Χαρούμενοι και ζεστά ντυμένοι, φορτωμένοι με ψώνια και δώρα – βάδιζαν προς τα γιορτινά τους σπίτια, αγνοώντας ένα μικρό ορφανό, που περπάταγε ανάμεσά τους, χωρίς να έχει κάπου συγκεκριμένα να πάει. Του αρκούσε τα χαρούμενα πρόσωπα των άλλων παιδιών που έβλεπε στον πεζόδρομο της Βύρωνος και της Ρήγας Φεραίου.
Από κάθε γωνιά ακούγονταν τα κάλαντα από παρέες παιδιών. Με σβησμένη φωνή, ψιθύριζε αχνά και αυτός τα κάλαντα. Πλησίασε κάποια παιδιά και άρχισε να τραγουδά μαζί τους. «Τι θες εσύ εδώ; Πήγαινε αλλού να τα πεις» του είπε ο μεγαλύτερος της παρέας! «Να πάρε ένα δύευρω και φύγε» του είπε ένα άλλο. «Δεν ζητιανεύω, την παρέα σας θέλω» τους απάντησε… «Σου είπαμε να φύγεις» φώναξε ο μεγαλύτερος και τον έσπρωξε με δύναμη. Ένα μηχανάκι delivery πέρασε ξυστά, παραλίγο να τον χτυπήσει. Ευτυχώς όχι. Ένα μαύρο σκυλί με κομμένη την ουρά πλησίαζε απειλητικά. Άρχισε να γαυγίζει προς τα παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα και μπήκε μπροστά στον μικρό για να τον προστατέψει ο οποίος έφυγε με κλάματα και μπλέχτηκε ανάμεσα στον κόσμο για να ξεφύγει από τις άγριες διαθέσεις των άλλων παιδιών. Ο σκύλος προσπάθησε να το βρει, αλλά ο μικρός μας δεν φαινόταν στο πλήθος. Έτσι όπως έτρεξε να ξεφύγει, του έπεσαν και τα μοναδικά χρήματα που είχε μαζί του αλλά και το Τρίγωνό του, ο μοναδικός βιός και όλος ο κόσμος του, αφού γονείς, σπίτι, οικογένεια ήταν μία μακρινή ανάμνηση γι' αυτόν.
Νύχτωσε και ακόμα περιπλανιόταν πεινασμένος στους δρόμους της Λαμίας. Δεν ήθελε να γυρίσει στο δωμάτιο που κοιμόταν! Σε κάποιο παράθυρο είδε ένα στολισμένο δωμάτιο και μία τρυφερή μητέρα να ταΐζει με στοργή και απέραντη αγάπη την κορούλα της. Τότε βούρκωσε. Στα σκουπίδια βρήκε ένα κουτάκι σπίρτα πεταμένα. Αποκαμωμένος και μελαγχολικός βρήκε καταφύγιο σε μια γωνιά και άναψε ένα σπίρτο για να ζεσταθεί. Στην λάμψη τους είδε αρκετά υπέροχα οράματα, συμπεριλαμβανομένων ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου και γιορτινών διακοπών. Το μικρό αγόρι κοίταξε προς τον ουρανό είδε ένα πεφταστέρι και θυμήθηκε την αποθανούσα γιαγιά του να λέει πως ένα τέτοιο αστέρι σημαίνει πως κάποιος πέθανε και πάει στον παράδεισο. Καθώς άναψε το επόμενο σπίρτο είδε ένα όραμα με την γιαγιά του, ο μόνος άνθρωπος που τον αντιμετώπισε με καλοσύνη και αγάπη. Άναβε το ένα σπίρτο μετά το άλλο για να κρατήσει το όραμα της γιαγιάς κοντά του για όσο περισσότερο μπορούσε.
Το αγόρι ήταν σχεδόν έτοιμο να πεθάνει από την παγωνιά αλλά δεν ήθελε να επιστρέψει στο δωμάτιο μόνος του. Ξαφνικά ακούει ένα γάβγισμα, ήταν ο μαύρο σκύλος με την κομμένη ουρά που μόλις τον είχε βρει. Κούρνιασε δίπλα του και προσπάθησε να το ζεστάνει. Το προσωπάκι του αγοριού σαν να άλλαξε μορφή και από μελαγχολικό, έσκασε ένα μικρό χαμόγελο. «Εσύ θα είσαι η οικογένειά μου» είπε στον σκύλο. «Τι κάνεις εσύ εδώ μόνος σου τέτοια ώρα με τόσο κρύο;» τον ρώτησε μια κυρία. «Τίποτα» απάντησε. «Που είναι η Μητέρα σου;»… το παιδί δεν απάντησε. Η κυρία αυτή φώναξε μια άλλη γυναίκα από το απέναντι πεζοδρόμιο και τη ρώτησε αν γνωρίζει που μένει αυτό το παιδί. Φυσικά ούτε αυτή γνώριζε. Ήρθε άλλη μία, και άλλη, και άλλη… κανείς δεν γνώριζε! «Πάρε ένα ψωμάκι να φας» του είπε μία από αυτές «ευχαριστώ» απάντησε ο μικρός. Έκοψε το μισό για τον σκύλο του και το άλλο μισό το έφαγε λαίμαργα.
Ένας κύριος με μια στολή πλησίασε και ρώτησε τις κυρίες τι συμβαίνει. Όλες έδειξαν τον μικρό που ήταν κουρνιασμένος στη γωνία με τον σκύλο του. «Α γνωρίζω από πού έφυγε, τον έχουμε ξαναβρεί» είπε ο κύριος «Θα τον πάω εγώ πίσω» και κάτι ψιθύρισε στις κυρίες που όλες γύρισαν και τον κοίταξαν με οίκτο. «Το καημένο» είπε μία! «Πως σε λένε;», ρώτησε ο Αστυνομικός. Πάλι ο μικρός δεν απάντησε. «Είναι πολύ αργά και κάνει κρύο για να είσαι έξω» συμπλήρωσε. «Έλα πάμε» και πήρε από το χέρι το παιδί. Ο σκύλος τους ακολούθησε μέχρι το περιπολικό… μέχρι τη γωνία τους προλάβαινε, όμως μετά την στροφή τους έχασε. Ο μικρός το χαιρέτησε μέσα από το τζάμι.
Σε δέκα λεπτά είχαν φτάσει στο κτίριο: Εκεί τον περίμενε ο φύλακας. «Που τον βρήκατε;» ρώτησε τον αστυνομικό. «Στο κέντρο» απάντησε. Ο μικρός μπήκε μέσα, πήγε στο άδειο δωμάτιο και ξάπλωσε στο κρεβάτι του. Το δικό του ήταν κοντά στο παράθυρο, και κοίταξε έξω μπας και είχε ακολουθήσει ο μαύρος σκύλος. Κοίταγε, κοίταγε, κοίταγε… αλλά δεν είχε φανεί ακόμα. Προς στιγμή στεναχωρήθηκε αλλά καθώς λαγοκοιμήθηκε, είδε τον μαύρο σκύλο με τη γιαγιά του να τον φωνάζουν κοντά τους… «είδες γιαγιά, δεν είμαι μόνος μου, έχω παρέα, τον σκύλο μου» είπε ο μικρός και η γιαγιά του με μια γλυκιά ματιά σιγά σιγά εξαφανίστηκε από το όνειρό του. Το παιδί πετάχτηκε και κοίταξε το άδειο τεράστιο δωμάτιο με τα τόσα κρεβάτια! Όλα τα άλλα παιδιά είχαν φύγει στα χωριά τους, σε συγγενείς για να περάσουν τα Χριστούγεννα. Θα επιστρέψουν μετά.
Ξαναξάπλωσε και υποσχέθηκε στον εαυτό του να βρει τον σκύλο του, το μοναδικό μέρος της οικογένειάς του που ζούσε ακόμα…
Μακάρι όλα τα παραπάνω να ήταν απλά ένα παραμύθι. Δυστυχώς όχι. Ο μικρός δεν έχει ανάγκη από λίγο ψωμί και κάποιον να το επιστρέφει στη μοναξιά του. Θέλει αγάπη στοργή και μια οικογενειακή θαπλωρή. Έστω και για λίγες μέρες που τα άλλα παιδιά φεύγουν και μένει μόνος σε ένα άδειο δωμάτιο…
Όπως αντιλαμβάνεστε δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε περισσότερα στοιχεία για τον μικρό μας φίλο. Όποιος όμως θέλει να μάθει περισσότερα ας μας στείλε στο info@mag24.gr τα στοιχεία του και θα επικοινωνήσουμε εμείς μαζί του.
Καλές Γιορτές σε όλους
Ομάδα MAG24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου