Χρονογράφημα του συνεργάτη του lamiafm1 , Φοίβου Ιωσήφ.
Πλήν τά βόλια δεν πήγαν πέρα, καρφώθηκαν με απαθή ορμή στο λιπόσαρκο κορμάκι του τρυγονιού. Τώρα έχει πέσει ανάσκελα και τα ποδαράκια του κινούνται αντανακλαστικά πρίν τη θανή.
Αμέσως μετά, γρήγορα, έφτασε τρέχοντας ο κυνηγός κρατώντας στο δεξί του χέρι το άδειο δίκανο. Είδε το πουλάκι χωρίς φωνή αλλά με ελάχιστη ψυχή, σήκωσε το όπλο του και κατέβασε με δύναμη το κοντάκι στο μικρό κεφαλάκι.
Το μυαλουδάκι πετάχτηκε πάνω στα καταπράσινα χόρτα. Πόσο ήταν δά? Τοσοδούλι μυαλουδάκι, αδύνατο να συλλάβει το πνεύμα των δυνατών ή την αδυναμία των ψυχών. Υστερα ο κυνηγός έσκυψε με ένα πλατύ χαμόγελο, παντοτινό σύμβολο των νικητών, και έβαλε στον βαθύ κυνηγητικο του σακκο το αιμόφυρτο πουλί. Ενοιωσε την ανθρώπινη δύναμη να αχνίζει μεσα από τα ζεστά αρμυρα υγρά που απέπνεε το παχύσαρκο κορμί του.
Αλλωστε, γι αυτό το ανεπανάληπτο λατρευτό κορμί είχε βγεί για κυνήγι από τα ξημερώματα. Ο γιατρός διαπιστώνοντας τα εκατοντάδες τριγλυκερίδια των επινεφριδίων και της στεφανιαίας αρτηρίας του είχε συστήσει ανεπιφύλακτα να κινείται. Να κινείται αδιάκοπα και να δολοφονεί. Σπουργίτια, μπεκάτσες και τους επικίνδυνους λαγούς, ό,τι αντιλαμβανόταν ότι κινείται και είχε ζωή. Εκείνος σκότωνε κατόπιν ιατρικής συμβουλής.
Ο γιατρός τον είχε χρίσει δικαστή και εκτελεστικό απόσπασμα. Ηταν αυτός που αποφάσιζε ποιος θα ζήσει και ποιος θα υποστή τον ξαφνικό θανατό. Ενοιωθε τον εαυτό του ένα είδος Θεού. Αλλωστε ο Θεός μας έκανε όμοιους με Εκείνον.
Κάθε μπεκάτσα στο ζωνάρι σου, του είχε βεβαιώσει ο άριστος επιστήμων θα αντιπροσωπεύει και είκοσι μονάδες χοληστερίνης αφημένες στην ατμόσφαιρα μέσα από τον μοσχομυριστό δίκην Hondos Center ιδρώτα σου. Γιατρός είναι αυτός, επιστήμων, δεν μπορείς να πάς κόντρα στην επιστήμη, αα,μη λέμε ότι θέλουμε τώρα. Ο γιατρός έχει φάει χρόνια και χρόνια στα θρανία, γνωρίζει καλά. Μπεκάτσες και πέρδικες, όχι για φαϊ, έχουν ατελείωτο ουρικό οξύ, μόνον για σκότωμα. Σκοτώνεις και σώζεις την υγεία σου, ο θάνατός σου η υγεία μου. Δεν είναι μόνο η υγεία, είναι και η κοινωνική καταξίωση, ο θαυμασμός της γειτονιάς, ο έπαινος των φιλων και συγγενών.
Ο Κώστας μας εμάς, χρυσοχέρης, δεν γύρισε ποτέ με λιγότερες από δεκα πέντε μπεκάτσες και δέκα πέρδικες πτώματα. Πρίν φτάσει στο σπίτι κάνει και μια συμπτωματική βόλτα από την πλατεία να τον δούν οι συνάδελφοι από την υπηρεσία με τα πουλιά στο καπώ και να ξέρουν με ποιόν έχουν να κάνουν. Όχι τον πραγματικό δολοφόνο, αλλα τον έξοχο σκοπευτή των δημιουργημάτων του Θεού. Καλά, αν πάει για αγριογούρουνο άλλη κατάσταση. Μέχρι και έξ είχε φέρει πέρυσι, δυό μανάδες και τέσσερα μικρά. Μωρέ ξέρεις τι χέρι έχει ο Κώστας, με το που βγεί από τον μητρικό κόλπο το νεογέννητο το πετυχαίνει στο δόξα πατρί, αρκεί λίγο να έχει περπατήσει(για να το σημαδέψει καλλίτερα). Ένα δεν χάνει ο αθεόφοβος, μα ένα! Χέρι ακούνητο και μάτι λέϊζερ. Μπάμ, παρτο κάτω το μωρό. Βέβαια, μη φαντασθήτε, δεν τα τρώει όλα μόνος του, κολατσίζει από κανένα
και ο Βουλευτής τού αγαπημένου του κόμματος, άνθρωπος είναι κι αυτός και μάλιστα με την ίδια ιδεολογία. Αλλωστε είπαμε, είναι και κείνη η διαβολεμένη η πίεση, δεκα όχτω φτάνει. Τις προάλλες με βδέλες τη γλύτωσε τελευταία στιγμή, παρά λίγο να τη γλύτωναν οι γουρουνομάνες. Αλλά από χέρι, στο λέω, γουρονομάννα λεχώνα δεν του γλύτωσε ποτέ, μα ποτέ.
Ο Θεός να τον έχει καλά.
Είναι γνωστό από παλιά ότι η θανάτωση των ζώων από τον άνθρωπο τύχαινε της Θεϊκής προστασίας. Οι αρχαίοι έλληνες αυτού τού είδους τα εγκλήματα τα προστάτευαν με την Θεά Αρτεμι, την θεά τού κυνηγίου. Η συγκεκριμένη θεά είχε και προτιμήσεις θηραμάτων (θήραμα λέγεται το δολοφονημένο ζώο), προτιμούσε τις αρκούδες, τά ελάφια και τις κατσίκες. Άμα καθόταν στη ταβέρνα παρήγγελνε παϊδάκια αρκούδας με αμελέτητα ελαφιού. Μεγάλος γευσιγνώστης η Θεά,ρέκτης πραγματικός. Ο διάδοχός της Αγιος Ευστάθιος ήταν παμφάγος,
θήραμα νάναι κι ότι νάναι, αρκεί νάναι καλοψημένο, δεν είμαστε και κανίβαλοι. Διαπιστώνουμε ότι το ανθρώπινο γένος για να δικαιολογήσει τις αλητείες του στη μάννα φύση και να νομιμοποιήση τα εγκλήματά του κατά των άλλων δημιουργημάτων τού Θεού οικιοποιήθηκε την θεεϊκή προστασία και ξεμπέρδεψε μια και καλή με τις τύψεις του εσωτερικά και με τον νόμο εξωτερικά. Τελείωσε, ένιψε τάς χείρας του με σαπούνι Παπουτσάνη.
Όταν δούν οι κυνηγοί έναν λαγό να τρέχει ή ένα ελάφι, ακόμη χειρότερα, να πηδάει γεμάτο χαρά μέσα στο ολόδροσο δάσος αλαφιάζονται, παθαίνουν όπως τά ζώα τον οίστρο. Σταματάει η σκέψη, εξαφανίζεται η λογική, αποχωρεί από το σκηνικό κάθε είδους συναισθηματισμός, καταρρέει κάθε τρυφερότητα και επικρατεί το άγριο ένστικτο σαν σε ώρα πανικού. Δεν σηκώνει το οπλο επειδή σκέπτεται την τροφή και αισθάνεται το αίσθημα της πεινας, το σηκώνει για την επιβεβαίωση της ανωτερότητάς του, για τη χαρά τού νικητή, τού αδίστακτου νικητή.
Μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να αγοράση πολύ εύκολα από ένα κρεοπωλείο όποιο είδος κρέατος επιθυμεί, αλλά η ντουφεκιά είναι εκείνη που φέρνει την ηδονή τής επιβράβευσης και τής ανωτερότητας, τήν απόλαυση τής σκηνής τού αίματος και τού εγκλήματος. Τήν ίδια χαρά νοιώθουν και οι δολοφόνοι ανθρώπων, ακριβώς τήν ίδια. Το αίμα των ζώων είναι κόκκινο όπως τού ανθρώπου, καμμία διαφορά απόχρωσης.
Υπάρχουν άνθρωποι(?) πού παρατιμονιάζουν επίτηδες για να πατήσουν ένα σκυλί στην άκρη τού δρόμου και να ξεκαρδιστούν στα γέλια. Υπάρχει το παιχνίδι τής κοκορομαχίας με τις λεπίδες στα πόδια τών κοκόρων και ο απόλυτος θάνατος τού ενός, υπάρχει παντού η λατρεία για το κόκκινο χρώμα, για το ζεστό αίμα, για το χτυπημένο ελάφι την ώρα πού πίνει νερό. Ιερό και όσιο δεν υπάρχει για το ανθρώπινο γένος. Μα και ούτε λύση δεν υπάρχει, ούτε λύπη δεν υπάρχει, η χαρά του θανάτου είναι απόλαυση και το ανθρώπινο γένος είναι ακόλαστο μπροστά στις απολαύσεις.
Ατελής κατασκευή.
Πηγή lamiafm1.gr
 |
| lamiafm1.gr |
Αμέσως μετά, γρήγορα, έφτασε τρέχοντας ο κυνηγός κρατώντας στο δεξί του χέρι το άδειο δίκανο. Είδε το πουλάκι χωρίς φωνή αλλά με ελάχιστη ψυχή, σήκωσε το όπλο του και κατέβασε με δύναμη το κοντάκι στο μικρό κεφαλάκι.
Το μυαλουδάκι πετάχτηκε πάνω στα καταπράσινα χόρτα. Πόσο ήταν δά? Τοσοδούλι μυαλουδάκι, αδύνατο να συλλάβει το πνεύμα των δυνατών ή την αδυναμία των ψυχών. Υστερα ο κυνηγός έσκυψε με ένα πλατύ χαμόγελο, παντοτινό σύμβολο των νικητών, και έβαλε στον βαθύ κυνηγητικο του σακκο το αιμόφυρτο πουλί. Ενοιωσε την ανθρώπινη δύναμη να αχνίζει μεσα από τα ζεστά αρμυρα υγρά που απέπνεε το παχύσαρκο κορμί του.
Αλλωστε, γι αυτό το ανεπανάληπτο λατρευτό κορμί είχε βγεί για κυνήγι από τα ξημερώματα. Ο γιατρός διαπιστώνοντας τα εκατοντάδες τριγλυκερίδια των επινεφριδίων και της στεφανιαίας αρτηρίας του είχε συστήσει ανεπιφύλακτα να κινείται. Να κινείται αδιάκοπα και να δολοφονεί. Σπουργίτια, μπεκάτσες και τους επικίνδυνους λαγούς, ό,τι αντιλαμβανόταν ότι κινείται και είχε ζωή. Εκείνος σκότωνε κατόπιν ιατρικής συμβουλής.
Ο γιατρός τον είχε χρίσει δικαστή και εκτελεστικό απόσπασμα. Ηταν αυτός που αποφάσιζε ποιος θα ζήσει και ποιος θα υποστή τον ξαφνικό θανατό. Ενοιωθε τον εαυτό του ένα είδος Θεού. Αλλωστε ο Θεός μας έκανε όμοιους με Εκείνον.
Κάθε μπεκάτσα στο ζωνάρι σου, του είχε βεβαιώσει ο άριστος επιστήμων θα αντιπροσωπεύει και είκοσι μονάδες χοληστερίνης αφημένες στην ατμόσφαιρα μέσα από τον μοσχομυριστό δίκην Hondos Center ιδρώτα σου. Γιατρός είναι αυτός, επιστήμων, δεν μπορείς να πάς κόντρα στην επιστήμη, αα,μη λέμε ότι θέλουμε τώρα. Ο γιατρός έχει φάει χρόνια και χρόνια στα θρανία, γνωρίζει καλά. Μπεκάτσες και πέρδικες, όχι για φαϊ, έχουν ατελείωτο ουρικό οξύ, μόνον για σκότωμα. Σκοτώνεις και σώζεις την υγεία σου, ο θάνατός σου η υγεία μου. Δεν είναι μόνο η υγεία, είναι και η κοινωνική καταξίωση, ο θαυμασμός της γειτονιάς, ο έπαινος των φιλων και συγγενών.
Ο Κώστας μας εμάς, χρυσοχέρης, δεν γύρισε ποτέ με λιγότερες από δεκα πέντε μπεκάτσες και δέκα πέρδικες πτώματα. Πρίν φτάσει στο σπίτι κάνει και μια συμπτωματική βόλτα από την πλατεία να τον δούν οι συνάδελφοι από την υπηρεσία με τα πουλιά στο καπώ και να ξέρουν με ποιόν έχουν να κάνουν. Όχι τον πραγματικό δολοφόνο, αλλα τον έξοχο σκοπευτή των δημιουργημάτων του Θεού. Καλά, αν πάει για αγριογούρουνο άλλη κατάσταση. Μέχρι και έξ είχε φέρει πέρυσι, δυό μανάδες και τέσσερα μικρά. Μωρέ ξέρεις τι χέρι έχει ο Κώστας, με το που βγεί από τον μητρικό κόλπο το νεογέννητο το πετυχαίνει στο δόξα πατρί, αρκεί λίγο να έχει περπατήσει(για να το σημαδέψει καλλίτερα). Ένα δεν χάνει ο αθεόφοβος, μα ένα! Χέρι ακούνητο και μάτι λέϊζερ. Μπάμ, παρτο κάτω το μωρό. Βέβαια, μη φαντασθήτε, δεν τα τρώει όλα μόνος του, κολατσίζει από κανένα
και ο Βουλευτής τού αγαπημένου του κόμματος, άνθρωπος είναι κι αυτός και μάλιστα με την ίδια ιδεολογία. Αλλωστε είπαμε, είναι και κείνη η διαβολεμένη η πίεση, δεκα όχτω φτάνει. Τις προάλλες με βδέλες τη γλύτωσε τελευταία στιγμή, παρά λίγο να τη γλύτωναν οι γουρουνομάνες. Αλλά από χέρι, στο λέω, γουρονομάννα λεχώνα δεν του γλύτωσε ποτέ, μα ποτέ.
Ο Θεός να τον έχει καλά.
Είναι γνωστό από παλιά ότι η θανάτωση των ζώων από τον άνθρωπο τύχαινε της Θεϊκής προστασίας. Οι αρχαίοι έλληνες αυτού τού είδους τα εγκλήματα τα προστάτευαν με την Θεά Αρτεμι, την θεά τού κυνηγίου. Η συγκεκριμένη θεά είχε και προτιμήσεις θηραμάτων (θήραμα λέγεται το δολοφονημένο ζώο), προτιμούσε τις αρκούδες, τά ελάφια και τις κατσίκες. Άμα καθόταν στη ταβέρνα παρήγγελνε παϊδάκια αρκούδας με αμελέτητα ελαφιού. Μεγάλος γευσιγνώστης η Θεά,ρέκτης πραγματικός. Ο διάδοχός της Αγιος Ευστάθιος ήταν παμφάγος,
θήραμα νάναι κι ότι νάναι, αρκεί νάναι καλοψημένο, δεν είμαστε και κανίβαλοι. Διαπιστώνουμε ότι το ανθρώπινο γένος για να δικαιολογήσει τις αλητείες του στη μάννα φύση και να νομιμοποιήση τα εγκλήματά του κατά των άλλων δημιουργημάτων τού Θεού οικιοποιήθηκε την θεεϊκή προστασία και ξεμπέρδεψε μια και καλή με τις τύψεις του εσωτερικά και με τον νόμο εξωτερικά. Τελείωσε, ένιψε τάς χείρας του με σαπούνι Παπουτσάνη.
Όταν δούν οι κυνηγοί έναν λαγό να τρέχει ή ένα ελάφι, ακόμη χειρότερα, να πηδάει γεμάτο χαρά μέσα στο ολόδροσο δάσος αλαφιάζονται, παθαίνουν όπως τά ζώα τον οίστρο. Σταματάει η σκέψη, εξαφανίζεται η λογική, αποχωρεί από το σκηνικό κάθε είδους συναισθηματισμός, καταρρέει κάθε τρυφερότητα και επικρατεί το άγριο ένστικτο σαν σε ώρα πανικού. Δεν σηκώνει το οπλο επειδή σκέπτεται την τροφή και αισθάνεται το αίσθημα της πεινας, το σηκώνει για την επιβεβαίωση της ανωτερότητάς του, για τη χαρά τού νικητή, τού αδίστακτου νικητή.
Μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να αγοράση πολύ εύκολα από ένα κρεοπωλείο όποιο είδος κρέατος επιθυμεί, αλλά η ντουφεκιά είναι εκείνη που φέρνει την ηδονή τής επιβράβευσης και τής ανωτερότητας, τήν απόλαυση τής σκηνής τού αίματος και τού εγκλήματος. Τήν ίδια χαρά νοιώθουν και οι δολοφόνοι ανθρώπων, ακριβώς τήν ίδια. Το αίμα των ζώων είναι κόκκινο όπως τού ανθρώπου, καμμία διαφορά απόχρωσης.
Υπάρχουν άνθρωποι(?) πού παρατιμονιάζουν επίτηδες για να πατήσουν ένα σκυλί στην άκρη τού δρόμου και να ξεκαρδιστούν στα γέλια. Υπάρχει το παιχνίδι τής κοκορομαχίας με τις λεπίδες στα πόδια τών κοκόρων και ο απόλυτος θάνατος τού ενός, υπάρχει παντού η λατρεία για το κόκκινο χρώμα, για το ζεστό αίμα, για το χτυπημένο ελάφι την ώρα πού πίνει νερό. Ιερό και όσιο δεν υπάρχει για το ανθρώπινο γένος. Μα και ούτε λύση δεν υπάρχει, ούτε λύπη δεν υπάρχει, η χαρά του θανάτου είναι απόλαυση και το ανθρώπινο γένος είναι ακόλαστο μπροστά στις απολαύσεις.
Ατελής κατασκευή.
Πηγή lamiafm1.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου