Γεννήθηκα στην προπολεμική δραχμή, σε μία Αθήνα που είχε πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους και ποτέ δεν πέρναγε αυτοκίνητο από τον δρόμο που παίζαμε.Ο πατέρας μου εργαζόταν στο Δημόσιο και τότε, στις θεατρικές επιθεωρήσεις, οι δημόσιοι υπάλληλοι εμφανίζονταν πεινασμένοι και ταλαίπωροι.Απέναντι από το σπίτι μας έμενε ένας καθηγητής πανεπιστημίου. Ήταν σπάνιο είδος και μαζί με τον πατέρα, που ήταν Διευθυντής, και έναν Στρατηγό, που έμενε παρακάτω, ήταν οι προύχοντες της γειτονιάς. Είχαμε κι έναν πλούσιο γνωστό που είχε δικό του αυτοκίνητο.Τότε η Ελλάδα είχε μόνο δυο πανεπιστήμια, ελάχιστους διευθυντές, στρατηγούς και αυτοκίνητα. Τώρα καθηγητές, διευθυντές, στρατηγοί και αυτοκίνητα είναι πλήθος.
Τα τραμ έγραφαν «απαγορεύεται το πτύειν» και έπρεπε να σηκώνεσαι και να δίνεις τη θέση σου σε κυρίες και γέροντες. Οι γέροντες ήταν σημαντικά πρόσωπα και δεν υπήρχαν οίκοι ευγηρίας.
Όχι, δεν ήταν ειδυλλιακή εποχή. Ωραία ήταν τα νεοκλασικά, αλλά σε σάπιζε η υγρασία και το κρύο. Υπήρχε πολλή σκόνη, βόθροι, ελονοσία και φυματίωση. Οι θείοι μου πηγαινοέρχονταν σε σανατόρια. Τα τρόφιμα δεν ήταν καθαρά και οι δηλητηριάσεις πήγαιναν σύννεφο.
Βασίλευε το κουτσομπολιό και η στενομυαλιά. Οι κυράδες, κρεμασμένες στα παράθυρα, είχαν για σίριαλ και ρεάλιτι την γειτονιά. Το σεξ υπήρχε μόνο στα πορνεία. Οι άντρες μεθούσαν στην ταβέρνα κι έδερναν τις γυναίκες τους. Εθιμικά.
Τη δραχμή την έζησα προπολεμική και κατοχική. Στο τέλος της κατοχής η μάνα μού έδινε ένα δισεκατομμύριο για να αγοράσω ψωμί. Όλες οι σοβαρές συναλλαγές γίνονταν με χρυσές λίρες.
Ακούω τώρα: θα γυρίσουμε στη δραχμή και καταλαβαίνω σε ποια δραχμή θα γυρίσουμε. Όχι αυτή που είχαμε ως το 2000, την παραφουσκωμένη με δανεικά, αλλά την μετακατοχική, την πληθωριστική, που δεν άξιζε ούτε το χαρτί στο οποίο τυπωνόταν.
Γεννήθηκα στη δραχμή - αλλά δεν θα ήθελα να πεθάνω στη δραχμή. Ούτε να ξαναγυρίσω στη σκόνη και τη σκοτεινιά των δήθεν «παλιών καλών χρόνων» χωρίς θέρμανση, αυτοκίνητο και με διακοπές στο ηλεκτρικό.
Ελπίζω, έστω και την τελευταία στιγμή, να κόψουμε απότομα το τιμόνι και να μην πέσουμε στον γκρεμό.
Του Νίκου Δήμου
Τα τραμ έγραφαν «απαγορεύεται το πτύειν» και έπρεπε να σηκώνεσαι και να δίνεις τη θέση σου σε κυρίες και γέροντες. Οι γέροντες ήταν σημαντικά πρόσωπα και δεν υπήρχαν οίκοι ευγηρίας.
Όχι, δεν ήταν ειδυλλιακή εποχή. Ωραία ήταν τα νεοκλασικά, αλλά σε σάπιζε η υγρασία και το κρύο. Υπήρχε πολλή σκόνη, βόθροι, ελονοσία και φυματίωση. Οι θείοι μου πηγαινοέρχονταν σε σανατόρια. Τα τρόφιμα δεν ήταν καθαρά και οι δηλητηριάσεις πήγαιναν σύννεφο.
Βασίλευε το κουτσομπολιό και η στενομυαλιά. Οι κυράδες, κρεμασμένες στα παράθυρα, είχαν για σίριαλ και ρεάλιτι την γειτονιά. Το σεξ υπήρχε μόνο στα πορνεία. Οι άντρες μεθούσαν στην ταβέρνα κι έδερναν τις γυναίκες τους. Εθιμικά.
Τη δραχμή την έζησα προπολεμική και κατοχική. Στο τέλος της κατοχής η μάνα μού έδινε ένα δισεκατομμύριο για να αγοράσω ψωμί. Όλες οι σοβαρές συναλλαγές γίνονταν με χρυσές λίρες.
Ακούω τώρα: θα γυρίσουμε στη δραχμή και καταλαβαίνω σε ποια δραχμή θα γυρίσουμε. Όχι αυτή που είχαμε ως το 2000, την παραφουσκωμένη με δανεικά, αλλά την μετακατοχική, την πληθωριστική, που δεν άξιζε ούτε το χαρτί στο οποίο τυπωνόταν.
Γεννήθηκα στη δραχμή - αλλά δεν θα ήθελα να πεθάνω στη δραχμή. Ούτε να ξαναγυρίσω στη σκόνη και τη σκοτεινιά των δήθεν «παλιών καλών χρόνων» χωρίς θέρμανση, αυτοκίνητο και με διακοπές στο ηλεκτρικό.
Ελπίζω, έστω και την τελευταία στιγμή, να κόψουμε απότομα το τιμόνι και να μην πέσουμε στον γκρεμό.
Του Νίκου Δήμου
σήμερα είναι καλύτερα. Συμφωνώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα οι χιλιάδες άνεργοι δεν είναι σαν τους ανέργους του 30', έχουν πτυχίο και μεταπτυχιακό, ευτυχώς γιατί τους λαικούς λούμπεν άνεργους δεν τους μπορεί καθόλου ο γερμανοτραφής κ. Δήμου.
Και σήμερα κάνουμε ομόλογα τα αποθεματικά των ταμείων και τα σπρώχνουμε στις αγορές, πολύ πιο εξευγενισμένο και μοντέρνο είναι η αλήθεια, από τη χερούκλα των μαυρογιαλουρέων της παλιάς σχολής, που είχε την ατυχία να γεννηθεί συμπατριώτης τους ο κ. Δήμου.
Και σήμερα βαφτίζουμε 'επένδυση' το ξεπούλημα της περιουσίας του ελληνικού λαού (γη, νερό, αέρα, δημόσια περιουσία, ότι δηλαδή ανήκει σε όλους τους έλληνες), ενώ την παλιά καλή εποχή τα δίνανε 'μπιτ-παρα'. Ευτυχώς και πάλι γιατι τα αυτιά του κ. Δήμου είναι ευαίσθητα στις τουρκο-βαλκανο-ελληνικούρες και πως άντεξε τόσα χρόνια μέχρι που μπήκαμε στην ΕΕ κα κάπως γίναμε ευρωπαίοι ρε παιδί μου.
Και σήμερα έχουμε συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό με ντοκτορά παρακαλώ και όχι όπως παλιά την αναχρονιστική χούντα των καραβανάδων, που καθόλου καλλιέργεια δεν είχαν (λέγαν καμιά μαλακία όμως και γέλαγε ο κόσμος) και δεν μπορεί ο κ.Δήμου αμα δεν κυβερνιέται από καλλιεργημένους ευρωπαιστές.
Και σήμερα οι τυχεροί επιχειρηματίες βγάζουν τα κέρδη τους στις ελβετίες και στις offshore, μαζί με τις μίζες των πολιτικών υπαλλήλων τους. Όχι όπως παλιά που τα κάναν πολυκατοικίες και μπετον και χάλασαν τα νεοκλασσικά που άρεσαν στο κ. Δήμου κι ας είχαν και υγρασία.
Και σήμερα τέλος πάντων (γιατί αυτό καίει περισσότερο απ'όλα τον κ. Δήμο, το ξέρω) έχουμε και full hd led tv με 400ευρώ και 6core blueray laptop με 500 ευρώ, και θα έπρεπε κανονικά να είμαστε ευχαριστημένοι, αφού με ένα μισθό (τόσος δεν είναι πλέον;) μπορεί ο καθένα να έχει την τελευταία λέξη της τεχνολογία. Ενώ παλιά;;; 10 μισθούς ήθελες να πάρεις ένα ραδιόφωνο με λάμπες. Οπότε σε καλό δρόμο ήμαστε. Ντάξει όχι εντελώς ομολογέι και ο κ. Δήμου αλλα τι να κάνουμε;;;...
Κάντε στροφή μη χάσουμε την full hd τιβί
Δήμος Νίκου