Ένα ποδήλατο πάνω στις ράγες – Θα μπορούσε να γίνει και στη Λαμία ;

«Ποιος ξέρει.  Ίσως ν’ άνοιξα τον δρόμο και σε λίγο καιρό να κυκλοφορούν ποδήλατα στις γραμμές του τρένου…». Αυτό έγραψε ο φωτογράφος Λουκάς Χαψής στο facebook όταν ολοκλήρωσε πριν λίγες ημέρες το υπέροχο ταξίδι του με το ποδήλατο πάνω στις ράγες του εγκαταλελειμμένυο σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου.
Σε ένα μοναχικό ταξίδι 8 ημερών, ο φωτογράφος που έχει γυρίζει τον κόσμο, τράβηξε υπέροχες φωτογραφίες, καταπληκτικές στιγμές της φύσης, μοναδικές χαρακτηριστικές σκηνές του σιδηρόδρομου και των ιστορικών σταθμών του, από την Κόρινθο μέχρι την Καλαμάτα, μαγεμένος από την ομορφιά της διαδρομής.

Από το "Μονοπάτι
Σιδηροδρομικών"

Αλλωστε, όπως λέει, η εμπειρία ήταν μοναδική στο απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο στη διαδρομή των γραμμών, διαπιστώνοντας και ο ίδιος πως: «Το κομμάτι της σιδηροδρομικής γραμμής Χράνοι – Δεσύλλα είναι ίσως το καλύτερο διαδρομής με τρένο, μετά τις Αλπεις…».
Ένα τμήμα, στο οποίο όμως είναι αδύνατον να περάσει πια τρένο, αλλά ο ίδιος σκοπεύει να διασχίσει ξανά, σύντομα, με το railbike του: «Η καθίζηση του εδάφους λίγο πριν το Δεσύλλα, με τη γραμμή να είναι στον αέρα, εξασφάλισε πως δεν θα συναντηθώ ξαφνικά με κάποιο τρένο. Ετσι, το έκανα, και θα το ξανακάνω σύντομα, αυτή τη φορά με νέα, βελτιωμένη κατασκευή, με δυο ποδήλατα ενωμένα και μια πλατφόρμα στη μέση, για μένα και τα παιδιά μου», δεσμεύεται σίγουρος πως θέλει να απαθανατίσει το τοπίο με τα χρώματα του φθινοπώρου.


Ο Λουκάς Χαψής έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και να έχει φωτογραφίσει απίθανες σκηνές στον Βόρειο Πόλο, τη Χιλή, την Κούβα, την Κορέα, την Τυνησία , την Πορτογαλία… Αστρα και εκλείψεις επιλέγοντας μοναδικά σημεία της γης.

Αν και όπως λέει η ζωή του είναι μια περιπέτεια και η φωτογραφία η ζωή του, διαπίστωσε πως αυτό το ταξίδι, στον σιδηρόδρομο της Πελοποννήσου με το railbike του, τράβηξε το ενδιαφέρον με πολύ μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στις φωτογραφίες του. «Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί είναι πρωτότυπο, κι έχω πολλά μηνύματα τόσο για το πώς το έκανα, όσο και για να φέρουν γκρουπ από την Τουρκία και πολλές άλλες προτάσεις. Δεν ξέρω… Όμως, χαλάλι, αφού αρέσει στον κόσμο».



Όπως εξηγεί: «Το railbike δεν είναι δική μου πατέντα. Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική, καθώς υπάρχουν αντίστοιχα σε όλο τον κόσμο. Ομως, διαπίστωσα πως υπάρχουν και άλλοι… τρελοί. Δεν είμαι μόνος. Μου λένε τώρα πως θα φτιάξουν και άλλοι railbike και όλοι μαζί θα διοργανώσουν αντίστοιχες αποδράσεις. Ισως να άνοιξα τον δρόμο και σε λίγο καιρό να κυκλοφορούν ποδήλατα στις γραμμές. Ισως να πάρει την ιδέα κάποιος κατασκευαστής και να το εκμεταλλευτεί. Αλλά πρώτα να δούμε τι θα γίνει με το σιδηροδρομικό δίκτυο. Λένε πως θα το ξαναφτιάξουν… Θα δούμε. Από λόγια έχουμε χορτάσει» παρατηρεί, εκφράζοντας την αγάπη του για τον σιδηρόδρομο: «Στην ηλικία μου όλοι έχουν κάποιες αναμνήσεις κι ωραίες εμπειρίες από ταξίδια με τρένο». Όπως όμως διαπιστώνει καθημερινά από τα σχόλια και τα μηνύματα που λαμβάνει: «Πολλά είναι γλυκόπικρα και φανερή η στεναχώρια για το ότι το δίκτυο δεν λειτουργεί».

Για τον ίδιο, η φωτογραφία είναι πάθος: «Ζω για να φωτογραφίζω. Με κρατάει σε μια ανησυχία. Ζω μέσα από τη φωτογραφία, είναι η κινητήριός μου δύναμη, το πάθος μου, το κίνητρο μου για το επόμενο βήμα». Ετσι προέκυψε και το συγκεκριμένο ξεχωριστό ταξίδι, από μια τυχαία κουβέντα με έναν φίλο του, μηχανόβιοι και οι δυο, οι οποίοι συζητούσαν να κάνουν τη διαδρομή με μηχανές. Προφανώς η ιδέα δεν ήταν και ότι καλύτερο κι έτσι, όταν αναζητώντας ιδέες στο Ιντερνετ έπεσε η ματιά του σε κατασκευές railbikes στο εξωτερικό. Δεν άργησε να ξεκινήσει την κατασκευή. Όταν το ολοκλήρωσε και ο καιρός ήταν ιδανικός για να συνεχίσει, έκανε αυτό το ταξίδι. Επέλεξε τμήματα μοναδικής φυσικής ομορφιάς του σιδηρόδρομου και κάθε φορά τα απολάμβανε διπλά, αφού έκανε μια διαδρομή κι επέστρεφε στο σημείο που είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του. Υπολογίζει μάλιστα πως διένυσε περίπου τη μισή απόσταση από τα 236 χλμ. του δικτύου.


Παρά την εμπειρία του σε απίθανα μέρη του κόσμου εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά του ταξιδιού. Όπως λέει, το φαράγγι της Νικολακάκαινας λίγο πριν τη Μεγαλόπολη, όπου περνούσε μέσα από τα φαράγγια και σε ακτίνα χιλιομέτρων δε συναντούσε ούτε ψυχή, αλλά και το εκπληκτικό κομμάτι Χράνοι – Δεσύλλα, όπου δεν υπήρχε ούτε καν μονοπάτι.

Στη διάρκεια του ταξιδιού δεν έλειψαν και τα απρόοπτα, παρά το γεγονός πως είχε κάνει πολλές δοκιμές και βελτιώσεις στο όχημα το οποίο αρχικά εκτροχιαζόταν. Χρειάστηκε 4 φορές να επισκευάσει το όχημα, είτε αντικαθιστώντας ροδάκια που στράβωσαν από κάποια πέτρα, είτε επιδιορθώνοντας κάποια άλλη βλάβη. Το ταξίδι όμως ήταν υπέροχο, πράγμα που αποτυπώνεται και στις μοναδικές σκηνές των φωτογραφιών του.

Η ιδιαιτερότητα μάλιστα που κάνει τις φωτογραφίες του ξεχωριστές, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι η παρουσία του ανθρώπινου παράγοντα, αφού το τηλεχειριστήριό του τού έδωσε τη δυνατότητα να φωτογραφίσει το ταξίδι του σε διάφορες φάσεις.

Ο Λουκάς Χαψής έχει μακρά πορεία στη φωτογραφία. Μια από τις δουλειές του που ξεχωρίζουν είναι και η συνεργασία του με το Πλανητάριο και τον καθηγητή Σιμόπουλο, με αστροφωτογραφίες σε αρχαιολογικούς χώρους, ανάμεσα στους οποίους και η Αρχαία Μεσσήνη.



Σε αυτό το σημείο, λίγα χιλιόμετρα πριν το χωριό Δεσύλλα μετά από μια γερή νεροποντή τον Μάιο του 15 το έδαφος υπεχώρησε και οι γραμμές είναι στον αέρα.

Το μόνο που μπορεί να περάσει πλέον είναι το ποδήλατό μου, λέει χαρακτηριστικά.

Πηγή