(Είστε αργόστροφοι και δεν αντιλαμβάνεστε τους υπαινιγμούς; Ας δούμε ένα παράδειγμα).
Έστω ότι ξεκινάτε τη μέρα σας να πάτε στη δουλειά σας και δεν είστε εποχούμενος. Ή με τα ποδαράκια σας θα πάτε, ή με έναν συνδυασμό: βάδην και μέσο μαζικής μεταφοράς. Ε λοιπόν, βρείτε μου έναν πεζοδρόμιο της Αθήνας, που οι πλάκες του είναι σωστά βαλμένες και δεν γίνεται πατινάζ στην ψιλοβροχή και θα αθλοθετήσω βραβείο! Ή κάποιες πλάκες θα λείπουν, ή θα είναι σπασμένες και θα γέρνουν προς πάσα κατεύθυνση, ή ένας κάδος, μια μηχανή, ένα αυτοκίνητο θα κόβουν τη συνέχεια του πεζοδρομίου και θα πρέπει να λοξοδρομήσεις στην άσφαλτο (έξοχη εμπειρία, ειδικά αν βρέχει και δέχεσαι έναν καταιωνισμό λάσπης). Σε απόσταση τετραγώνου (από τη μια γωνία ως την άλλη) τα πεζοδρόμια είναι η χαρά του ορθοπεδικού. Ασφαλώς και των καθαριστηρίων.
Κανονικά, λοιπόν, θα έπρεπε να διδασκόμαστε στα σχολεία πώς περπατάμε στα πεζοδρόμια - δεν μπορεί να επαφίεσαι στην ευφυία του κάθε πολίτη, που θέλει να το παίξει «πεζός». Διότι, ένα ατύχημα -μια ρωγμή ή ένα κάταγμα- έχει δημοσιονομικές επιπτώσεις. Αυξάνεται το κόστος του νοσηλευτικού μας συστήματος και πέφτει η ανταγωνιστικότητά μας - αφού ο σακάτης μετατρέπεται για ένα δίμηνο (τουλάχιστον) σε ανενεργό εργατικό δυναμικό. Με άλλα λόγια, το πρόγραμμα μπατάρει και το μνημόνιο διαιωνίζεται.
Έστω, λοιπόν, ότι χάρη στην έμφυτη ευφυία σας και την επιμέλειά σας περάσατε αυτό το ναρκοπέδιο, διατηρώντας σώα την ακεραιότητά σας. Πώς διασχίζετε τη λεωφόρο για να πάρετε το τρόλεϊ; Κάποιοι επιπόλαιοι, αυξάνουν τους κινδύνους της καθημερινότητάς τους, περνώντας ανάμεσα στ' αυτοκίνητα και τις μηχανές - συνήθως, όταν είναι όλα σταματημένα λόγω κίνησης. Πρόκειται για μια απλικέισον της ρώσικης ρουλέτας. Διότι ποτέ, ποτέ, δεν ξέρεις τι μανούβρα θα κάνει ένας δικυκλιστής και θα βρεθεί μπροστά σου τη στιγμή που (έχοντας ελέγξει την πορεία σου) περνάς ανάμεσα απ' τα αυτοκίνητα. Όποιος το κάνει αυτό, με το ένα πόδι είναι στην άσφαλτο και με το άλλο στο νοσοκομείο.
Οι συνετοί ακολουθούν τους κανόνες - πάνε από τα φανάρια. Χα! Κάντε αυτό το τεστ και θα φανεί αμέσως ο πραγματικός πεζός από τον κάλπικο. Αν κάνετε πρωί αυτό το «camel trophy» για να πάτε στη δουλειά σας, μπορεί να ριζώσετε στη νησίδα και είκοσι λεπτά, περιμένοντας να σας επιτρέψει ο τροχονόμος (που έχει επιστρατευθεί για να δίνει προτεραιότητα στα αυτοκίνητα) να περάσετε απέναντι. Θα βλέπετε τα τρόλεϊ να έρχονται και να φεύγουν, θα κοιτάτε το ρολόι σας - ο χρόνος τρέχει, θα πιάσετε κουβέντα με τον διπλανό σας (που κι αυτός με απόγνωση βλέπει τα λεωφορεία που ήθελε, να περνούν από μπροστά του), αν είστε προνοητικοί θα πάρετε κι ένα καφεδάκι στο πλαστικό (για να κάνετε οικονομία χρόνου), ενώ δεν θα ξέρετε, από τις λάσπες ποιων αυτοκινήτων να προστατευθείτε, αυτών που περνούν μπροστά σας, ή πίσω σας;
Έστω ότι κι αυτά τα καταφέρατε - φτάνετε πλέον στην τελευταία «πίστα» δοκιμασίας. Να μπείτε στο επίγειο μέσο μεταφοράς. Πέραν του ότι ο χρόνος των δρομολογίων είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό της πόλης -γύρω στα 20΄ είναι ο μέσος χρόνος, αλλά σε τούτη την πόλη η έννοια του «μέσος όρος» είναι άγνωστη, πάντα υπάρχουν ακραίες συνθήκες- πρέπει να 'σαι γυμνασμένος για να μπαινοβγείς στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ. Νάχεις κάνει κοιλιακούς, για να μπορείς να ανέβεις ψιλοκρεμαστά τα ψηλά σκαλιά του λεωφορείου, να 'χεις μιαν ευελιξία για να χωθείς κάτω απ' τη μασχάλη του άλλου, νάχεις κάνει πιλάτες για να σφίγγεις το περίνεο και να μην κουρνιάσεις στα γόνατα του ράπερ σε μια από τις απότομες στάσεις του τρόλεϊ.
Το συμπέρασμα, που προκύπτει αβίαστα και είναι μη μαχητό, είναι αυτό που πρωτοείπαμε. Οι πεζοί έχουν ένα κρυμμένο κόστος, άρα είναι ένα λάθος του συστήματος, που προσπαθεί να το εξουδετερώσει εμμέσως. Αυξάνοντας τον βαθμό δυσκολίας. Στη δουλειά σας απαραιτήτως θα πάτε με όχημα φέρον καρούλια. Και στο φινάλε, αν θέλετε ντε και καλά να περπατήσετε, κάντε πενήντα φορές τον γύρο του διαμερίσματός σας. Ρούχα και παπούτσια θα παραμείνουν σε καλή κατάσταση και αυτομάτως γυαλίζετε το πάτωμα.
της Χριστίνας Πουλίδου στο protagon.gr/ Photo: Menelaos Myrillas-SOOC
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου