Τέσσερις και πλέον ώρες για να διανύσουμε την απόσταση με τα πόδια. Κάθε Κυριακή απόγευμα, φορτωμένα το σακούλι με τρόφιμα (ψωμοτύρι κι αβγά) για όλη την εβδομάδα, επιστρέφαμε από το σπίτι μας, για να 'μαστε το πρωί στο σχολείο. Σάββατο απόγευμα ερχόμασταν στο σπίτι για ανεφοδιασμό.
Εξι ολόκληρα χρόνια γινόταν αυτό. Τι... ευτυχισμένα χρόνια!... Διαμονή σε... πολυτελέστατη κατοικία σκεπασμένη με τσίγκο! Διάβασμα με το φως της ημέρας. Βιβλία αγοράζαμε από τους μαθητές της προηγούμενης τάξης! Ωραία τα χρόνια εκείνα...
Σύγκριση με το σήμερα. "Απ' έξω από την πόρτα μας" τα σχολεία (Δημοτικά - Γυμνάσια). Λεωφορεία μεταφέρουν τους μαθητές. Κι όπου δεν υπάρχουν τέτοια, μεταφέρονται με ταξί. Εισιτήριο δεν πληρώνουν. Ας είναι καλά οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και τα δάνεια!... Διαμαρτυρίες γαι μελετώμενες συγχωνεύσεις γειτονικών "ατροφικών" Δημοτικών Σχολείων και Γυμνασίων. Προτιμούν οι διαμαρτυρόμενοι να λειτουργούν Δημοτικά με δύο και τρεις μαθητές! Να διδάσκουν οκτώ και δέκα καθηγητές σε 35-40 μαθητές Γυμνασίου! Οσους είχαμε εμείς σε κάθε τάξη ή τμήμα.
Θα ταλαιπωρούνται τα παιδάκια να πηγαινοέρχονται με λεωφορεία και ταξί για ένα τέταρτο της ώρας σε απόσταση 15-20 χιλιομέτρων! Τι δυστυχία!... Τι απονιά!... Μαθαίνονται τα γράμματα έτσι;».
Κώστας Γ. Σπυρόπουλος
συντ/χος δάσκαλος
Καλούδι Αιτωλ/νίας
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου