Σε τούτο το ταξίδι το απόσταγμα της λαϊκής σοφίας, που ‘γινε τραγούδι για να υμνήσει την ξενιτιά, ανταμώνει με τον νόστο του ομηρικού Οδυσσέα κι από κει φτάνει ως την ορθόδοξη υμνολογία και τον Ελύτη του Αιγαίου, για να ‘ρθει στο σήμερα και να πιστώσει πως ο κόσμος μας κι αν άλλαξε η ανθρωπιά μας μένει.
Σε τούτο δω τον τόπο έμαθε ο κόσμος τί θα πει συμπόνια για τον ξένο, ‘τι έτσι του ορμήνευσε ο Χριστός, μα κι η παράδοσή του. Και σαν είδε στο βλέμμα του τον πόνο του ξεριζωμού, του ‘μοιασε ξάφνου πως αντίκρισε ενός δικού ξενιτεμένου τη μορφή. Κι αν αφουγκράστηκε τον αναστεναγμό του, θρόισε ο ήχος σαν το γνώριμο, το λαγαρό τραγούδι, που συντροφεύει τη θύμηση, και ‘ξανασταίνει το σμίξιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου