Ας κάνουμε μερικούς θεωρητικούς υπολογισμούς καθώς μου φαίνεται πως με «άσπρες τρύπες» μπήκαμε στο ευρώ, με «άσπρες τρύπες» θα παραμείνουμε...
Αν μια χαμηλή σύνταξη του ΙΚΑ είναι περί τα 700 ευρώ το μήνα, ήτοι επί 14 μήνες ίσον 10.200 ευρώ το χρόνο. Οι 150.000 «μαϊμού» συντάξεις μας στοίχιζαν περί 1,5 δισ. ετησίως... Αν προσθέσουμε τις επικουρικές μπορεί να έχουμε πάνω από 2 δισ. ευρώ το χρόνο.
Αν προσθέσουμε και τις ψεύτικες αναπηρικές πόσο ανεβαίνει ο λογαριασμός;
Άρα, μόνο από τις «μαϊμού» συντάξεις είχαμε σε μια δεκαετία απώλειες πάνω από 20 δισ. ευρώ, οι οποίες προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος... Δεν είναι μόνο ο ΟΣΕ και η Ολυμπιάδα που μας φόρτωσαν με χρέη.
Ήτοι, κάθε Έλληνας γερός, ώριμος ή παιδί πλήρωσε περί τα 2.000 ευρώ και κάθε τετραμελές νοικοκυριό περί τις 8.000 ευρώ.
Προβολή στο μέλλον
Αν έχουμε περί τα 2 δισ. ευρώ απώλειες ετήσιες από τις «μαϊμού» συντάξεις σημαίνει πως στο διετές πρόγραμμα της σκληρής προσαρμογής έχουμε μια «άσπρη τρύπα» 4 δισ. ευρώ η οποία αν λάβουμε επιμήκυνση για άλλα δυο έτη αθροίζει περί τα 8 δισ. ευρώ...
Στην φάση που βρίσκεται η χώρα, με αδυναμία να πληρώνει φάρμακα για αυτούς που τα χρειάζονται, περιπολικά χωρίς καύσιμα και σχολεία χωρίς θέρμανση, αν υπάρχει η παραπάνω «άσπρη τρύπα» τότε τα δεδομένα της προσαρμογής για να πάρουμε την επόμενη δόση αλλάζουν.
Πόσα είναι τα «κερατιάτικα» τελικά
Αν επιβεβαιωθεί πως το κράτος πλήρωνε περί τις 150.000 συντάξεις σε ανύπαρκτα πρόσωπα, πόσα ακόμη από τα 100 δισ. που προβλέπεται να δαπανήσει φέτος δεν έχουν «αντίκρισμα»;
Πόσα δεν έχουν «αντίκρισμα» γιατί τα εισπράττουν δικαιούχοι φαντάσματα, όπως συνταξιούχοι που έχουν πεθάνει, τυφλοί που βλέπουν, καθηγητές που δεν διδάσκουν, νοσοκόμες που έχουν να πατήσουν σε νοσοκομείο χρόνια, σκουπιδιάρηδες που έχουν να δουν απορριμματοφόρο από τότε που προσλήφθηκαν πριν από πολλά χρόνια.
Το παρασιτικό πελατειακό κράτος
Π.χ. Για να καταλάβετε τι συμβαίνει σε όλο το δημόσιο θα σας πως μια ιστορία που μου διηγήθηκε το καλοκαίρι φίλη που είναι στη δημόσια εκπαίδευση.
Σε κάποιο δημόσιο σχολείο της επαρχίας ζητούσαν την κάλυψη οργανικών θέσεων. Όταν ο αρμόδιος ζήτησε το οργανόγραμμα είδε πως οι θέσεις ήταν επαρκείς. Δεν ήταν έτσι όμως καθώς δυο από τις οργανικές θέσεις δεν εμφανίζονταν στο σχολείο ούτε για την πρωινή προσευχή. Όταν άρχισε η αναζήτηση βρέθηκε η μια στον τοπικό Δήμο, ως μέλος του δημοτικού συμβουλίου με άδεια από τη σημαία και η άλλη στην Αυστραλία, όπου υπηρετούσε ο σύζυγος ως διπλωμάτης.
«Δεν μπορούμε να επιβάλουμε στην υποψήφια δήμαρχο να έρχεται να διδάξει» δικαιολογήθηκε ο διευθυντής. Όταν ρώτησαν την άλλη στην Αυστραλία, από πού πήρε άδεια για απόσπαση, απάντησε πως ρώτησα κάποιον και μου είπαν δεν χρειάζεται, σου δίνω εγώ προφορικά απόσπαση...
Όσες φορές η φίλη της στήλης προσπάθησε να «συμμαζέψει» καταστάσεις βρέθηκε απειλούμενη και καταγγελλόμενη από συνδικαλιστές.
Θα σε ενημερώσουν αρμοδίως...
Σε διευθυντικό στέλεχος μεγάλης ΔΕΚΟ εμφανίστηκε μια μηχανικός να ζητήσει να μετατεθεί στη διεύθυνσή του από άλλη διεύθυνση.
Όταν της είπε το ο.κ. του «ξεφούρνισε» πως δεν μπορεί να εμφανίζεται κάθε μέρα στην εργασία γιατί έχει μάνα άρρωστη.
Όταν την κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό, του έκλεισε το μάτι και του είπε θα σε ενημερώσουν αρμοδίως... Όντως του τηλεφώνησε βουλευτής να τον ενημερώσει «αρμοδίως» πόσο καλά λόγια θα μεταφέρει στους προϊσταμένους...
Το συγκριμένο στέλεχος είχε τα «κότσια» να του απαντήσει κατάλληλα και ο βουλευτής τα μάζεψε... Επειδή τον γνωρίζω από πολύ παλιά και για πολλά χρόνια διαφωνούσαμε για το αν θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί η συγκεκριμένη ΔΕΚΟ, τα τελευταία χρόνια συμφωνεί απόλυτα με τις απόψεις μου. «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσοι και με πόσους τρόπους την ΄κλέβουν΄ αυτή την εταιρεία... Μοιάζει με οικόπεδο που ανήκει σε πολλούς συγγενείς και κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό με αποτέλεσμα να χαίρονται οι καταπατητές...» μου λέει. «Να την πάρουν οι ιδιώτες να μην με τρώει η κατάθλιψη...».
Επανασύσταση
Η ιστορία του ΙΚΑ λοιπόν αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου. Το ελληνικό δημόσιο θέλει διάλυση τμήμα-τμήμα και επανασύσταση τμήμα-τμήμα με άλλα κριτήρια και άλλα πρόσωπα. Κυρίως νέους με προσόντα και φιλοδοξίες που θα αμείβονται αναλόγως της προσφοράς. Όσες εργασίες μπορούν να ανατεθούν στον ιδιωτικό τομέα να ανατεθούν και το κράτος να ελέγχει μόνο. Δεν είναι δυνατόν για τη μισθοδοσία του δημοσίου να απασχολούνται 11.000 άνθρωποι, όταν μια ιδιωτική εταιρεία θα μπορούσε να κάνει την ίδια δουλειά με 100.
Υπάρχει ελπίδα...
Όταν ακούς φωνές σαν την παρακάτω σε πολιτικούς χώρους με παθολογικές αγκυλώσεις υπέρ της κρατικοδίαιτης νομενκλατούρας, μάλλον υπάρχει ελπίδα.
«Η Αριστερά που έχει ανάγκη ο λαός μας θα πρέπει να είναι αποφασισμένη να έρθει σε ρήξη με την κυρίαρχη δημοσιοϋπαλληλική νομενκλατούρα, η οποία σε συνεργασία με το κίβδηλο πολιτικό κατεστημένο οδήγησαν τον τόπο μας σε αυτή τη χωρίς προηγούμενο κατρακύλα. Μια τέτοια ανατροπή δεν μπορεί να γίνει με την υπόθαλψη της συνδικαλιστικής καμαρίλας των προηγουμένων χρόνων που αναζητά να συνεχίσει τη σαπροφυτική της λειτουργία σε νέες πολιτικές στέγες... Δεν είναι τυχαίο που προτεραιότητες, μιας οικο-αριστερής πολιτικής σκοπιάς υποστέλλονται στον βωμό μιας αμφίβολης πολιτικής σύνθεσης, όπου υπεισέρχεται το κριτήριο κάλυψης των «δικαιωμάτων» συγκεκριμένων κατηγοριών εργαζομένων, οι οποίοι βεβαίως έχουν σαφώς αναχρονιστικές και συντεχνιακές αναλύσεις στη διαχείριση σημαντικών οικολογικών θεμάτων (ενέργεια, απορρίμματα).»
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου