Ο,τι δημόσιο, ίσον ξένο...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της χώρας είναι οτι οι πολίτες της δεν αγαπάνε και δεν νοιάζονται αυτό το τόπο Το παρκάτω άρθρο περιγράφει μια ακόμα περίπτωση που επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά:

Ο,τι δημόσιο, ίσον ξένο...

Tου Aποστολου Λακασα
Σκουπίδια, πλαστικά ποτήρια καφέ, φθορές στο κτίριο... Eίναι η εικόνα που αντικρίζει όποιος κάνει μια βόλτα γύρω από το κτίριο του Ωδείου Αθηνών, σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Αθήνας, ακριβώς δίπλα στην οδό Ρηγίλλης. Την κατασκευή του κτιρίου είχε οραματιστεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στο πλαίσιο ενός πολεοδομικού προγράμματος για το αδόμητο –τότε– τρίγωνο, το οποίο ορίζεται από τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, τη λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου και την οδό Ρηγίλλης. Εφυγαν οι βασιλείς, έμειναν οι οδοί και το κτίριο του Ωδείο Αθηνών να χάσκει, αφού ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Ενώ το κέλυφος του κτιρίου ολοκληρώθηκε, οι περισσότεροι από τους εσωτερικούς του χώρους παραμένουν αδιαμόρφωτοι και φυσικά αναξιοποίητοι. Tι συνέβη και τόσα χρόνια –από το 1976, όταν τέλειωσε η κατασκευή– και δεν προχώρησε το έργο; Μήπως επί 33 χρόνια δεν υπήρχαν κονδύλια; Ρητορική ερώτηση...
Τέλος πάντων, από το φθινόπωρο του 2008 το Ωδείο Αθηνών πήρε μια ανάσα ζωής, καθώς φιλοξενεί προσωρινά το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, έως ότου ολοκληρωθούν τα έργα στο εργοστάσιο του Φιξ. Βέβαια, δεν νομίζω ότι έχει γίνει ευρέως γνωστή στους Αθηναίους του κέντρου η φιλοξενία του μουσείου στο κτίριο του Ωδείου. Και ενώ στην είσοδο του μινιμαλιστικού μουσείου όλα είναι φροντισμένα, η πίσω πλευρά του κτιρίου αποπνέει την εικόνα της εγκατάλειψης, η οποία τονίζεται από τα σκουπίδια που βρίσκονται στα γύρω παρτέρια και στους χώρους. Το «κερασάκι στην τούρτα» –τουλάχιστον όταν εγώ έτυχε να περνώ– ήταν μια στοίβα αποκρουστικών, παλιοκαιρισμένων πλαστικών ποτηριών, που περιείχαν υπολείμματα στιγμιαίου καφέ και αποτσίγαρα. Κάποιοι από τους λιγοστούς εργαζομένους στο κτίριο, ως φαίνεται, που βγήκαν για τσιγάρο και καφέ στο περιστύλιο, τα τοποθέτησαν «επιμελώς» δίπλα σε ένα παράθυρο, αφήνοντας τις καθαρίστριες να τα μαζέψουν, οι οποίες μάλλον δεν περνούν πολύ συχνά.
Η εικόνα του Ωδείου Αθηνών αποτυπώνει τη νοσηρή νοοτροπία, η οποία έχει βυθίσει την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες (ή μήπως από καταβολής του ελληνικού κράτους;)। Η Πολιτεία αδιαφορεί για την ουσιαστική αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου, οι πολίτες, ατομικιστές, άρπαγες, αριβίστες, αδιαφορούν για οτιδήποτε δημόσιο, το οποίο τουλάχιστον δεν πρόκειται να τους αποφέρει άμεσα οφέλη. Ο,τι δημόσιο ίσον ξένο, «κάδος απορριμμάτων» και στόχος βανδαλισμού. Καμία σκέψη ότι το δημόσιο είναι κτήμα μας, ενίοτε χρυσοπληρωμένο. Υπάρχει όμως και κάτι ενθαρρυντικό. Δίπλα στο κτίριο του Εθνικού Ωδείου υπάρχει το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Καθαρό, φρεσκοβαμμένο, φροντισμένο. Η ηρεμία του χώρου προσφέρει την ευκαιρία για στοχασμό, που τόσο μας χρειάζεται...
Για την αντιγραφή: Καλοδήμος Δ।
Πηγή:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_65_23/07/2010_408967