Στα κείμενα της ειδησεογραφίας συνήθως αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι αυτό που υπάρχει πίσω ή μεταξύ των γραμμών. Κάποιοι το ερμηνεύουν σαν συνωμοσία των δημοσιογράφων. Ο ίδιος απλά νομίζω πως είναι αδυναμία να κρύψουν αυτά που ξέρουν ή καλύτερα αδυναμία να διατυπώσουν αυτά που δεν έχουν καταλάβει πως ξέρουν. Ο νωθρός νου επαφίεται στην ευκολία της συνωμοσιολογίας.
Όποιος θέλει να ξέρει τι συμβαίνει γύρω, πρώτα ερμηνεύει τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του και μετά ξεκινάει τις προσπάθειες να αποκωδικοποιεί τα νοήματα γύρω του. Όπως και στο χρηματιστήριο έτσι και στη ζωή η καλύτερη πληροφορία είναι η σωστή σκέψη.
Η σημειολογία είναι μέθοδος προσέγγισης του νοήματος της επικαιρότητας. Γράφω προσέγγισης και όχι ερμηνείας γιατί ελάχιστη τριβή με τη φιλοσοφία αρκεί για να καταλάβει ο καθένας πως η πραγματικότητα είναι απείρως περίπλοκη για τα δεδομένα του ανθρώπινου νου, άρα ταιριάζει καλύτερα ο ταπεινός όρος προσέγγιση.
Τι είναι η σημειολογία; Είναι κουκίδες σημείων που συνθέτουν περιγράμματα νοήματος.
«Είναι η γενική μελέτη των σημείων από τα οποία συντίθεται η κοινωνική ζωή. Μπορούμε να ιεραρχήσουμε τα συστήματα σημείων από τα πιο απλά, π.χ. οι πινακίδες της τροχαίας, ως τα πιο σύνθετα, π.χ. οι πολιτισμικοί κώδικες, όπως αυτός του κινηματογράφου ή της μουσικής».
Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο...
Το 1963 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος είχε αναφωνήσει την περίφημη φράση «Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο» όταν αντελήφθη πως ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε από το τότε παρακράτος.
Την υπόθεση Λαμπράκη είχε αναλάβει τότε ένας εισαγγελέας με προσήλωση στους τύπους του λειτουργήματος, μέχρι «ξεροκέφαλης» άρνησης να υποκύψει στις πιέσεις της παραεξουσίας και ενδεχομένως της εξουσίας, καθώς συχνά τα είδη δεν αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία.
Την εβδομάδα που πέρασε οι δυο οικονομικοί εισαγγελείς, μετά από μερικούς μήνες μόνο θητείας υπέβαλαν ομού τις παραιτήσεις, καταγγέλλοντας παρεμβάσεις στο έργο τους.
Την επόμενη ο πρωθυπουργός κ. Λουκάς Παπαδήμος κάλεσε τον υπουργό δικαιοσύνης για εξηγήσεις.
Μια μέρα αργότερα, μετά την απολογία τους στο εισαγγελέα Αρείου Πάγου κ. Τέντε, οι δυο εισαγγελείς αναίρεσαν τις παραιτήσεις τους και επανήλθαν στις θέσεις τους, προς απογοήτευση όσων θερμόαιμων φίλων του δικαίου και της κάθαρσης καθώς δεν έδωσαν ονόματα για το πόθεν έσχες τον πιέσεων...
Ενίοτε οι απαντήσεις με λόγια είναι περιττές... η σημειολογία των κινήσεων στη ροή του χρόνου είναι που μετράει.
Την πρώτη εργάσιμη, μετά την Πρωτοχρονιά, ο οικονομικός εισαγγελέας κ. Πεπόνης παρέπεμψε τον γενικό γραμματέα του υπουργείου οικονομικών για απιστία.
Πρόκειται για την γνωστή ιστορία με τα καύσιμα που είχε καταγγείλει παραιτούμενος ο κ. Διομήδης Σπινέλλης. Ο κ. Σπινέλλης μεταξύ άλλων μερικές μέρες αργότερα είχε καταγγείλει το γνωστό σύστημα 4-4-2 πάνω στο οποίο έχει δομηθεί ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες.
Την επομένη της δήλωσης Σπινέλλη ο υπουργός οικονομικών ζήτησε να περάσουν όλοι οι υπάλληλοι και τα στελέχη του φοροεισπρακτικού μηχανισμού από πόθεν έσχες, μια πρωτοβουλία που είχε αναγγείλει ο προηγούμενος Γενικός Γραμματέας του υπουργείου κ. Γεωργακόπουλος μερικούς μήνες νωρίτερα, αλλά κατά τον γνωστό τρόπο ποτέ δεν υλοποιήθηκε...
Την επομένη ακριβώς οι συνδικαλιστές του υπουργείου οικονομικών προανείγγειλαν απεργιακές κινητοποιήσεις και προειδοποίησαν πως δεν θα ανεχθούν το διασυρμό του κλάδου.
Εκλαμβάνοντας σαν διασυρμό τον έλεγχο και την απόδοση δικαιοσύνης στους ενόχους με απαλλαγή των αθώων από τις σκιές και τις φήμες και όχι την παραμονή της υπόληψης του συνόλου των εργαζομένων στο έλεος του διασυρμού των φημών και αυτών που οι περισσότεροι Έλληνες γνωρίζουν και όλοι υποπτεύονται.
Αν πρωθυπουργός δεν ήταν ο κ. Παπαδήμος αλλά ο προηγούμενος ή ο προηγούμενος του προηγούμενου, και δεν είχε αντιδράσει όπως αντέδρασε στην είδηση της παραίτησης των δυο εισαγγελέων, θα είχαμε την εξέλιξη που έχουμε;
Την Πρωτοχρονιά ο κ. Παπαδήμος επισκέφθηκε το κέντρο φιλοξενίας αστέγων του Δήμου Αθηναίων. Σε κάποια μπλογκ διάβασα το ευφυολόγημα πως η επίσκεψη αυτή μοιάζει με «επίσκεψη εμπόρου όπλων σε θύματα πολέμου».
Την Πρωτοχρονιά ο πρόεδρος της δημοκρατίας εξέφρασε τη στήριξή τους στον πρωθυπουργό, λέγοντας «Του γίνεται πόλεμος. Το βλέπω στις εφημερίδες με σχόλια που θα μπορούσαν να μην γίνονται...».
Θα μπορούσε κάποιος να τις εκλάβει σαν τυπικές δηλώσεις μεταξύ των πολιτειακών παραγόντων. Όχι όμως για την αριστερά, με αφορμή τις δηλώσεις, βγήκε και επετέθη στον πρόεδρο: «ο κύριος και βασικός πόλεμος που διεξάγεται σήμερα είναι απέναντι στον κόσμο της εργασίας και τα δικαιώματά του…. δεν συνάδουν με το ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας τέτοιου είδους πολιτικές δηλώσεις. Ο ανώτατος πολιτειακός παράγων, πρώτα και κύρια, σύμφωνα με το Σύνταγμα, οφείλει να διαπιστώνει τη λαϊκή δυσαρμονία ανάμεσα στο λαό και την ασκούμενη πολιτική».
Αν θυμάμαι καλά ο πόλεμος του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία γίνεται τους τελευταίους τρεις αιώνες από τότε που τον επινόησε ο θείος Κάρολος, και οι εργαζόμενοι δούλευαν 12ωρο με πενιχρότερες απολαβές μέχρι ασιτίας και δεν απεβίωναν από τις επιπτώσεις της χοληστερίνης... αλλά φευ... (για τους απανταχού κνίτας, πρώην και νυν, ισχύει, λόγω ιδεολογικού εύρους, ό,τι για τους κόρακας, όποτε κι αν ανοίξουν το στόμα κρα θα ακουστεί… )
Είναι προφανές πως γίνεται πόλεμος. Αλλά φοβάμαι πως ο πόλεμος της παρούσης είναι μεταξύ της διαφθοράς και των δυνάμεων της εξυγίανσης. Μεταξύ της συντήρησης και της μεταρρύθμισης. Μεταξύ των δυνάμεων της εργασίας και της παρασιτοκρατίας.
Μεταξύ του παρακράτους και της κοινωνίας των πολιτών. Μεταξύ του υγιούς επιχειρείν και του δια της διαπλοκής με κρατικούς αξιωματούχους και συνδικαλιστές επιχειρείν... Απλά είναι τα όρια θολά και άπαντες βάλουν εναντίον απάντων...
Χαρακτηριστικό του πολιτικώς πράττειν είναι να αντιπαραβάλλεις πλήγματα στους αντιπάλους επί της ουσίας με βάση πολιτικές θέσεις.
Υ.Γ. Για τους φίλους των συνωμοσιολογικών θεωριών ενδιαφέρον έχει η ωμή επέμβαση της Ρωσίας στην ελληνική δικαιοσύνη για την περίπτωση ενός ηγούμενου που διεύθυνε δεκάδες εξωχώριες εταιρείες και ζημίωσε το ελληνικό δημόσιο με παράνομες ανταλλαγές νερού με ακίνητα. Φυσικά δεν το έπραξε μόνος του αλλά υπήρξαν αντισυμβαλλόμενοι. Το γεγονός όμως πως δεν μπορεί να τους ακουμπήσει ο νόμος χάρη στο έκτρωμα περί ευθύνης υπουργών δεν αναιρεί το καθήκον των δικαστών να τιμωρήσουν όσους ο νόμος το επιτρέπει. Δίκαιο αίτημα είναι να τιμωρηθούν όλοι οι υπεύθυνοι όχι να απαλλαγούν και όσοι δεν καλύπτονται από το νόμο της ντροπής.
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου