Tου Πασχου Mανδραβελη
Τέσσερα εκατομμύρια Ελληνες, δηλαδή περίπου το 40% του πληθυσμού, ζουν στη χειρότερη πόλη του Δυτικού κόσμου. Σύμφωνα με την ετήσια μελέτη της εταιρείας Mercer (η οποία λαμβάνει υπόψη της 39 δείκτες ποιότητας ζωής, όπως είναι το κυκλοφοριακό, η υγειονομική περίθαλψη, η παιδεία, η εγκληματικότητα, η ψυχαγωγία, τα δίκτυα Μέσων Μαζικής Μεταφοράς κ.λπ.) η Αθήνα κατατάσσεται στην 83η θέση της παγκόσμιας κατάταξης.
«Είδατε τι δεινά επιφέρει το Μνημόνιο;» θα πουν οι συνήθεις αριστεροί και συνοδοιπόροι τους ακροδεξιοί. Μόνο που τα πράγματα ποτέ δεν είναι όπως τα περιγράφουν τα συνθήματα.
Το 2009, στο αποκορύφωμα της δανεικής ευημερίας, η Αθήνα ήταν μόλις οκτώ θέσεις παραπάνω, στην 75η θέση παγκοσμίως. Σαφώς τα πράγματα ήταν καλύτερα, αλλά όχι πολύ και σίγουρα όχι τόσο που να δικαιολογούνται τα 24 δισ. του πρωτογενούς ελλείμματος. Στη δεκαετία της δανεικής ευημερίας, η Αθήνα βρισκόταν μεταξύ της 75ης και 80ής θέσης παγκοσμίως. Τα δανεικά γίνονταν ιδιωτικός πλούτος, αλλά όχι δημόσια ευημερία.
Αυτό πιστοποιείται από το γεγονός ότι την ίδια χρονιά που η Αθήνα ήταν 75η στην κατάταξη ποιότητας ζωής ήταν ταυτοχρόνως, σύμφωνα με μελέτη της ίδιας εταιρείας, η 28η πιο ακριβή πόλη του κόσμου. Μέχρι τα Χριστούγεννα του 2009, τότε που δανεικά υπήρχαν, πίναμε τον ακριβότερο καφέ της Ευρώπης έχοντας ως θέα βουνά σκουπιδιών –ήταν η ετήσια απεργία των υπαλλήλων στους ΟΤΑ–, κοιτώντας άθλια κτίρια φορτωμένα με γκράφιτι και αυτοκόλλητα, κι ακούγοντας τα κορναρίσματα των εγκλωβισμένων στην κίνηση οδηγών. Δεν μας ένοιαζε, όμως, διότι λεφτά υπήρχαν. Ξέραμε ότι θα ξεσκάσουμε το βράδυ, πληρώνοντας 150 ευρώ το μπουκάλι στα μπουζούκια...
Στην Ελλάδα της αριστερής κομπορρημοσύνης και των πολλών αγώνων, οι άνθρωποι δεν έχουν πεζοδρόμια να περπατήσουν· οι πλατείες ιδιωτικοποιήθηκαν με «πρόχειρα» παραπήγματα που έστησαν οι καφετέριες· τα λίγα αρχιτεκτονικά κοσμήματα που απέμειναν (και λόγω της «δίκαιης οργής» των κουκουλοφόρων) μουντζουρώνονται επαναστατικώς· τα δέντρα χρησιμεύουν για να συρράπτονται χαρτόνια που λογίζονται τεκμήρια της «ελευθερίας του λόγου». Η πόλη δεν καταστράφηκε μόνο από την αντιπαροχή, που τότε ήταν μια λύση για το οξύτατο πρόβλημα της στέγασης του πληθυσμού· καταστρέφεται καθημερινά με δημοκρατικό τρόπο. Η μετανάστες απλώς ήρθαν και όξυναν υπάρχουσες παθογένειες.
Αν κοιτάξουμε τον κατάλογο με τις δέκα καλύτερες πόλεις, από άποψη δημόσιων υποδομών και ποιότητας ζωής, θα βρούμε τρεις γερμανικές. Πώς τα κατάφεραν αυτοί, παρά την υπερδεκαετή (από την εποχή του Σρέντερ) λιτότητα να ζουν σε βιώσιμες πόλεις; Γιατί αυτοί, οι μπήξε-δείξε «νεοφιλελεύθεροι» και λάτρεις των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, μπορούν να αποζημιώνουν τους... κατατρεγμένους από τον καπιταλισμό πολίτες με δημόσια πάρκα της προκοπής, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που δεν προσβάλλουν τους πολίτες κ.λπ.; Κάτι προσπαθεί να μας πει ο κ. Χανς Γιοακίμ Φούχτελ, αλλά οι συνδικαλιστές της ΠΟΕ-ΟΤΑ, αυτοί δηλαδή που έπρεπε να φροντίζουν για να γίνουν οι πόλεις καλύτερες, τον κυνηγούν από χωρίου εις χωρίον. Με υποκριτικά συνθήματα περί «γερμανικής κατοχής» ο καπετάν Μπαλασσόπουλος και τα παλικάρια του θέλουν να συντηρήσουν το προ του 2009 σύστημα της ιδιωτικής τους βολής με τη δημοσία φτώχεια υποδομών στις πόλεις.
Ναι, τα λειψά δανεικά (και όχι το Μνημόνιο) όξυναν τα προβλήματα. Δεν ζούσαμε σε πολύ καλύτερες πόλεις· απλώς είχαμε ξένα λεφτά για να δίνουμε στους εργολάβους ώστε να μπαλώνουν τους δρόμους πιο συχνά.
«Είδατε τι δεινά επιφέρει το Μνημόνιο;» θα πουν οι συνήθεις αριστεροί και συνοδοιπόροι τους ακροδεξιοί. Μόνο που τα πράγματα ποτέ δεν είναι όπως τα περιγράφουν τα συνθήματα.
Το 2009, στο αποκορύφωμα της δανεικής ευημερίας, η Αθήνα ήταν μόλις οκτώ θέσεις παραπάνω, στην 75η θέση παγκοσμίως. Σαφώς τα πράγματα ήταν καλύτερα, αλλά όχι πολύ και σίγουρα όχι τόσο που να δικαιολογούνται τα 24 δισ. του πρωτογενούς ελλείμματος. Στη δεκαετία της δανεικής ευημερίας, η Αθήνα βρισκόταν μεταξύ της 75ης και 80ής θέσης παγκοσμίως. Τα δανεικά γίνονταν ιδιωτικός πλούτος, αλλά όχι δημόσια ευημερία.
Αυτό πιστοποιείται από το γεγονός ότι την ίδια χρονιά που η Αθήνα ήταν 75η στην κατάταξη ποιότητας ζωής ήταν ταυτοχρόνως, σύμφωνα με μελέτη της ίδιας εταιρείας, η 28η πιο ακριβή πόλη του κόσμου. Μέχρι τα Χριστούγεννα του 2009, τότε που δανεικά υπήρχαν, πίναμε τον ακριβότερο καφέ της Ευρώπης έχοντας ως θέα βουνά σκουπιδιών –ήταν η ετήσια απεργία των υπαλλήλων στους ΟΤΑ–, κοιτώντας άθλια κτίρια φορτωμένα με γκράφιτι και αυτοκόλλητα, κι ακούγοντας τα κορναρίσματα των εγκλωβισμένων στην κίνηση οδηγών. Δεν μας ένοιαζε, όμως, διότι λεφτά υπήρχαν. Ξέραμε ότι θα ξεσκάσουμε το βράδυ, πληρώνοντας 150 ευρώ το μπουκάλι στα μπουζούκια...
Στην Ελλάδα της αριστερής κομπορρημοσύνης και των πολλών αγώνων, οι άνθρωποι δεν έχουν πεζοδρόμια να περπατήσουν· οι πλατείες ιδιωτικοποιήθηκαν με «πρόχειρα» παραπήγματα που έστησαν οι καφετέριες· τα λίγα αρχιτεκτονικά κοσμήματα που απέμειναν (και λόγω της «δίκαιης οργής» των κουκουλοφόρων) μουντζουρώνονται επαναστατικώς· τα δέντρα χρησιμεύουν για να συρράπτονται χαρτόνια που λογίζονται τεκμήρια της «ελευθερίας του λόγου». Η πόλη δεν καταστράφηκε μόνο από την αντιπαροχή, που τότε ήταν μια λύση για το οξύτατο πρόβλημα της στέγασης του πληθυσμού· καταστρέφεται καθημερινά με δημοκρατικό τρόπο. Η μετανάστες απλώς ήρθαν και όξυναν υπάρχουσες παθογένειες.
Αν κοιτάξουμε τον κατάλογο με τις δέκα καλύτερες πόλεις, από άποψη δημόσιων υποδομών και ποιότητας ζωής, θα βρούμε τρεις γερμανικές. Πώς τα κατάφεραν αυτοί, παρά την υπερδεκαετή (από την εποχή του Σρέντερ) λιτότητα να ζουν σε βιώσιμες πόλεις; Γιατί αυτοί, οι μπήξε-δείξε «νεοφιλελεύθεροι» και λάτρεις των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, μπορούν να αποζημιώνουν τους... κατατρεγμένους από τον καπιταλισμό πολίτες με δημόσια πάρκα της προκοπής, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που δεν προσβάλλουν τους πολίτες κ.λπ.; Κάτι προσπαθεί να μας πει ο κ. Χανς Γιοακίμ Φούχτελ, αλλά οι συνδικαλιστές της ΠΟΕ-ΟΤΑ, αυτοί δηλαδή που έπρεπε να φροντίζουν για να γίνουν οι πόλεις καλύτερες, τον κυνηγούν από χωρίου εις χωρίον. Με υποκριτικά συνθήματα περί «γερμανικής κατοχής» ο καπετάν Μπαλασσόπουλος και τα παλικάρια του θέλουν να συντηρήσουν το προ του 2009 σύστημα της ιδιωτικής τους βολής με τη δημοσία φτώχεια υποδομών στις πόλεις.
Ναι, τα λειψά δανεικά (και όχι το Μνημόνιο) όξυναν τα προβλήματα. Δεν ζούσαμε σε πολύ καλύτερες πόλεις· απλώς είχαμε ξένα λεφτά για να δίνουμε στους εργολάβους ώστε να μπαλώνουν τους δρόμους πιο συχνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου