Για να σωθεί η χώρα, πρέπει και να το θέλει

Την ώρα που γράφεται το συγκεκριμένο άρθρο δεν έχουν γίνει γνωστά τα αποτελέσματα της τηλεδιάσκεψης μεταξύ Γ. Παπανδρέου, Αγκ. Μέρκελ και Ν. Σαρκοζί. Οπότε δεν είναι γνωστό αν τελικά συμφώνησαν να δοθεί άλλη μία ευκαιρία στην Ελλάδα ή όχι.

Πιθανότατα όμως δόθηκε. Αλλά αξίζει να σωθεί αυτή η χώρα; Πολύ φοβάμαι πως η απάντηση είναι «όχι».Μπορεί να σοκάρει η θέση αυτή, αλλά εκφράζω μόνο προσωπικές απόψεις, τις οποίες θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω.Προκειμένου να σωθεί κάποιος θα πρέπει, καταρχήν, να το θέλει ο ίδιος. Φαντάζεστε κάποιον, ο οποίος βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, και ο ίδιος να μη θέλει να σωθεί; θα σωθεί; όχι βέβαια!
Η Ελλάδα έχει τους πολίτες της και το πολιτικό της σύστημα.
 
Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο: το πολιτικό σύστημα απαρτίζεται από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση:
Η κυβέρνηση -εδώ και 20 μήνες- παλεύει να κρατήσει τη χώρα όρθια. Και δεν είμαι κακόπιστος, πιστεύω πως το προσπαθεί. Δεν μπορεί όμως, και κάποιες φορές δεν θέλει. Οι τρόποι για να μειώσεις το έλλειμμα και συνεπακόλουθα το χρέος δεν είναι πολλοί και, συνήθως, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Από τη μία πρέπει να μειώσεις δραστικά τις δαπάνες και από την άλλη πρέπει να αυξήσεις τα έσοδα. Πραγματική προσπάθεια μείωσης των δαπανών δεν έγινε. Μόνο μειώσεις μισθών και συντάξεων. Κάποιοι εξ αυτών που είδαν το μισθό τους να μειώνεται πήραν ένα μέρος από την πίσω πόρτα. Η κυβέρνηση κράτησε επί 20 μήνες στο... απυρόβλητο τους δημοσίους υπαλλήλους ως «ιερή αγελάδα». Έκανε την επιλογή πως μόνο οι ιδιωτικοί υπάλληλοι θα αυξάνουν το δείκτη της ανεργίας ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι θα συνεχίζουν να πληρώνονται, αν και δεν χρειάζονται, για την ομαλή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.
Και συνεχίζουμε: δεν μπόρεσε να χτυπήσει ούτε στο ελάχιστο τη φοροδιαφυγή. Έτσι «αναγκάστηκε» να επιβάλει τη μία μετά την άλλη έκτακτη εισφορά. Και συνήθως πλήρωναν οι «άθλιοι» μισθωτοί και συνταξιούχοι που δεν μπορούσαν να κρύψουν ούτε ένα ευρώ. Την ίδια στιγμή, ουσιαστικά, επαινούσε τους φοροφυγάδες αφού δεν συμμετείχαν στην «προσπάθεια».
Μία φορά επέβαλε εισφορά, που ενέχει ενός είδους δικαιοσύνη -έκτακτη εισφορά στα ακίνητα- και βάλθηκε να εξοντώσει όλους όσοι έχουν ένα ακίνητο. Το τέλος αυτό είναι σε πολλές περιπτώσεις δυσβάσταχτο και ίσως εκδικητικό για όσους έχουν ένα ακίνητο (δεν έχω ακίνητο για μη θεωρηθεί ότι ομιλώ από προσωπικό συμφέρον).
Η κυβέρνηση συμφώνησε κάποια πράγματα με την τρόικα, πολλά εκ των οποίων έπρεπε να γίνουν, είτε η χώρα είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού είτε όχι. Δυστυχώς, δεν τα έπραξε -τα περισσότερα. Μπήκε σε διάλογο και συμψηφισμούς με κοινωνικές ομάδες, και εκεί το έχασε το «παιχνίδι».
Ας περάσουμε στην αντιπολίτευση. Η Ν.Δ. μοιάζει να βρίσκεται σε έναν κόσμο δικό της. Δεν διαθέτει καμιά πρωτοτυπία και επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα. Δεν έχει φαντασία ούτε και στις ανακοινώσεις της. «Δεν θα γίνουμε συμμέτοχοι στο λάθος. Να γίνει επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου». Άραγε το πιστεύει; έχει τη δύναμη η Ελλάδα να αλλάξει κάτι; δείχνει να προτιμά ο αρχηγός της Ν.Δ. να κυβερνήσει ένα καράβι που θα έχει πέσει στα βράχια, παρά ένα καράβι που θα πλέει στο πέλαγος;

Και ας κλείσουμε με την κοινωνία. Όποια κοινωνική ομάδα θίγεται σηκώνει το λάβαρο. Οι συντεχνίες επαναστατούν όταν θίγονται τα παρανοϊκά προνόμιά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «συμπαθής» τάξη των ταξιτζήδων. Για χρόνια με τη «στήριξη» της πολιτείας δεν πλήρωναν φόρους. Αποδείξεις δεν έκοβαν, φορολογούνταν σε αστεία ποσά και αγόραζαν ή πουλούσαν άδειες, χωρίς να πληρώνουν φόρους αφού έβαζαν εικονικά εξευτελιστικές τιμές. Και τώρα που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έρχεται ένας υπουργός και τους λέει the party is over, του απαντούν «να πεθάνει». Κλείνουν δρόμους, γράφουν την κοινωνία στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και μας προκαλούν.
Αλήθεια αυτή η χώρα αξίζει να σωθεί;
 
http://www.imerisia.gr