Αυτές ήταν οι καστανιές μας
Το χωριό μας ήταν καστανοχώρι, όπως και τα περισσότερα παρατυμφρήστια χωριά και από την πλευρά της Ευρυτανίας και από την πλευρά της Φθιώτιδας. Όλες οι οικογένειες, και οι πιο φτωχιές, είχαμε καστανιές. Όμως είχαμε την ατυχία να δούμε τις καστανιές να ξεραίνονται σχεδόν όλες από μια ασθένεια που δεν μπορέσαμε να την αντιμετωπίσουμε. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστες υγιείς και η παραγωγή είναι πολύ
μικρή.
Κατ’ αρχήν το κάστανο έχει πλούσια διατροφική αξία. Είναι ένας καρπός, θρεπτικός και νόστιμος. Διαβάζουμε ότι «διασώζει από την πείνα τους κατοίκους φτωχών και ορεινών χωριών σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη» και «περιέχει κατά 50% νερό, σχεδόν σαν τον άνθρωπο, αλλά και υδατάνθρακες, πρωτεΐνες, ασβέστιο, σίδηρο, κάλιο, φώσφορο, ψευδάργυρο, βιταμίνες» Τι άλλο θα μπορούσε να έχει;
Στην «εξοχή» εμείς είχαμε ως αρχή την παροιμία: «το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι». Τα καρύδια δεν μπορούσαμε να τους εξασφαλίσουμε το μέλι και τα τρώγαμε σκέτα. Αλλά για τα κάστανα είχαμε το κρασί∙ και τα τιμούσαμε ανάλογα. Το κακό ήταν ότι την εποχή που ωριμάζουν, τα κρασιά δεν έχουν βράσει ακόμα. Οπότε τα κάστανα τα τρώγαμε πίνοντας και μούστο! Κι αυτό ήταν ένα δύσκολο μίγμα για το στομάχι …
Η πιο παλιά μας καστανιά