Δημοσιεύουμε ή όχι τα ονόματα;

Δύο υπάλληλοι του υπουργείου Ανάπτυξης κατηγορούνται ότι εκβίαζαν επιχειρηματία για να βγάλουν από το ψυγείο την εγκεκριμένη επιδότησή του. Επιθεωρητής της αδιάφθορης και ανεξάρτητης Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς φέρεται να ζητούσε από ΕΛΔΑρχη... 1.500 ευρώ για να μην κάνει έλεγχο. Είναι άγνωστο αν συνελήφθηκε γι΄ αυτό τον λόγο ή επειδή παραβίασε τον νόμο περί εκπτώσεων. Το κορυφαίο, όμως, ήταν η γυναικεία συμμορία στο ΙΚΑ Καλλιθέας. Και για όλα αυτά οι φίλοι συνάδελφοί μου δεν θέλησαν να δημοσιοποιήσουν τα ονόματα των συλληφθέντων. Γιατί ρε παιδιά;
Στο όνομα της δεοντολογίας «θάψαμε» τα ονόματα. Το κάναμε κι εδώ στο Capital.gr. Οι συνάδελφοι έχουν τα επιχειρήματά τους. Λένε ότι παραβιάζουν την δεοντολογία. Η αλήθεια είναι ότι όταν στο παρελθόν έγραφαν τα ονόματα των κατηγορουμένων, τότε τους κατηγορούσαν ότι λειτουργούν ως «τσιράκια των αστυνομικών και δικαστικών αρχών». Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων...

Προσωπικά είμαι μπερδεμένος. Από την μία θέλω να διαπομπεύσω όλους αυτούς τους αλήτες που έχουν διαλύσει την ελληνική κοινωνία. Κι από την άλλη σκέφτομαι ότι ο κατηγορούμενος έχει κι αυτός δικαιώματα και κυρίως δεν είναι ακόμη ένοχος. Για την ακρίβεια, πάντα υπάρχει μία πιθανότητα να είναι αθώος.

Η διαφθορά πρέπει να κτυπηθεί. Πώς μπορεί, όμως, να κτυπηθεί, όταν οι δευτεροβάθμιες επιτροπές του δημοσίου δικαιώνουν ακόμη και υπαλλήλους που έχουν πιαστεί επ΄ αυτοφώρω να χρηματίζονται; Όταν οι κλέφτες χαίρονται τα κλεμμένα;

Ένας τρόπος για να αλλάξουμε τα πράγματα σε αυτή την χώρα είναι να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Να λέμε κλέφτη τον κλέφτη. Να λέμε εκβιαστή τον εκβιαστή και απατεώνα τον απατεώνα. Μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται να στείλουμε για πολλά χρόνια στη φυλακή όλα τα λαμόγια.

Από την άλλη πλευρά, έχουν δίκιο όσοι λένε ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και ζητούν την παραδειγματική τιμωρία όσων πολιτικών έχουν αποδεδειγμένα κλέψει τον δημόσιο πλούτο. Είναι ανήθικο να κυνηγάς τον ψιλικατζή των 1.500 ευρώ και να ξεχνάς τους βαρόνους της κλεψιάς. Με την διαφορά ότι το αληθοφανές αυτό επιχείρημα δεν μπορεί να είναι άλλοθι για να εξακολουθήσει το καθεστώς της ατιμωρησίας.

Πιστεύω ότι η δημοσιοποίηση των ονομάτων των κατηγορουμένων είναι ένας τρόπος να ασκηθεί πίεση στους λειτουργούς του δημοσίου, έτσι ώστε οι τελευταίοι να ενισχύσουν τις γραμμές της διαφάνειας. Με τον τρόπο αυτόν μπορεί να αδικηθούν κάποιοι άνθρωποι, δίχως αμφιβολία. Αλλά βρισκόμαστε σε πόλεμο και στον πόλεμο συμβαίνουν κι ατυχήματα. Αυτό που δεν μπορεί να συμβεί είναι να χαθεί ο πόλεμος. Τότε δεν θα υπάρχουν στο μέλλον ανθρώπινα δικαιώματα για να τα προασπίσουμε...

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr


Πηγή:www.capital.gr