τι σημαίνει «οργανωμένος κλάδος» και τι ανοργάνωτος, δεν το κατανοώ. Ίσως οργανωμένος είναι μόνο αν έχει συνδικαλιστές «ηγέτες» που υπηρετούν πιστά συγκεκριμένα κόμματα και συγκεκριμένες ιδεολογίες...
Το αφήνω στην κρίση σας μιας και δεν πρόκειται να μπω στην ουσία της πολιτικής για την αξιολόγηση των δασκάλων που προωθεί το υπουργείο Παιδείας για συγκεκριμένους λόγους. Αρχικά γιατί κάθε εργαζόμενος σε μια πραγματική Δημοκρατία έχει το δικαίωμα να κρίνει και να αντιδρά βεβαίως (δημοκρατικά) στις αποφάσεις της Πολιτείας. Δικαίωμα που (ευτυχώς) μόνο στις πρώην Σοβιετικές χώρες δεν αναγνώριζε το καθεστώς.
Επίσης γιατί δεν αποκλείεται καθόλου να έχουν δίκιο οι δάσκαλοι και το υπουργείο Παιδείας να βρίσκεται, ίσως, σε σωστή κατεύθυνση αλλά με λάθος διαδικασίες. Άλλωστε τίποτε δεν εγγυάται ακόμη ότι και η σημερινή κυβέρνηση έχει ξεπεράσει την άθλια παλαιοκομματική τακτική, με το κόμμα στην εξουσία...
Την γνωστή οικτρή πραγματικότητα που μας καταδυναστεύει αρκετές δεκαετίες. Δεν μπαίνω λοιπόν στην ουσία αλλά δεν μπορώ και να μην σταθώ στην εικόνα των «χιτλερίσκων» συνδικαλιστών που από την μια αρνούνται την συνεργασία στην οποία θα μπορούσαν ίσως και να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Και από την άλλη (το χειρότερο) θέλουν να μας πείσουν ότι μιλάνε εξ ονόματος όλων των κρατικών δασκάλων...
Των χιτλερίσκων-συνδικαλιστών της γνωστής συντεχνιακής νοοτροπίας που βάζει μπροστά δήθεν... την προστασία των συμφερόντων του λαού ενώ αυτό που προστατεύουν είναι μόνο τα δικά τους συμφέροντα και τις ιδιαίτερα αποδοτικές καρέκλες τους... Άλλωστε όλοι εμείς οι εργαζόμενοι ξέρουμε πολύ καλά πως εκλέγονται οι «συνδικαλιστές» και πόσο μικρό ποσοστό από τον κλάδο πηγαίνει κάθε φορά στην ψηφοφορία η οποία βεβαίως είναι (στην πλειοψηφία) συνδικαλιστικά και κομματικά χειραγωγημένη...
Τι προσπαθούν λοιπόν τώρα να μας πουν οι «επαγγελματίες επαναστάτες συνδικαλιστές» των κρατικών δασκάλων; Ότι αυτά που ισχυρίζονται τα πιστεύουν όλοι όσοι υπηρετούν την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και συμφωνούν μαζί τους; Ότι όλοι οι δάσκαλοι κάνουν τόσο καλά την δουλειά τους που γονείς και μαθητές «τρέμουν» μπας και χάσουν τον συγκεκριμένο δάσκαλο; Και ο γνωστός στο πανελλήνιο πορνοδάσκαλος που την έβγαζε ζάχαρη... και με την ανοχή των συναδέλφων του; Ότι μπορεί σε όλο την πλανήτη να επιβάλλονται οι αξιολογήσεις αλλά στην Ελλάδα αυτά τα απαγορεύουν οι συντεχνίες και οι αριστερές αντιλήψεις;
Είναι λάθος μας λοιπόν να περάσει απαρατήρητη η άθλια εικόνα που δίνει σήμερα ο κόσμος των δασκάλων που οι πολίτες έχουν εμπιστευθεί τα παιδιά τους. Γιατί την ευθύνη για την εικόνα την έχουν μόνο οι συνδικαλιστές και όχι (τουλάχιστον όλοι) οι δάσκαλοι. Τι δείχνει, κατά την γνώμη μου, η εικόνα; Ότι οι Έλληνες φορολογούμενοι πρέπει «να σκάσουν και να πληρώνουν...» φόρους στο κράτος για την παιδεία, φόρους για τους μισθούς και τις συντάξεις των κρατικών εκπαιδευτικών και φόρους για τις αργομισθίες των συνδικαλιστών. Όμως οι φορολογούμενοι γονείς δεν πρέπει να έχουν κανένα δικαίωμα να περιμένουν από την πολιτεία να αξιολογεί τους δασκάλους!!! Γιατί δεν το θέλουν οι συνδικαλιστές της συντεχνίας.
Ας κατέβουν στους δρόμους λοιπόν. Και ας κρατήσουν τα πανό όσοι γονείς συμφωνούν μαζί τους. Αλλά οι συγκεκριμένοι γονείς και οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές πρέπει να ξέρουν ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση (όσοι θέλουν να μείνει η Ελλάδα εντός) καταργήθηκε ήδη η μονιμότητα ακόμη και στους υπαλλήλους των υπηρεσιών των διαφόρων Επιτροπών.
Ότι στην Ευρώπη και στα ανεπτυγμένα κράτη οι πάντες αξιολογούνται γιατί ο κοσμάκης δεν έχει κανένα λόγο να πετάει τα λεφτά του. Ότι πουθενά αλλού εκτός από την Ελλάδα δεν γίνονται διορισμοί από το παράθυρο.
Ότι οι αγράμματοι αφισοκολλητές που πήραν θέση στο κράτος (γιατί τους διόρισε το κόμμα και ο βουλευτής) πρέπει να μην φοβούνται την αξιολόγηση. Ότι στην (πραγματική και όχι σοβιετική) δημοκρατία έχουν οι πάντες το δικαίωμα να υποστηρίζουν τις θέσεις τους αλλά μόνο μέσα από διάλογο και συνεργασία με την εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση... Ότι οι συνεχείς «επαναστάσεις» και όχι η συνεργασία με σκοπό ακόμη και την ανατροπή της πολιτικής δείχνουν σύμπλεγμα και σκόπιμη αδυναμία διαλόγου.
george.kraloglou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου