Εκδοχές της δημοκρατίας
Tου Νικου Βατοπουλου , εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Με ποια άραγε «Δημοκρατία» είναι δυσαρεστημένο το 81% των Ελλήνων πολιτών, σύμφωνα με το βαρόμετρο της Pubic Issue; Σαφώς υπάρχουν πολλές ερμηνείες και φαντάζομαι διαφορετικά θα εννοούν την «προβληματική» λειτουργία της Δημοκρατίας όσοι μπλόκαραν τη λειτουργία του μετρό επί μία εβδομάδα και διαφορετικά θα την αντιλαμβάνονται, π.χ., οι άγαμες θυγατέρες. Η Ελληνική Δημοκρατία προκαλεί προφανώς διαφορετικούς συνειρμούς σε εκείνους που αδειάζουν στο δάπεδο όσα σκουπίδια μάζεψαν εθελοντές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και διαφορετικούς σε όσους βρέθηκαν εργαζόμενοι στη Βουλή επειδή είχαν μπάρμπα στην Κορώνη. Αν συνεχίσει κανείς, θα καταλήξει να απορεί γιατί γρήγορα θα σκεφτεί ότι το 81% των «απογοητευμένων» είναι πολύ χαμηλό ποσοστό σε μια κοινωνία που θεωρεί αυτονόητη την εκ του παραθύρου εξαίρεση. Το 81% προβληματίζει ως «χαμηλό» ποσοστό σε μια κοινωνία που έχει θυματοποιήσει τον εαυτό της σε τέτοιο βαθμό, ώστε αν δεν βρει πρόχειρο θύτη, στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου.
Για ποια Δημοκρατία άραγε να αισθάνεται πικραμένο το 81%, όταν ένα μεγάλο ποσοστό των βουλευτών που εκλέγουν οι ψηφοφόροι δεν πιστεύει καν στη δημοκρατία και μάχεται ευθέως από τα έδρανα του Κοινοβουλίου τις αρχές του αστικού κοινοβουλευτισμού; Για ποια Δημοκρατία άραγε κόπτονται όσοι εκφράζουν δυσαρέσκεια όταν ένας τόσο μεγάλος αριθμός εκλεγμένων βουλευτών, αυτοί, π.χ., που ξεδιπλώνουν κομμάτια ύφασμα στη Βουλή, επιδεικνύει χωρίς την αίσθηση του ιλαρού τον βαθμό της αισθητικής του καλλιέργειας και του πολιτικού του αναστήματος;
Είναι πράγματι «μικρό» το ποσοστό του 81% των δυσαρεστημένων με τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας, αν αναλογιστεί κανείς τις αποκλεισμένες ράμπες από τα Ι.Χ., τα αναμμένα τσιγάρα σε κλειστούς χώρους, την ανοχή στους δημόσιους ξυλοδαρμούς, τα καλυμμένα με γκραφίτι μνημεία της Αθήνας, τα σκουπίδια που σαπίζουν σε βρωμερούς κάδους, τον υποκριτικό πλουραλισμό σε τηλεοπτικά κανάλια, το αίσχος των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, την άρνηση απέναντι σε κάθε αλλαγή.
Τότε, ναι, έχουμε δρόμο ακόμη ώσπου να φθάσουμε το 99% της δυσαρέσκειας, απαιτώντας ο καθένας το δικό του προνόμιο, ως κατάκτηση της δημοκρατίας που λοιδορούμε.
Με ποια άραγε «Δημοκρατία» είναι δυσαρεστημένο το 81% των Ελλήνων πολιτών, σύμφωνα με το βαρόμετρο της Pubic Issue; Σαφώς υπάρχουν πολλές ερμηνείες και φαντάζομαι διαφορετικά θα εννοούν την «προβληματική» λειτουργία της Δημοκρατίας όσοι μπλόκαραν τη λειτουργία του μετρό επί μία εβδομάδα και διαφορετικά θα την αντιλαμβάνονται, π.χ., οι άγαμες θυγατέρες. Η Ελληνική Δημοκρατία προκαλεί προφανώς διαφορετικούς συνειρμούς σε εκείνους που αδειάζουν στο δάπεδο όσα σκουπίδια μάζεψαν εθελοντές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και διαφορετικούς σε όσους βρέθηκαν εργαζόμενοι στη Βουλή επειδή είχαν μπάρμπα στην Κορώνη. Αν συνεχίσει κανείς, θα καταλήξει να απορεί γιατί γρήγορα θα σκεφτεί ότι το 81% των «απογοητευμένων» είναι πολύ χαμηλό ποσοστό σε μια κοινωνία που θεωρεί αυτονόητη την εκ του παραθύρου εξαίρεση. Το 81% προβληματίζει ως «χαμηλό» ποσοστό σε μια κοινωνία που έχει θυματοποιήσει τον εαυτό της σε τέτοιο βαθμό, ώστε αν δεν βρει πρόχειρο θύτη, στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου.
Για ποια Δημοκρατία άραγε να αισθάνεται πικραμένο το 81%, όταν ένα μεγάλο ποσοστό των βουλευτών που εκλέγουν οι ψηφοφόροι δεν πιστεύει καν στη δημοκρατία και μάχεται ευθέως από τα έδρανα του Κοινοβουλίου τις αρχές του αστικού κοινοβουλευτισμού; Για ποια Δημοκρατία άραγε κόπτονται όσοι εκφράζουν δυσαρέσκεια όταν ένας τόσο μεγάλος αριθμός εκλεγμένων βουλευτών, αυτοί, π.χ., που ξεδιπλώνουν κομμάτια ύφασμα στη Βουλή, επιδεικνύει χωρίς την αίσθηση του ιλαρού τον βαθμό της αισθητικής του καλλιέργειας και του πολιτικού του αναστήματος;
Είναι πράγματι «μικρό» το ποσοστό του 81% των δυσαρεστημένων με τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας, αν αναλογιστεί κανείς τις αποκλεισμένες ράμπες από τα Ι.Χ., τα αναμμένα τσιγάρα σε κλειστούς χώρους, την ανοχή στους δημόσιους ξυλοδαρμούς, τα καλυμμένα με γκραφίτι μνημεία της Αθήνας, τα σκουπίδια που σαπίζουν σε βρωμερούς κάδους, τον υποκριτικό πλουραλισμό σε τηλεοπτικά κανάλια, το αίσχος των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, την άρνηση απέναντι σε κάθε αλλαγή.
Τότε, ναι, έχουμε δρόμο ακόμη ώσπου να φθάσουμε το 99% της δυσαρέσκειας, απαιτώντας ο καθένας το δικό του προνόμιο, ως κατάκτηση της δημοκρατίας που λοιδορούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου