Αναδιάρθρωση ΑΕΙ-ΤΕΙ: ακόμη μια άτολμη «επανάσταση»!

Η δειλία, η διστακτικότητα, η αποσπασματικότητα με τις οποίες επιχειρούνται (όταν με τα πολλά αποφασισθεί να επιχειρηθούν...) κάποιες εκσυγχρονιστικές κινήσεις και πρωτοβουλίες στην δημόσια οργάνωση σε τούτο τον τόπο, έχουν ως αποτέλεσμα την ουσιαστική κατάργησή τους, πριν καλά-καλά αρχίσουν ν' αποδίδουν καρπούς,- να δείξουν έστω αν αξίζουν και στοχεύουν στην ορθή κατεύθυνση. Πρόκειται για μια... εθνική κατάρα, που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον συντεχνιασμό, την πίεση και την «φιλοσοφία» της αδράνειας σχεδόν όλων των κοινωνικών ομάδων που απεχθάνονται το... ξεβόλεμα που επιφέρει η κάθε αλλαγή και φυσικά πάνω απ' όλα την πελατειακή νοοτροπία που διακατέχει όλο το πολιτικό μας σύστημα...


Όλα σχεδιάζονται και αποφασίζονται επικαιρικά και εμβαλωματικά για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων και δυσλειτουργιών που έφθασαν στο μη παρέκει, δίχως προσεκτική μελέτη και εκτίμηση των παράπλευρων επιπτώσεων πού κάποιες (αναγκαίες) αλλαγές θα επιφέρουν κατ' ανάγκη σε άλλους τομείς. Δεν υπάρχει, δηλαδή, ένταξη τους σ' ένα γενικότερο εθνικό σχεδιασμό γιατί... αυτός ο τελευταίος είναι πού πρωταρχικά λείπει-κι' αυτό κι' αν είναι εθνική κατάντια και κατάρα! Να διαπιστώσουμε δηλαδή πρώτα που είμαστε, να συμφωνήσουμε πού θέλουμε να φθάσουμε και μετά να προγραμματίσουμε το «πώς» και σε πόσο χρόνο...

Τα πάντα σε μας έχουν ορίζοντα... 4ετίας-στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στην χειρότερη ο ορίζοντας περιορίζεται δραματικά στο χρόνο παραμονής του κάθε υπουργού στην καρέκλα του! Ο επόμενος, θα κάνει την δική του «μεταρρύθμιση», «επανάσταση», όπως θέλετε πέστε την. Οι εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις», οι «τομές» στην διοικητική δομή και οργάνωση, οι εγκληματικές «πολιτικές επιδομάτων»,οι καθιερώσεις και ανακλήσεις της «λίστα φαρμάκων», οι περιπέτειες της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης , το πρωτοφανές αλαλούμ στα ανά... 10μηνο «τελικά» φορολογικά νομοσχέδια, οι αλλεπάλληλοι «εκσυγχρονισμοί» του ΕΣΥ κι' ένα σωρό άλλες περιπτώσεις κατά καιρούς παρεμβάσεων στην δημόσια οργάνωσή μας, μιλάνε από μόνες τους.

Δείτε τι συμβαίνει τώρα με το σχέδιο «Αθηνά», που φιλοδοξεί να ξανασχεδιάσει τον χάρτη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση , εκλογικεύοντας τον ώστε να μην υπάρχει η τρελή και μη λειτουργική (και κυρίως: απαράδεκτα κοστοβόρα!) διασπορά πανεπιστημίων και πανεπιστημιακών σχολών ανά την επικράτεια-πάνω από 150 «πανεπιστήμια» σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, σχεδόν «κάθε χωριό και ΤΕΙ, κάθε πόλη και πανεπιστήμιο!». Όλοι ξέρουμε πώς δημιουργήθηκε αυτό το έκτρωμα: από πιέσεις των τοπικών αρχών (και συνακόλουθες υποχωρήσεις της κεντρικής διοίκησης, των εκάστοτε κυβερνήσεων...) για λόγους... οικονομικής ενίσχυσης της περιφέρειας, αύξησης των ενοικίων, ενίσχυσης των τοπικών αγορών και πάει λέγοντας. Όλοι το γνωρίζαμε και όλοι...σιωπούσαμε, γιατί «λεφτά υπήρχαν» (δανεικά, αλλά ποιος νοιαζόταν;) και το δημόσιο χρήμα που σπαταλιέται, φέρνει ψήφους!

Πρώτη προσπάθησε να εκλογικεύσει τα πράγματα η Μαριέττα Γιαννάκου- δεν ξαναβγήκε βουλευτής! Την προσπάθειά της, επιχείρησε να συνεχίσει η Άννα Διαμαντοπούλου, δεν τα κατάφερε. Τώρα πάει να κάνει κάτι ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος- να δούμε αν θα πετύχει κάτι, έχει πιο πολλές πιθανότητες, όχι επειδή άλλαξαν νοοτροπίες αλλά γιατί δεν υπάρχουν λεφτά και πιέζουν και οι δανειστές... Δυστυχώς , όμως , και πάλι η προσπάθεια είναι αποσπασματική, δεν εντάσσεται σ' ένα γενικότερο εθνικό σχεδιασμό, στον τομέα της παιδείας έστω. Και δεν μιλάμε για... εκ βάθρων επανασχεδιασμό της εκπαιδευτικής πολιτικής του τόπου (γιατί αυτό θα έκανε ένα σοβαρό κράτος, θ' άρχιζε το χτίσιμο της πολιτικής παιδείας από τα...θεμέλια, το νηπιαγωγείο, και θ' ανέβαινε στους «πάνω ορόφους» μέχρι το ρετιρέ του πανεπιστημιακού επιπέδου...), αλλά έστω αυτόν της «εθνικής κατανομής» των πανεπιστημιακών σχολών με συγκεκριμένα κριτήρια και μελέτες κόστους απόδοσης. Αυτό, έστω....

Στην Ελλάδα της συγκεκριμένες μικρής έκτασης και του μικρού πληθυσμού, έπρεπε να υπάρχουν μόνο τρία πανεπιστήμια που να διαθέτουν όλες τις κατηγορίες σχολών. Ένα στο βορρά,ένα στην κεντρική Ελλάδα, κι' ένα στη νότια. Αλλά προσοχή: πανεπιστήμια πλήρως οργανωμένα, στα πρότυπα των ξένων «campus», πραγματικές πανεπιστημιουπόλεις δηλαδή, με κοιτώνες, εστιατόρια, σύγχρονες και επαρκείς αίθουσες διδασκαλίες, αμφιθέατρα και εργαστήρια, μέσα στα οποία θα ζούσαν οι φοιτητές σ' όλη την διάρκεια της φοιτητικής τους ζωής (έτσι χτίζεται η «ακαδημαϊκή αντίληψη», όχι με... μεταφορές μαθημάτων, ανύπαρκτες παρουσίες στις παραδόσεις. καταλήψεις μικροκομματικής σκοπιμότητας και «χτισίματα» καθηγητών στα γραφεία τους...), καταβάλλοντας ένα υποτυπώδες «δίδακτρο». Και για να προλάβω τις...θεσμικές ενστάσεις υπέρ της δήθεν «δωρεάν παιδείας»: το κόστος ζωής ενός φοιτητή μακρυά από την οικογένεια σε κάποια «πανεπιστημιακή πόλη», είναι τουλάχιστον υπερτριπλάσιο (το έχω πληρώσει επί χρόνια, ως γονιός...) , από κάποιο υποτυπώδες δίδακτρο, λ.χ. 300-400 ευρώ που θα έφθανε για να καλύπτονται τα συνολικά έξοδα ενός φοιτητή σε ένα πλήρως οργανωμένο «campus» 30.000 -40.000 φοιτητών, όπου δηλαδή ο μεγάλος αριθμός «οικότροφων» θα μείωνε το κατά κεφαλή κόστος. Κι' επιτέλους, θα μπορούσε να υπάρχει πάντα (όπως σ' όλες τις σοβαρές χώρες) ο θεσμός των χαμηλότοκων φοιτητικών δανείων, με μεγάλη περίοδοι χάριτος ως προς την αποπληρωμή μετά την αποφοίτηση-όχι φυσικά και για το... ελληνικό φαινόμενο των «αιωνίων φοιτητών»!

Αναμφίβολα κινείται προς την σωστή κατεύθυνση η νέα αλλαγή που επιχειρείται, άσχετα αν αποφασίσθηκε καθαρά για λόγους δημοσιονομικούς. Αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται σοβαρός, επεξεργασμένος σχεδιασμός ενταγμένος στο πλαίσιο ενός ευρύτερου εθνικού προγραμματισμού μακράς πνοής. Για να μην αναγκάζεται ο (κάθε) Αρβανιτόπουλος να... υπόσχεται «οικογενειακό επίδομα» (ανοίγουμε νέα φάμπρικα!) για κάθε φοιτητή που στο πλαίσιο «Αθηνά» θα φύγει λ.χ. από το Αγρίνιο που είναι σήμερα η σχολή του και θα φοιτά στο... Αντίρριο όπου μεταφέρεται το νέο «συγχωνευμένο» πανεπιστήμιο. Παλαβομάρες. Που σε λίγο καιρό θα χρειασθούν ακόμη ένα... «επαναστατικό» εκσυγχρονισμό! Ράβε ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει...

Αφού λένε (και δίκιο έχουν) πώς η κρίση μπορεί και πρέπει να διαβάζεται και ως ευκαιρία, ας τολμήσουν τα λογικά και τα αυτονόητα. Έτσι κι' αλλιώς , η αντίδραση των γνωστών δυνάμεων της αδράνειας θα εκδηλωθεί είτε το μέτρο είναι ριζικό, είτε δειλό, διστακτικό, αποσπασματικό..



Πηγή: Αναδιάρθρωση ΑΕΙ-ΤΕΙ: ακόμη μια άτολμη «επανάσταση»!