Γιώργος Σμοκοβίτης
΄Επαιρνα τα παιδιά μου και ανέβαινα στην Ακρόπολη, όταν ακόμα αισθανόμουνα βαθειά τις ρίζες μου στον πολιτισμό των προγόνων μου. Κάθε Κυριακή. Όπως στην Εκκλησία. ΄Ημουν πάντα «μετανάστης». Δεν έγινα ποτέ πρωτευουσιάνος, έμεινα επαρχιώτης αλλά βαθειά οι ρίζες μου ήταν στην Αθήνα. Δηλαδή στον Πολιτισμό της. ΄Ημουν ΄Ελληνας. Και Χριστιανός. Δηλαδή δισυπόστατος. Το ίδιο θέλησα να γίνουν και τα παιδιά μου. Οι… «ρίζες μου» στο Μέλλον.
Δεν ανεβαίνω πια στην Ακρόπολη. Δεν πάω την Κυριακή στην Εκκλησία. Δεν είμαι ειδωλολάτρης αρχαίου πολιτισμού ούτε πιστός στη θρησκεία μου. Τα βράδυα, αργά το Σάββατο και κάθε μέρα γίνομαι ολοένα και περισσότερο «τηλεομανής». Κάποτε ήμουν τελειομανής. Σήμερα βυθίζομαι στον πολιτισμό της κάθε εκπομπής. Αδιακρίτως χωρίς βάσανο στην επιλογή. Το έητζ του μυαλού και της συνείδησης μου έχει καταφάει τις ρίζες της ύπαρξής μου. Υπάρχω απλώς. Χωρίς παρελθόν. Στον νέο τρόπο ζωής με ακολουθούν τα παιδιά μου. Δηλαδή μετέδωσα την ανυπαρξία μου και στο μέλλον μου και στο μέλλον της φυλής μου.
Ποιος με κατάντησε από ΄Ελληνα που στεριώνει τον χρόνο Ελεύθερος και Περήφανος για την Κληρονομιά Πολιτισμού μου, με κατάντησε υποτελή χωρίς προοπτική και ξεχασμένο στο χρόνο χωρίς πολιτισμό, χωρίς Θεό, χωρίς πατρίδα να υπηρετώ, χωρίς σύμβολα να σέβομαι, να υπερασπίζομαι, να υπερηφανεύομαι και να προσκυνώ;
Αγαπούσα την πόλη που γεννήθηκα. Την έχασα. Δεν είναι πόλη. Δεν είναι πατρίδα. Δεν γέρασε. Δεν άλλαξε απλώς. Δεν πέθανε αγαπημένη σαν τη μάνα μου που με γέννησε. ΄Εχασε την ψυχή της. Την «ομορφιά» της. Τα χαρίσματα και τη ζεστασιά της. Κυλίστηκε στον πιο φριχτό αγοραίο έρωτα του κέρδους, του κακόγουστου φκιασιδώματος, του εξευτελιστικού και πρόστυχου παζαριού σώματος και ψυχής της, πρόδωσε τους ανθρώπους της, τους αλλοίωσε, τους εκμαύλισε, τη δολοφόνησαν και αυτοκτόνησαν μαζί και δεν έχουν μείνει παρά κρεμασμένοι σκελετοί μιας πόλης χωρίς ούτε μία αυλή για να ακούσεις το τρέξιμο και το ανέμελο χαμογέλιο από ένα ΖΩΝΤΑΝΟ παιδί. Δεν έχω πατρίδα. Δεν έχω γενέτειρα να ξαναγυρίσω. Ζω ξένος σε μια πόλη που δεν έκανα ποτέ προέκταση της σύγχρονης δικής μου ζωής.
Ποιος με δίδαξε να πολεμήσω για τον πολιτισμό μου; Ποιος ενίσχυσε τον πόλεμό μου; ΄Εκοψαν τις ρίζες του πνεύματός μου και ξερίζωσαν τη φύτρα της ψυχής μου. Ο δικός μου πολιτισμός δεν έχει σύνορα. ΄Εχει πατρίδα. ΄Εχει ρίζες στα σύνορα της Πατρίδας ΜΟΥ. Ξενιτεύτηκε και δίδαξε κόσμο σ’ άλλες πατρίδες. Κέρδισε πολέμους. Νίκησε πολιτισμούς. Όχι πατρίδες. Πολιτισμούς. ΄Ηταν ανώτερος όχι αριθμητικά, αλλά ποιοτικά. Γιατί είχε ψυχή και Πνεύμα. Κι έμεινε, φαίνεται, στην ξενιτιά. Γιατί ξεχάστηκε εδώ στην Πατρίδα ΤΟΥ. Οι πόλεις και οι άνθρωποι της Πατρίδας του Πολιτισμού των «πολιτισμένων» κάθε εποχής αλλοιώθηκαν. Δολοφόνησαν την ψυχή τους. ΄Εκοψαν τις ρίζες τους. ΄Εμειναν σκελετοί σε πόλεις. Δε γέρασαν αλλά ώριμοι οδηγήθηκαν στην άρνηση του Ωραίου και στην αποκοπή από το Αιώνιο Παρελθόν και το Φωτεινό Μέλλον. Υπέστειλαν τις Σημαίες Συνείδησης και Πολιτισμού ΤΟΥΣ.
Όχι, δεν ανεβαίνω πια στην Ακρόπολη. Ούτε τα παιδιά μου τα πάω στην εκκλησία την Κυριακή. Είμαι ένας μοντέρνος πολίτης χωρίς πολιτισμό και ψυχή. Τι κι αν μου πάρουν δύο βράχους από την αυλή; ΄Εχω δώσει αντιπαροχή. Να κατεδαφίσουν το παρελθόν μου και να μου δώσουν δωρεάν υπόγειο στο μέλλον. Το οικόπεδο στην Ανθρώπινη Πόλη των παιδιών μου το ξεπούλησα στους εχθρούς της Ιστορίας και του Πολιτισμού μου, δηλαδή τους εχθρούς της ψυχής μου, φυσικά και των απογόνων μου, των παιδιών μου.
Όχι. Δεν είναι πόλεμος νομικών επιχειρημάτων. Δεν είναι πόλεμος πολιτικών επιχειρημάτων. Δεν είναι πόλεμος στρατιωτικών επιχειρήσεων. Είναι πόλεμος ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ. Και κανένας δεν τον έχει κηρύξει, δεν τον έχει διατυμπανίσει, ούτε τον έχει αποτρέψει να μην είναι σε βάρος μας. Ιστορία και Πολιτισμός. Αν έχεις από τη μια, και βαρβαρότης να τον καταστρέψουν από την άλλη. Χάσαμε την υπεράσπιση της Ιστορίας και του Πολιτισμού μας στον ακήρυχτο πόλεμο που εμείς οι ίδιοι δεν συνειδητοποιήσαμε αλλά το χειρότερο, δεν θελήσαμε να υποστούμε τον κόπο και τη θυσία να διατηρήσουμε το Πνεύμα και τις ρίζες μας, να διασώσουμε την ψυχή μας να υπηρετήσουμε την πατρίδα του Πολιτισμού της πολιτισμένης Ανθρωπότητας.
Οι εχθροί δεν θα βρουν πια παρά σκελετούς στις πόλεις, μερικούς ξεχασμένους νεωκόρους στις άδειες εκκλησίες και καλοπληρωμένους ξεναγούς αρχαιοτήτων για να θυμίζουν στους ΞΕΝΟΥΣ από πού ξεκίνησε το Φως ΤΟΥΣ που σβήνει σήμερα στην ψυχή ΤΟΥ και στη δική ΤΟΥ πατρίδα ένας… «ιθαγενής» πολιτικός μικρόκοσμος κι’ ένας σκελετωμένος άλλοτε ριζωμένος σε ΙΔΕΕΣ λαός.
΄Ημουν δισυπόστατος και δεν έχω καμία υπόσταση. Μου ‘κλεψαν την ψυχή της Πατρίδας μου. Και ζω μόνο στη χώρα ΤΗΣ. Σε μια χώρα που δε ζουν και δεν μιλούν τον πολιτισμό της ρίζας ΤΟΥΣ οι άνθρωποι που γεννιούνται σ’ Αυτήν. Σ’ Αυτήν τη ΓΗ των ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ.
ΓΙΩΡΓΟΣ Β. ΣΜΟΚΟΒΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου