Ο νόμος του επιχειρηματία . Η ηχορρύπανση στις τουριστικές περιοχές και οι τοπικοί οικονομικοί παράγοντες

Μία από τις θερμές ημέρες του Αυγούστου, ο Ηλίας Κανέλλης έγραψε στα «ΝΕΑ» για το φαινόμενο της ηχορρύπανσης στα ανά την επικράτεια παραθεριστικά μέρη. Εγραψε για την «κοινωνία της αγένειας», την οποία εντόπισε σε τρεις διαφορετικές διαστάσεις της. Η μία αφορά την ολονύκτια ηχορρύπανση στα λεγόμενα παραδοσιακά πανηγύρια (ο Θεός της Ελλάδας να τα κάνει παραδοσιακά, γιατί πανηγύρια είναι). Η δεύτερη είναι η ηχορρύπανση που προκαλούν στις κατασκηνώσεις τους οι διάφοροι ψαγμένοι εκπρόσωποι των εναλλακτικών μορφών ζωής (ο Θορό να τις κάνει εναλλακτικές, γιατί ούτε μορφές ζωής είναι ούτε οι εκφραστές τους είναι ψαγμένοι). Και η τρίτη αφορά την ηχορρύπανση που προκαλούν οι διάφοροι καταληψίες επαναστάτες (αυτούς βεβαίως επαναστάτες δεν μπορεί να τους κάνει ούτε ο Λένιν).

Εκτός από αυτούς τους τρεις τύπους ηχορύπανσης, υπάρχει και ένας τέταρτος. Είναι αυτός που δημιουργεί η πολύπαθη, λόγω της κρατικής καταπίεσης, «επιχειρηματικότητα». Αν μία – δύο ημέρες ηχορρύπανσης από τις προαναφερθείσες μορφές της είναι πράγμα ανυπόφορο, το να δημιουργείς μια ηχητική κόλαση δύο ημέρες την εβδομάδα επί δύο μήνες και να διώχνεις όσους έρχονται κάπου για να απολαύσουν τη γαλήνη της ελληνικής θάλασσας και την ησυχία της φύσης, τι είναι; Και μη θεωρήσει κανείς ότι υπερβάλλω. Σε μια γωνιά της Ελλάδας όπου παραθερίζω (δεν έχει σημασία ποια και πού, παντού τα ίδια είναι), κάθε Σαββατοκύριακο επί οκτώ εβδομάδες όλα τα «καταστήματα» της περιοχής έχουν τις ορχήστρες τους (αχ, εδώ ποιον να επικαλεσθώ για να τις κάνει ορχήστρες) να παίζουν από τις 11 το βράδυ μέχρι τις 5 το πρωί. Πολλές φορές παίζουν για μια δυο παρέες μερακλήδων και αγωνιστών υπέρ της ελληνικής παράδοσης, την οποία δεν μπορούν να τους στερήσουν οι γερμαναράδες τουρίστες που έρχονται στην περιοχή και φεύγουν ή οι ντόπιοι λακέδες τους. Αυτό ονομάζεται παράδοση, αντίσταση, τουρισμός, διασκέδαση και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Δεν είναι όμως τίποτε άλλο από παράβαση του νόμου.
Ο έρμος πολίτης που θα διαμαρτυρηθεί στην Αστυνομία θα ακούσει ότι οι αστυνομικοί τούς μηνύουν αλλά για τα περαιτέρω αρμόδιες είναι οι δημοτικές Αρχές. Αυτές με τη σειρά τους επικαλούνται την αρμοδιότητα της Αστυνομίας και η εφαρμογή του νόμου επαφίεται στον πατριωτισμό των επιχειρηματιών. Και αυτοί για να δείξουν πόσο πατριώτες είναι, αφού πολλοί εξ αυτών είναι και δημοτικοί παράγοντες και όλως τυχαίως φίλοι των τοπικών αστυνομικών ή και δικαστικών Αρχών, για να βοηθήσουν τους λουομένους γεμίζουν τις παραλίες με τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες τους, πέραν του χώρου δικαιοδοσίας τους, ώστε όποιος θέλει να κολυμπήσει να τρέχει στα βράχια.

Το πρόβλημα της ηχορρύπανσης και οι συνδεόμενες με αυτό ενέργειες έχει μια διπλή διάσταση. Η πρώτη αφορά την ιδιοποίηση δημόσιου χώρου με τη συναίνεση και τη συγκατάθεση όσων, υποτίθεται κατά τα άλλα, προασπίζονται το δημόσιο αγαθό. Η δεύτερη αφορά την παράβαση εκ μέρους όλων αυτών του νόμου. Ετσι, όχι μόνο νόμος είναι δίκιο του εργάτη, αλλά και το δίκιο του επιχειρηματία είναι νόμος. Δεν πρέπει επομένως να μας εκπλήσσει ότι μόλις άρχισε να πουλάει η εθνική μας «βιομηχανία», ο τουρισμός, άρχισαν να αυξάνονται και οι τιμές σε ξενοδοχεία, καταλύματα, εστίαση, να κόβονται με το μαχαίρι οι αποδείξεις κ.λπ. Η επιχειρηματικότητά μας αποδεικνύει πόσα πολλά τη δίδαξε η κρίση. Η ηχορρύπανση ως μορφή παράβασης του νόμου είναι το αποτέλεσμα μιας κυρίαρχης κουλτούρας, σύμφωνα με την οποία ο νόμος είναι ιδιωτική υπόθεση, άρα αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να μετατρέψουμε το δίκιο μας σε νόμο ή, αν δεν μπορούμε, να αναγορεύσουμε σε επανάσταση την παράβασή του. Ούτε καν περνάει από το μυαλό όλων αυτών αυτό που ισχυρίζεται ο Τόνι Τζαντ: «Ο νόμος είναι έκφραση του δημοσίου συμφέροντος, ενώ η παράβασή του έκφραση της ιδιωτικής ισχύος». Πριν από μερικές μέρες ήμουν στη ΝΕΡΙΤ και περίμενα σ’ ένα δωμάτιο να μας καλέσουν να βγούμε στο στούντιο. Εκεί πρώην υπουργός κάθησε ακριβώς κάτω από την πινακίδα που έγραφε «Απαγορεύεται το κάπνισμα» και με την ησυχία του έβγαλε τσιγάρο. Βεβαίως με ρώτησε ευγενικά αν του επιτρέπω να καπνίσει.
- Τον νόμο ρωτήστε, κύριε υπουργέ, όχι εμένα, τον νόμο.


Γιώργος Σιακαντάρης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 25-8-2014 |
Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτορας Κοινωνιολογίας

Πηγή http://ixoripansi.gr/?p=579