"Ξεκινώντας σήμερα το πρωι την ημέρα μου έγινα δέκτης, απο τους περισσότερους ανθρώπους, δυο γεγονότων. Το πρώτο ήταν το ότι επιτέλους ο καιρός "έφτιαξε" και έχουμε ήλιο κάθε μέρα και το δεύτερο το πόσο στεναχωρημενοι ήταν όλοι τους με το ατύχημα των δυο νέων παιδιών που έγινε το Σάββατο το μεσημέρι στην πόλη μας.
Επειδή το πρώτο δεν αλλάζει αφού δεν έχει κανένας την ικανότητα να ορίσει τον βαθμό ηλιοφάνειας γράφω την άποψη μου για το δεύτερο.
Απο το πρωι λοιπόν που βρισκόμουν μέσα στην πόλη περπατώντας εώς το μεσημέρι, οδηγώντας εκτός πόλης, δεν είδα έναν, ούτε έναν, να φοράει κράνος. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, άνδρες και γυναίκες οδηγώντας απο μικρού κυβισμού δυκικλο εώς μεγάλου. Αναρωτήθηκα όλοι αυτοί δεν είναι σοκαρισμενοι με το ατυχές συμβάν;
Απο την άλλη μεριά έχουμε ένα κρατικό μηχανισμό ο οποίος δίνει την άδεια να οδηγούν ανίκανοι άνθρωποι, είτε νέοι είτε ηλικιωμένοι. Και ρωτώ αυτούς: τι αντανακλαστικά, τι αντίληψη και τι χρόνο αντίδρασης μπορει να έχει ένας άνθρωπος 85 χρόνων; Μιλώντας απο προσωπική εμπειρία εχωντας συναναστροφή με ηλικιωμένα άτομα απαντώ απο πολυ περιορισμένη εώς καμία.
Το πρόβλημα που βιώνουμε, όλοι μας, είναι βαθύτερο και είναι πρόβλημα παιδείας. Θέλει πολυ μεγάλη προσπάθεια να αλλάξει η καθημερινότητα μας. Και η προσπάθεια θα πρέπει να είναι καθημερινή όπως ακριβώς και τα προβλήματα μας, και όχι στιγμιαία, μόνο όταν συμβαίνει κάτι σε έναν δικο μας άνθρωπο ή συμβαίνει στην πόλη μας.
Για αυτο λοιπόν να μη στεναχωριεται κανεις για αυτο το παιδι που έφυγε. Να στεναχωριεται και να προβληματίζεται για τον ίδιο του τον εαυτό γιατι αύριο μπορει να είναι αυτός στη θέση του θύματος ή του θύτη!"
Χρ. Αντ. στο Lamiareport
Επειδή το πρώτο δεν αλλάζει αφού δεν έχει κανένας την ικανότητα να ορίσει τον βαθμό ηλιοφάνειας γράφω την άποψη μου για το δεύτερο.
Απο το πρωι λοιπόν που βρισκόμουν μέσα στην πόλη περπατώντας εώς το μεσημέρι, οδηγώντας εκτός πόλης, δεν είδα έναν, ούτε έναν, να φοράει κράνος. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, άνδρες και γυναίκες οδηγώντας απο μικρού κυβισμού δυκικλο εώς μεγάλου. Αναρωτήθηκα όλοι αυτοί δεν είναι σοκαρισμενοι με το ατυχές συμβάν;
Απο την άλλη μεριά έχουμε ένα κρατικό μηχανισμό ο οποίος δίνει την άδεια να οδηγούν ανίκανοι άνθρωποι, είτε νέοι είτε ηλικιωμένοι. Και ρωτώ αυτούς: τι αντανακλαστικά, τι αντίληψη και τι χρόνο αντίδρασης μπορει να έχει ένας άνθρωπος 85 χρόνων; Μιλώντας απο προσωπική εμπειρία εχωντας συναναστροφή με ηλικιωμένα άτομα απαντώ απο πολυ περιορισμένη εώς καμία.
Το πρόβλημα που βιώνουμε, όλοι μας, είναι βαθύτερο και είναι πρόβλημα παιδείας. Θέλει πολυ μεγάλη προσπάθεια να αλλάξει η καθημερινότητα μας. Και η προσπάθεια θα πρέπει να είναι καθημερινή όπως ακριβώς και τα προβλήματα μας, και όχι στιγμιαία, μόνο όταν συμβαίνει κάτι σε έναν δικο μας άνθρωπο ή συμβαίνει στην πόλη μας.
Για αυτο λοιπόν να μη στεναχωριεται κανεις για αυτο το παιδι που έφυγε. Να στεναχωριεται και να προβληματίζεται για τον ίδιο του τον εαυτό γιατι αύριο μπορει να είναι αυτός στη θέση του θύματος ή του θύτη!"
Χρ. Αντ. στο Lamiareport
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου