O φασισμός της διπλανής πόρτας

Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής έχει επιτρέψει την εύκολη αναγνώριση μιας φασιστικής-ναζιστικής συμπεριφοράς. Είναι αυτοί με τα ομοιόμορφα μαύρα ρούχα, τα ως επί το πλείστον ξυρισμένα κεφάλια και τις σβάστικες, που μιλάνε δυνατά, συνθηματολογώντας και βρίζοντας. Είναι αυτοί που εμφανίζονται πολλοί μαζί και τις νύκτες κρυφά, χτυπούν ανθρώπους που δεν εμπίπτουν στο υποσύνολο με τα χαρακτηριστικά που αυτοί αποδέχονται. Δεν εμπίπτουν στο χρώμα, στις ιδέες και αύριο, στην εμφάνιση ή τις προτιμήσεις τους. Ξέρουμε πια όλοι ότι αυτός ο εθνικός, κοινωνικός και πολιτικός ρατσισμός και η βία που παίρνουν τη θέση της ανεκτικότητας, της συνύπαρξης και του διαλόγου είναι ίδιον ενός ακραίου πολιτισμού
που οδηγεί με βήματα λογικής συνεπαγωγής σε μια κοινωνία που παραβιάζει κατά κανόνα τα ανθρώπινα δικαιώματα, στερεί απλές δημοκρατικές ελευθερίες και καταλήγει σε εκτελέσεις, εξορίες και μαζική βία. Και δεν το θέλουμε. Ξέρουμε ότι δεν το θέλουμε.

Τι γίνεται όμως με όποια άλλη πολιτική συμπεριφορά που επιδεικνύει και ενστερνίζεται τη λογική του «δεν εμπίπτει». Τι γίνεται με τους συνδικαλιστές που απομονώνουν πολιτικά αλλά και επαγγελματικά το συνάδελφό τους, όταν αυτός έχει αντίθετη άποψη με της πλειοψηφίας. Τι γίνεται με τον καθηγητή ή το δάσκαλο που απομονώνει και στιγματίζει το φοιτητή ή το μαθητή του όταν δεν εμφορείται από τις δικές του ιδέες του ή όταν αποκλίνει από την «αισθητική» του αντίληψη. Αυτός ο φασισμός «της διπλανής πόρτας» που δεν φοράει μαύρα ρούχα και δεν ξυρίζει το κεφάλι του, δεν είναι κατακριτέος;  Ή δεν είναι φασισμός επειδή δεν φοράει μαύρα ρούχα και δεν ξυρίζει το κεφάλι του; Ή δεν συνιστά παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων επειδή γίνεται στο όνομα της πλειοψηφίας; Μα και οι Χρυσαυγίτες όταν βιαιοπραγούν σε ένα μετανάστη, την πλειοψηφία έχουν.

Η κυριαρχία των δημοκρατικών πολιτισμών στηρίζεται στην ηγεμονία των δημοκρατικών ιδεών που κατοχυρώνεται από τη δημοκρατική συμπεριφορά των πολιτών. Όλων των πολιτών, ανεξαιρέτως της πολιτικής ή οικονομικής τους δύναμης. Εάν υποχωρήσουμε εμείς οι πολίτες στη δημοκρατική συμπεριφορά μας, υποχωρούμε και έναντι κάθε άλλου δίπλα σε εμάς που κάνει το ίδιο και εν τέλει και έναντι  των παιδιών με τα μαύρα ρούχα… Αυτή η υποχώρηση είναι το «αυγό του φιδιού» που οδηγεί σε δημοκρατίες «περιορισμένης εμβέλειας», δημοκρατίες «αρεστών» και εν τέλει σε μη δημοκρατίες. Είναι δική μας η ευθύνη να μην παράσχουμε ιδεολογικό άλλοθι για οποιαδήποτε είδους κοινωνική και πολιτική διάκριση έναντι πολιτών και ανθρώπων που πατούν το πόδι τους σε τούτη τη χώρα. Μέσα από την καθημερινή μας συμπεριφορά και τον καθημερινό μας πολιτικό πολιτισμό. Αλλιώς θα καταλήξουμε να αναμετριόμαστε με τους ιδεολογικούς, κοινωνικούς ή άλλους «αντιπάλους» μας, διεκδικώντας τις πλειοψηφίες στις εκάστοτε συναντήσεις των συμμοριτικών πολιτικών οργανώσεών μας, σε μια δημοκρατικοφανή πολιτεία βίας και αυταρχισμού… Και αλλοίμονο σε αυτόν που θα χάνει…

* Διδάκτωρ της Οξφόρδης και Επίκουρος Καθηγητής της Διεθνούς Οικονομικής στο Παν/μιο του Αιγαίου.

protagon.gr