Δεν μπορεί να κελαηδήσει το αηδόνι στο κλουβί, καταθλίβεται και χάνει τη λαλιά του.
Η δημιουργικότητα στην τέχνη, στα γράμματα και εν γένει στον πολιτισμό δεν μπορεί να μπει σε καλούπια.
Αποτελεί εσωτερική ανάγκη της κοινωνίας να διέλθει τον βίο, μέσα από λειτουργίες ικανοποίησης όλων των αισθήσεων - πλην των καθημερινώς ενεργοποιημένων- αλλά και των συναι-σθημάτων, προς επίτευξη ψυχικής ανάτασης και ελπιδοφόρου προοπτικής. Εργαλεία αυτής της προσπάθειας είναι τα μέλη της, που είτε από την φύση τους ή από στράτευση ή και από την διαίσθηση της προοπτικής της ελπίδας, ευαισθητοποιούνται, διακρίνουν και δημιουργούν έργο ανθρωποκεντρικό και αισθητικό.
Αυτό το έργο μεμονωμένα ή μέσω πολιτιστικών δράσεων επιδιώκουν να το παρουσιάσουν στο κοινό ως ερέθισμα διάκρισης του ωραίου.
Μουσική, χορός, ποίηση, λογοτεχνία, ζωγραφική, αρχιτεκτονική, κινηματογράφος οι επτά καλές τέχνες. Πάνω σε αυτές βασίζονται η πνευματική καλλιέργεια , η ψυχαγωγία, η φιλοσοφία, Θέατρο, συναυλίες, διαλέξεις δια της τέχνης του λόγου, εκθέσεις εικαστικών τεχνών, ποίηση-τραγούδι , μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις, κατασκευές, ιστορικές καταγραφές για μεταφορά της γνώσης στο μέλλον. Δημιουργικότητα. Όμορφη ζωή!
Οι ασχολούμενοι δημιουργικά στις παραπάνω δράσεις είτε ως επαγγελματίες δημιουργοί (βιοπορισμός) είτε ως εθελοντές, λόγο της φύσεως των δημιουργημάτων δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν σε κλισέ. Η ενασχόληση με την αισθητική (έρευνα του δρόμου προς το ωραίο) απαιτεί ελευθερία επιλογών και δράσεων κοινωνιοκεντρικής και ανθρωποκεντρικής κατεύθυνσης. Μέσα, από την ελευθερία προκύπτει, καλλιτέχνημα αισθητικής παρρησίας, ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα, λειτούργημα ζωής ικανό να φωτίσει το νου για νέες επιτυχίες.
Επιτυχίες που αυτοελέγχονται και αυτοπλάθονται από το DNA της ελεύθερης αισθητικής και χωροχρονικής διεργασίας του ατόμου.
Ένας αισθητικός κώδικας καθορίζει τις δημιουργικές εκφάνσεις του ανθρώπου. Αυτοφυής ή επίκτητος δεν το εξετάζουμε τώρα. Όμως τον αντιλαμβανόμαστε συγκριτικά όλοι μας. Τα ανοσιουργήματα τα αναπλάθουμε για να πάρουν τη μορφή τους μέσα από τον κώδικα του ωραίου. Η συμπαντική αρμονία επανέρχεται τότε προσεγγίζοντας το Θείον.
Εάν λοιπόν δεν υπήρχε ο ζήλος και το όραμα, η διαίσθηση του ωραίου μέσα από διεργασίες επιλογών ελεύθερης βούλησης και διαβούλευσης, των δημιουργών δεν θα υπήρχαν στο δήμο μας -πέρα από ακμές και παρακμές- ούτε ορχήστρα συμφωνικής μουσικής που πήγε στο «Μέγαρο Μουσικής», ούτε φιλαρμονική με ιδιαίτερους επαίνους, ούτε ΔΗΠΕΘΕ και ερασιτεχνική σκηνή με πολύχρονο έργο, ούτε χορευτικά παραδοσιακών χορών σε φεστιβάλ, ούτε συνέδρια Φθιωτικής ιστορίας, ούτε ο πλούτος πολιτισμού που δημιουργήθηκε από όντως αυτοκέφαλους πολιτιστικούς φορείς (συλλόγους) με αρχές πολιτισμικής δεοντολογίας αλλά και από αυτοτελείς προσωπικότητες του χώρου της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού.
Όταν και όποτε παραβιάστηκε, είτε από μέσα ή με παρέμβαση έξωθεν, ο κώδικας της αισθητικής, περάσαμε σε παρακμή για μακρύ διάστημα.
Ο πολιτισμός χρειάζεται στέγη και ελευθερία για να αναπνέει και να αναπαράγεται. Στέγες έχει αρκετές στην πόλη μας. Και κτιριακές και θεσμικές. Άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο επιτελούσαν έργο.
Όμως θα είναι δυνατόν βρουν χώρο δημιουργίας σε ένα εκ της συστάσεως του μάλλον γραφειοκρατικό σύστημα (υπηρεσία) όπως η εκκολαπτόμενη ''8η υπηρεσία του δήμο''; Τι θα είναι και πως θα λειτουργεί το νεότευκτο αυτό θεσμικό πλαίσιο - εφεύρημα; Υπάρχει αλλού και έχει πετύχει; Προς τι η μη πληροφόρηση για ένα θέμα που αφορά όλο το πολιτιστικό γίγνεσθαι του δήμου;
Εκφράζονται εύλογες και αγωνιώδεις επιφυλάξεις για το εγχείρημα . Θα το εγκολπωθεί ο κόσμος του πολιτισμού;
Ίσως η επανεξέταση του όλου ζητήματος, με λύση τη συγχώνευση αντί της κατάργησης, θα έδινε άμεσα ώθηση συνειρμική για διαβούλευση επί της ουσίας του τρόπου λειτουργίας ενός ανεξάρτητου φορέα πολιτισμού με άποψη και θέση.
Σε ένα ΝΠΔΔ -ανεξάρτητο της διοίκησης του δήμου- φορέα των φορέων πολιτισμού που υπάρχουν, θα ακούγονται οι φωνές των δημιουργών, και φίλων του πολιτισμού, με ιδέες και οράματα πολιτιστικών δράσεων για όλο το δήμο, ενώ θα συγκρατείται στο μέτρο, η ημιμάθεια και η αλαζονεία, η ιδιοτέλεια και ο αριβισμός (ειδικά ο πολιτικός).
Η υπέρβαση δε, που θα άφηνε ιστορία, θα ήταν η επιλογή στη διοίκηση του φορέα αυτού, ατόμων με υψηλή γνώση, εμπειρία και κουλτούρα σε θέματα παραγωγής πολιτιστικών δράσεων και παραγωγής πολιτισμού. Η πόλη μας έχει πολλούς και αξιολογότατους φίλους του χώρου και ο νόμος δεν αποκλείει την υπέρβαση.
Η ενεργοποίηση αυτού του δυναμικού ως απόφαση υπερβαίνουσα το υστερόβουλο πολιτικό κέδρος, θα έφερνε εκ των πραγμάτων μια «επανάσταση» πολιτιστικής ποιότητας που θα συνέπαιρνε και εμψύχωνε τους χειμαζόμενους από την οικονομική και όχι μόνον κρίση δημότες.
Ο νέος φορέας θα μπορούσε να είναι ''Το Πνευματικό ή Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Λαμιέων''. Υπερβατικός φορέας παραγωγής σκέψης περί τον πολιτισμό, στο μεγάλο πλέον δήμο Λαμιέων, σκέπη ελευθερίας για όλους τους συγχωνευμένους φορείς, που θα εμπνέει και δεν θα σταματά στην πρεμούρα του όποιου αντιδημάρχου για επανεκλογή του την επόμενη πενταετία.
Τότε ίσως ανθίσει ο κήπος και κελαηδήσει ξανά το αηδόνι στο κλαδί.
Σημείωση: Όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται παράξενα σε εποχή ισχυρής οικονομικής κρίσης. Φυσικά και πρέπει όλα να λειτουργήσουν στο πλαίσιο του όποιου προϋπολογισμού αποφασισθεί να διατεθεί αιτιολογημένα και με καταμερισμό (και εντός του προαναφερομένου κώδικα αισθητικής). Αλλά και οι δημότες θα πρέπει να ανταποκριθούν αναλόγως της οικονομικής τους κατάστασης, στην στήριξη των δράσεων πολιτισμού συμμετέχοντας, ώστε να διατηρηθεί η συνέχεια και για μετά την κρίση. Άλλως, ο πολιτιστικός χειμώνας που επέρχεται φαντάζει πολύ μακρύς.
Χρήστος Γαλάνης
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες: Παρατηρητής της Φθιώτιδας, Λαμιακός Τύπος και Φωνή του Σταυρού.
Τότε ίσως ανθίσει ο κήπος και κελαηδήσει ξανά το αηδόνι στο κλαδί: Χμ απ'οτι βλέπω τ' αηδόνια ένα ενα ξαναβγαίνουν στα κλαδιά .... Καλησπέρα αγαπητέ Χρήστο.....
ΑπάντησηΔιαγραφή