Το καταφύγιο του Δημοσίου

Η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα έχουν μπλοκάρει. Είναι προφανές, πλέον, πως το κόστος του Δημοσίου δεν μπορεί να μειωθεί δραστικά, ώστε να περιορισθεί το έλλειμμα αν δεν φύγει ένας αριθμός εργαζομένων από το ευρύτερο Δημόσιο. Οι συγχωνεύσεις οργανισμών δεν έχουν καμία απολύτως αξία αν περιορισθούν σε μειώσεις των θέσεων των Διοικητικών Συμβουλίων ή σε άλλες διακοσμητικές μειώσεις δαπανών. Η πρόβλεψη για το καθεστώς εργασιακής εφεδρείας υπάρχει, αλλά κανείς υπουργός δεν θέλει να είναι ο πρώτος που θα το κάνει πράξη. Ειδικά μάλιστα μετά την τροπολογία, που προβλέπει ότι η υπαγωγή εργαζομένων καταργούμενων φορέων σε αυτό το καθεστώς μπορεί να ολοκληρωθεί εντός εννέα μηνών, ουδείς σπεύδει να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Ο ένας σκέπτεται ότι «μπορεί και να γίνουν εκλογές, γιατί να πάθω ζημιά εν τω μεταξύ;», ο άλλος περιμένει να δει μήπως κάποιος «τρελός» τολμήσει πρώτος.
Εν τω μεταξύ, βέβαια, ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει ακριβά, κάθε μέρα, τον δημοσιονομικό στραγγαλισμό της χώρας. Οι απολύσεις αποτελούν ρουτίνα και μεγάλα στρώματα της κοινωνίας ζουν σε καθεστώς φόβου και πλήρους ανασφάλειας. Οχι όμως οι «εκλεκτοί», όσοι πρόλαβαν να διορισθούν σε φορείς, οργανισμούς κ.λπ. και απολαμβάνουν το καταφύγιο της πολιτικής προστασίας. Προφανώς, δεν αναφερόμαστε στον μεγάλο αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, είτε είναι γιατροί του ΕΣΥ είτε αστυνομικοί, οι οποίοι εργάζονται σκληρά, σε αντίξοες συνθήκες και με πολύ μειωμένες αποδοχές. Και γι’ αυτούς είναι πολύ άδικο να ταλαιπωρούνται, όταν οι πρώην εργαζόμενοι της «Ολυμπιακής» περνούν απλώς από την υπηρεσία όπου υποτίθεται ότι απασχολούνται χωρίς να έχουν αντικείμενο ή όρεξη για δουλειά.
Σε κάθε περίπτωση το σύστημα έχει «μουλαρώσει» και δεν θέλει να κάνει το επόμενο βήμα. Κάποιοι έμπειροι πολιτικοί θεωρούν ότι «αυτά τα πράγματα γίνονται μόνο όταν βρίσκονται στην εξουσία κυβερνήσεις συνεργασίας και οι συνθήκες είναι πραγματικά έκτακτες». Κατά την άποψή τους μόνο έτσι μπορεί να επωμισθούν τα κόμματα εξουσίας το κόστος μιας τέτοιας απόφασης. Προς το παρόν πάντως η κυβέρνηση δεν αντέχει καν την ιδέα και οι υπουργοί προσεύχονται «κάτι να γίνει» για να αναβληθεί η στιγμή της αλήθειας. Μεταφυσικές παρεμβάσεις όμως δεν προβλέπονται τους επόμενους μήνες, ενώ αντιθέτως αναμένεται να αυξηθούν οι πιέσεις για να μειωθεί πραγματικά το έλλειμμα. Κανείς Ευρωπαίος φορολογούμενος δεν θα είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένος όταν ανακαλύψει ότι πληρώνει από την τσέπη του πρώην αεροσυνοδούς για να κάθονται σε ένα γραφείο. Η πίεση θα είναι αφόρητη για να πληρώνονται όσοι παράγουν έργο και έχουν αντικείμενο, και μόνο. Αλλωστε η απόφαση δεν θα ανήκει μόνο στους Ελληνες πολιτικούς μια και, ας μην το ξεχνάμε αυτό, με ολοένα αυξανόμενα δανεικά από τους ξένους πληρώνει η κυβέρνηση μισθούς και συντάξεις...
Tου Aλεξη Παπαχελα

Πηγή: Η Καθημερινή