Δουλεύει στο Δημόσιο κανείς σε αυτή τη χώρα;

Μιλάμε, βρίζουμε, κάνουμε, αλλά ούτε καν έχουμε διανοηθεί να συζητήσουμε τι είδους δημόσιο χρειαζόμαστε. Επαναλαμβάνομαι. Ή για να καταλάβω, ή από σχιζοφρένεια. Αν οι εφορίες έκαναν σωστά τη δουλειά τους, θα είχαμε όλη αυτήν την ανοησία με τη ΔΕΗ; Είναι περίεργη και οι θέση μας. Αν γράψεις πως στο δημόσιο κοιμούνται, ξαφνικά εμφανίζονται πολλοί που διαμαρτύρονται-και δίκαια- υποστηρίζοντας πως εργάζονται και εργάζονταν παραπάνω από δέκα ώρες καθημερινά και αντί να έχουν κάποιο πριμ παραγωγικότητας βλέπουν με τις περικοπές τα εισοδήματα τους να μειώνονται σημαντικά.

Μετά, όμως, ακούμε και τις διηγήσεις και μαθαίνουμε καταπληκτικές ιστορίες:
ότι υπήρχαν φορείς και οργανισμοί που πλήρωναν με 14 μισθούς τους υπάλληλους τους οι οποίοι δεν πάταγαν καν, ότι υπήρχαν επιδόματα για το πλύσιμο χεριών και το περίφημης «έγκυρης προσέλευσης». Άλλωστε όποιος πιάνει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα χρησιμοποιεί το ρήμα εργάζομαι, για όποιον πιάνει στο δημόσιο χρησιμοποιούν το ρήμα «βολεύτηκε».

Γράφανε πολλοί φωστήρες πριν από καιρό πως ο τόπος έχει χάσει τον στόχο του. Δεν έχει το όραμα του εκσυγχρονισμού. Η συλλογική ιδέα έχει μέσα της μόνο τα παράγωγα της λέξης χρέους. Και έτσι ενώ στον πολιτικό λόγο ακούγονται συνέχεια λέξεις όπως μεταρρύθμιση, αλλαγή, αναδόμηση, αποδόμηση, διαφάνεια, διαύγεια και αλλά τέτοια, στην πραγματικότητα το να ξεχρεώσουμε είναι μονόδρομος. Έτσι, δεν γίνεται καμία ουσιαστική κουβέντα, καμία ουσιαστική πρόταση για το τι είδους κράτος είναι αυτό που θέλουμε να έχουμε. Πολυτέλεια, θα μου πείτε. Ναι αλλά είχαμε την ευκαιρία να οικοδομήσουμε έναν οργανισμό που θα αποδώσει κάτι μετά από μερικά χρόνια. Που θα δουλεύει μόνος του, που όταν αλλάζουμε κυβέρνηση δεν θα χρειάζεται να περιμένουμε έξι μήνες για ξανά-πάρει μπροστά η κρατική μηχανή. Σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες οι υφυπουργοί είναι στελέχη του δημοσίου όπου εξασφαλίζουν ότι θα υπάρχει μια συνέχεια στη διοίκηση. Αυτό που έλεγε και ο Κώστας ο Καραμανλής αλλά δεν το εφάρμοσε ποτέ.

Τι είδους δημόσιο θέλουμε; Ανταγωνιστικό; Μονοπωλιακό; Να ευνοεί την ελεύθερη αγορά ή να προσανατολίζεται στην πρόνοια; Το χρειαζόμαστε για εξυπηρετεί τις ανάγκες μας ή για να βολεύουμε τα παιδιά μας; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα δεν απασχολούν μόνο εμάς (καλά, εμάς δεν μας απασχολούν καθόλου. Είναι προτιμότερο να περνάμε την ώρα μας με τον Χωμενίδη και τη Λοΐζου) αλλά όλο τον κόσμο. Κεντρικό ζήτημα στην εκλογική διαδικασία της Αμερικής και πρώτο θέμα στην κόντρα σοσιαλιστών και συντηρητικών στη Γαλλία. Ο υποψήφιος για το χρίσμα των πρώτων, Φρανσουα Ολάντ, λέει χαρακτηριστικά πως «Το κράτος πρέπει να ξαναβρεί τη νομιμοποίηση του» (Μια συζήτηση με τον Φρανσουα Ολάντ, εκδ Πόλις). Ως τι και πως όμως, δεν μας απαντάει.

Υ.Γ. Όσον αφορά την άρση της μονιμότητας δεν έχω καμία αντίρρηση. Ας τελειώνει αυτή η ιστορία. Εξάλλου με τη φάρσα των συμβασιούχων κάθε κόμμα προσλαμβάνει τους δικούς του και διώχνει τους άλλους. Απλά είναι άδικο και ανήθικο η ανεργία να αγγίζει το 20% και να υπάρχουν κάποιοι στο δημόσιο τομέα που είτε κάθονται είτε πεισματικά αρνούνται να δουλέψουν.

Στ.Διοσκουρίδης
www.lifo.gr