Του Γιώργου Παπασταμούλου
«Η Ελλάδα και οι Έλληνες ΕΥΤΥΧΩΣ έχουν ξεχάσει τι σημαίνει προσφυγιά, πρόσφυγας, μετανάστης και πόλεμος…….και ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ να μην το ξαναζήσουμε ποτέ….
Οι εικόνες όμως και οι ιστορίες των Ελλήνων προσφύγων και των Ελλήνων μεταναστών δεν μας είναι και πολύ μακρινές…όλοι τις ακούμε ακόμη και σήμερα από τα στόματα των παππούδων μας που τα έζησαν ή από τα στόματα των γονιών μας που τους τα διηγούνταν οι δικοί τους γονείς.
Μόνο που στις μέρες μας κινδυνεύουμε να γίνουμε τόσο Ευρωπαίοι και τόσο Δυτικοί που οι «αποκρουστικές» εικόνες των βρώμικων και ταλαιπωρημένων προσφύγων και μεταναστών σταματούν στο γυαλί της τηλεόρασής μας και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ….. ή σε ένα στρατόπεδο κράτησης που μοιάζει με φυλακή.
Εξαντλούμε τα αποθέματα της «ασφαλούς ελεημοσύνης» στις κάρτες της UNICEF και στα ανάδοχα βαφτιστήρια από χώρες της Αφρικής.
Μόνο που το άλλοθι της μακρινής απόστασης έχει καταπέσει. Δύσκολο να βοηθήσουμε ένα νήπιο της Γκάνα ή της Αιθιοπίας από τον καναπέ μας, παρά μόνο με τη χρήση της πιστωτικής μας κάρτας.
Τώρα όμως το πρόβλημα έφτασε στην αυλή μας.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έφτασαν στις πλατείες μας. Τώρα πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι, ότι μπορούμε να σηκωθούμε από τον καναπέ, να κλείσουμε την τηλεόραση και να πάμε κι εμείς στην πλατεία, στο λιμάνι, στο πάρκο και να δούμε πως μπορούμε να προσφέρουμε σε αυτές τις δυστυχισμένες ψυχές.
Κανείς τους δεν ήρθε στη χώρα μας για να απολαύσει το μεσογειακό ήλιο, κανείς τους δεν εγκατέλειψε πατρίδα, οικογένεια, σπίτι με τη θέλησή του.
Υπάρχουν περιθώρια για να βοηθήσουμε . Η προσφορά βοήθειας έχει μεγαλύτερη αξία όταν προέρχεται από το υστέρημα και όχι από το πλεόνασμα.
Στην Ελλάδα υπάρχουν δομές και φορείς που μπορούν να αναπληρώσουν την απουσία του ΚΡΑΤΟΥΣ, και το έχουν αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν όταν χρειάστηκε.
Ακόμα μια φορά η ιστορική στιγμή απαιτεί να αποδείξουμε την ανθρωπιά μας και το μεγαλείο της ψυχής μας.
Όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε.
Δήμος, Εκκλησία, Σύλλογοι, απλοί πολίτες αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας μπορούμε να καταφέρουμε αυτό που δεν μπορούν να καταφέρουν Ευρώπη, ΕΣΠΑ, κέντρα κράτησης, Υπουργεία.
Ένα πιάτο φαΐ, ένα στρώμα, μια ασπιρίνη μπορεί ο κάθε Δήμος να το προσφέρει.
Ας οργανωθεί κάθε Δήμος στην Ελλάδα και ας ανακοινώσει τον αριθμό των προσφύγων και των μεταναστών που μπορεί να φιλοξενήσει και για πόσο.
Κλειστά στρατόπεδα, κατασκηνώσεις, κλειστά ξενοδοχεία υπάρχουν σε όλη την Επικράτεια.
Μπορούμε για κάποιο διάστημα να τα μετατρέψουμε σε χώρους φιλοξενίας.
Με αφορμή το κάλεσμα της Υπουργού για βοήθεια από τους Δήμους.
Ας δώσουμε το παράδειγμα ως Δήμος Λαμιέων, Δήμος Στυλίδας, Μακρακώμης, Καμένων Βούρλων, Δομοκού, Λοκρών και απανταχού στην Στερεά Ελλάδα.
Περιμένουμε προτάσεις».
Γιώργος Παπασταμούλος
Δημοσιογράφος
Οι εικόνες όμως και οι ιστορίες των Ελλήνων προσφύγων και των Ελλήνων μεταναστών δεν μας είναι και πολύ μακρινές…όλοι τις ακούμε ακόμη και σήμερα από τα στόματα των παππούδων μας που τα έζησαν ή από τα στόματα των γονιών μας που τους τα διηγούνταν οι δικοί τους γονείς.
Μόνο που στις μέρες μας κινδυνεύουμε να γίνουμε τόσο Ευρωπαίοι και τόσο Δυτικοί που οι «αποκρουστικές» εικόνες των βρώμικων και ταλαιπωρημένων προσφύγων και μεταναστών σταματούν στο γυαλί της τηλεόρασής μας και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ….. ή σε ένα στρατόπεδο κράτησης που μοιάζει με φυλακή.
Εξαντλούμε τα αποθέματα της «ασφαλούς ελεημοσύνης» στις κάρτες της UNICEF και στα ανάδοχα βαφτιστήρια από χώρες της Αφρικής.
Μόνο που το άλλοθι της μακρινής απόστασης έχει καταπέσει. Δύσκολο να βοηθήσουμε ένα νήπιο της Γκάνα ή της Αιθιοπίας από τον καναπέ μας, παρά μόνο με τη χρήση της πιστωτικής μας κάρτας.
Τώρα όμως το πρόβλημα έφτασε στην αυλή μας.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έφτασαν στις πλατείες μας. Τώρα πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι, ότι μπορούμε να σηκωθούμε από τον καναπέ, να κλείσουμε την τηλεόραση και να πάμε κι εμείς στην πλατεία, στο λιμάνι, στο πάρκο και να δούμε πως μπορούμε να προσφέρουμε σε αυτές τις δυστυχισμένες ψυχές.
Κανείς τους δεν ήρθε στη χώρα μας για να απολαύσει το μεσογειακό ήλιο, κανείς τους δεν εγκατέλειψε πατρίδα, οικογένεια, σπίτι με τη θέλησή του.
Υπάρχουν περιθώρια για να βοηθήσουμε . Η προσφορά βοήθειας έχει μεγαλύτερη αξία όταν προέρχεται από το υστέρημα και όχι από το πλεόνασμα.
Στην Ελλάδα υπάρχουν δομές και φορείς που μπορούν να αναπληρώσουν την απουσία του ΚΡΑΤΟΥΣ, και το έχουν αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν όταν χρειάστηκε.
Ακόμα μια φορά η ιστορική στιγμή απαιτεί να αποδείξουμε την ανθρωπιά μας και το μεγαλείο της ψυχής μας.
Όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε.
Δήμος, Εκκλησία, Σύλλογοι, απλοί πολίτες αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας μπορούμε να καταφέρουμε αυτό που δεν μπορούν να καταφέρουν Ευρώπη, ΕΣΠΑ, κέντρα κράτησης, Υπουργεία.
Ένα πιάτο φαΐ, ένα στρώμα, μια ασπιρίνη μπορεί ο κάθε Δήμος να το προσφέρει.
Ας οργανωθεί κάθε Δήμος στην Ελλάδα και ας ανακοινώσει τον αριθμό των προσφύγων και των μεταναστών που μπορεί να φιλοξενήσει και για πόσο.
Κλειστά στρατόπεδα, κατασκηνώσεις, κλειστά ξενοδοχεία υπάρχουν σε όλη την Επικράτεια.
Μπορούμε για κάποιο διάστημα να τα μετατρέψουμε σε χώρους φιλοξενίας.
Με αφορμή το κάλεσμα της Υπουργού για βοήθεια από τους Δήμους.
Ας δώσουμε το παράδειγμα ως Δήμος Λαμιέων, Δήμος Στυλίδας, Μακρακώμης, Καμένων Βούρλων, Δομοκού, Λοκρών και απανταχού στην Στερεά Ελλάδα.
Περιμένουμε προτάσεις».
Γιώργος Παπασταμούλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου