Θυμάμαι πως κάπου μέσα σε όλα αυτά, μια μέρα εκδρομική, εμφανίστηκαν μπροστά μου δύο κουτάβια μέσα σε μια κούτα, κλασικά δίπλα από έναν ωραιότατο κάδο σκουπιδιών!
Τα κοίταξα, τα ξανακοίταξα.... από δίπλα το αμόρε με το μαγιό, τη σαγιονάρα και την ψάθα παραλίας αγκαλιά μου είπε "Άσε τους λίγο νερό και πάμε!". Άφησα ένα ποτηράκι γεμάτο νερό και άρχισα να απομακρύνομαι.
Στο δρόμο πήρα 10 τηλέφωνα ...."Ναι... γεια σας... έχω βρει δύο παρατημένα κουτάβια... μπορώ να σας τα φέρω; Έχω σκύλο στο σπίτι, δεν μπορώ να τα κρατήσω, η μαμά μου φωνάζει, ο αδελφός μου είναι αλλεργικός, ο πατέρας μου θα με διώξει..........μπλα, μπλα, μπλα".
Σε ένα από όλα αυτά τα τηλέφωνα με αρνητικές απαντήσεις βρέθηκε η μία και μοναδική που μου εξήγησε πως εγώ είμαι ο άνθρωπος που τα βρήκε, εγώ είμαι και ο άνθρωπος που θα τα φιλοξενήσει και θα τα σώσει, εγώ είμαι ο άνθρωπος που θα τους βρει σπίτι!
Έπαθα σοκ, πάνε τα μπάνια, πάνε οι καφέδες, πιθανόν πάει και το αμόρε!
Είπα πως η κυρία που μου εξηγούσε τι έπρεπε να κάνω ήταν τρελή, πως δεν καταλαβαίνει τα τόσο σημαντικά προβλήματα που της εξηγούσα... είπα... είπα... τι φιλοζωική είστε εσείς; Άχρηστοι, αναίσθητοι κτλ κτλ...
Όσο και να ήθελα να πιω το μοχίτο μου στην παραλία, όσο και να ήθελα να κάνω το μπάνιο μου μέχρι το απόγευμα... σκεφτόμουν τα μάτια τους και την πείνα τους για να πω την αλήθεια!
Σηκώθηκα, τίναξα την άμμο, έβαλα την σαγιονάρα... "Φεύγουμε, θα τα πάρω εγώ και θα τους βρω σπίτι, δεν τα αφήνω να πεθάνουν"!
Την πρώτη μέρα που αποφάσισα πως θα επισκεφτώ το καταφύγιο της περιοχής μου για να δω από κοντά τους λόγους που δεν τους επέτρεπαν να φιλοξενήσουν τα δύο κουταβάκια, έβαλα τα κλάματα και έφυγα... έχοντας δώσει υπόσχεση σε δεκάδες ζευγάρια μάτια και ουρές πως δεν θα μείνουν για πολύ ακόμα σε ένα κλουβί με ζέστη, με κρύο, με χώμα, με σύρματα σκουριασμένα...να κοιτούν από μέσα και εγώ απ' έξω.
Είδα τους εθελοντές να αγωνιούν για την τροφοδοσία και την ιατρική περίθαλψη, να απελπίζονται για νέες εγκαταλείψεις, να εξοργίζονται με τηλεφωνήματα παρόμοια με το δικό μου, να κλαίνε όταν δεν μπορούν να τα καταφέρουν, να προσπαθούν να σώσουν όσα μπορούν και πάλι να μην τα καταφέρνουν ποτέ!
Είδα από κοντά και κατάλαβα πως το πρωί δουλεύουν κανονικά και το απόγευμα "ξαναδουλεύουν" για τα αδέσποτα, για να βρουν οικογένειες, για να βρουν λεφτά, για να φύγει έστω και μία ψυχή μέσα από την "φυλακή".
Αν κάποιος με ρωτήσει σήμερα θα του πω πως προτιμώ να βγάζω βόλτα την Νταίζη τις Κυριακές από το να κάνω βουτιές, θα του πω πως προτιμάω να καθαρίζω "καφέ μυρωδάτα πραγματάκια" μετά τη δουλειά από το να κοιμάμαι στον καναπέ, θα του πω πως ένα απόγευμα υιοθεσίας στο καταφύγιο δεν το αλλάζω ούτε με χίλιους καφέδες, θα του πω πως πρέπει να έρθει να δει κι αυτός από κοντά την κατάσταση, πως στόχος δεν είναι να φροντίζουμε χιλιάδες αδέσποτα στους δρόμους, ούτε να στοιβάζουμε σκυλιά και γατιά σε κλουβιά... στόχος είναι να μην δημιουργούμε νέα αδέσποτα και αυτό θα το πετύχουμε μαζί...
Θα το πετύχουμε θυσιάζοντας έναν καφέ, ένα μπάνιο και περνώντας το μήνυμα της υπεύθυνης υιοθεσίας και της στείρωσης!
Στόχος δεν είναι να διατηρούμε μια άσχημη κατάσταση αλλά να παλέψουμε να την ανατρέψουμε όλοι μαζί, γιατί ένας μόνος δεν μπορεί!
Τρία χρόνια μετά...
Ο Φρίξος και η Έλλη όπως ονόμασα τα πρώτα κουταβάκια που έσωσα... σήμερα ζουν και βασιλεύουν!
Ζουν χάρη σε έναν άνθρωπο που μου εξήγησε πως ο κάποιος που γυρεύω να σώσει τον κόσμο είμαι εγώ!!! Εσύ;;;;;;
Οι εθελοντές του Φιλοζωικού Σωματείου Νικαιας-Κερατσινίου
Με αγάπη
*Αναδημοσίευση από το Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου