"Ως πότε, παλληκάρια;"

του Γιώργου Αναγνωστόπουλου         

Χθες η πόλη μας έζησε μία από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της. Η παρακμή, οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική, στην οποία έχει περιέλθει η πόλη τα τελευταία χρόνια, δεν έχει τελειωμό. Η νέα δημοτική αρχή,  φροντίζοντας σαν κόρη οφθαλμού το δημαρχοκεντρικό μοντέλο άσκησης εξουσίας που κληρονόμησε από την προηγούμενη δημοτική αρχή, προέβη σε μια αντιδημοκρατική ενέργεια, που θα ζήλευαν και οι πιο αυταρχικές κυβερνήσεις του πλανήτη. Ενώ συγκάλεσε η ίδια, υπό την πίεση της αντιπολίτευσης, έκτακτη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου με θέμα τη μείωση των δημοτικών τελών, την ακύρωσε στην πράξη μη κατεβάζοντας τους δημοτικούς της συμβούλους.

 Για όσους ζουν σ' αυτή την πόλη και ασχολούνται, έστω και λίγο με τα δημοτικά πεπραγμένα, η στάση αυτή της δημοτικής αρχής κάθε άλλο παρά έκπληξη ήταν. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Ας κοιτάξουμε γύρω μας, στην καθημερινότητά μας. Το μόνο που βλέπουμε είναι ανομία, αυθαιρεσίες, παρανομίες, βρωμιά, έλλειψη σεβασμού προς τον συμπολίτη και πλήρης ατιμωρησία. Και όλα αυτά τα ανεχόμαστε όλοι μας, δεν μας κάνουν πια εντύπωση, μας έχουν γίνει συνήθεια σε τέτοιο βαθμό, που αν κάποιος συμπολίτης μας διαμαρτυρηθεί ή εκφράσει τη δυσφορία του χαρακτηρίζεται στη καλύτερη περίπτωση ως γραφικός.
             

Τέτοιοι πολίτες είμαστε, τέτοιους δημοτικούς άρχοντες αξίζουμε. Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, αν ζούσαμε σε μια πραγματικά δημοκρατική και ευνομούμενη κοινωνία, θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες.  Είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που θα διαμαρτυρηθούν για την κατάντια της δημοτικής αρχής και πολύ λιγότεροι αυτοί, των οποίων οι φωνές θα επιτραπεί να ακουστούν. Πολύ, δε,  περισσότεροι θα είναι αυτοί που θα επικροτήσουν την ενέργεια του δημάρχου.

Στην πόλη μας, τις τελευταίες δεκαετίες, έλαχαν ηγέτες που αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και έχουν την κύρια ευθύνη για τη σημερινή κατάντια της. Το θέμα είναι τι κάναμε εμείς ως πολίτες και αν είμαστε διατιθεμένοι να αποτινάξουμε από πάνω μας τους ανίκανους και να αναζητήσουμε άξιους και ηθικούς ανθρώπους να ηγηθούν του δήμου. Διαφορετικά θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

 "Ως πότε, παλληκάρια" θα τους ανεχόμαστε;