Πανηγύρια (;) ή για τα πανηγύρια…(της Λίλιαν Χαχοπούλου)

Αύγουστος 2018. Κεντρική πλατεία χωριού. Πλαστική καρέκλα (που έχω πληρώσει στα δημοτικά τέλη), τραπέζι επιμελώς στρωμένο με χάρτινο τραπεζομάντηλο (που έχω πληρώσει στα δημοτικά τέλη) ηχεία, φώτα, μικροφωνικές (που έχω πληρώσει στα δημοτικά τέλη), ψητό και βουναλάκια από κουτάκια μπύρας (που έχω πληρώσει στο γκαρσόν).

Το κλαρίνο “κλαίει” με σπαρακτικούς λυγμούς την ώρα που ο «παραδοσιακός» καλλιτέχνης τραγουδά σε στίχους αγνώστου (σε μένα )ποιητή-συνθέτη «έπαθα ζημνιά έπαθα ζημνιά και το πλήρωσα ακριβά….» Και μετά, με ένα μακρόσυρτο ωπωπωπωπωωπωωωωω , η κατάθεση ψυχής….

Ρίχνω γύρω μου μια ματιά και αντιλαμβάνομαι ότι εκτός εμού, ουδείς συμπάσχει στον πόνο του καλλιτέχνη. Ούτε μια μικρή δόση αλληλεγγύης στον δοκιμαζόμενο από έρωτα αοιδό. Κάποιοι βγάζουν selfies για να ποστάρουν σε fb και Insta stories. Kάποιοι άλλοι έχουν επιδοθεί σε έναν άτυπο αγώνα “κωλοκαθιάς”, και κάποιοι τελευταίοι (αλλά όχι έσχατοι) σε διαγωνισμό χαιρετούρας.

Αυτοί, οι τελευταίοι μα όχι και έσχατοι, είναι οι γνωστοί σε όλους μας και με την ιδιότητα «επίσημοι». Είναι αυτοί που από την αρχή του καλοκαιριού μέχρι την πανηγυρική του λήξη, θα επιδοθούν σε ένα ανελέητο τουρ σε κάθε χωριό, λαγκάδι και παράλιο, για να καλοχαιρετήσουν τους συμμετέχοντες στα απανταχού πανηγύρια. Από την συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων, εφευρέθηκε η Ελληνική λέξη «Καλοχαιρέτας» που δεν μεταφράζεται σε καμία άλλη γλώσσα μιας και πρόκειται για εθνική μας πατέντα με Π.Ο.Π όπως η φέτα Ελασσόνας, το Κατίκι Δομοκού και η φάβα Σαντορίνης…

Μέχρι εδώ, καλά αστειευτήκαμε.

Είναι όμως για γέλια τελικά ή μήπως για κλάματα η βιομηχανία «πολιτιστική εκδήλωση – πανηγύρι» που μάλιστα χρυσοπληρώνουμε άπαντες οι δημότες , μέσω των δημοτικών τελών που καταβάλλουμε στους Δήμους που με τη σειρά τους –υπό την αιγίδα τους- μοιράζουν πολλές, μα πάρα πολλές χιλιάδες ευρώ για την πραγματοποίηση αυτού του είδους των εκδηλώσεων;

Είναι τελικά πολιτιστική μας κληρονομιά τα τουρκοτσιφτετέλια και οι χιπ χοπ διασκευές στα καγκέλια;

Είναι λαική μας παράδοση, τα disco σκηνικά με αισθητική σκυλάδικου της εθνικής οδού;

Φυσικά και
δεν είμαστε αντίθετοι στις παραδοσιακές εκδηλώσεις. Αρκεί αυτές να σέβονται την παράδοση.

Φυσικά και δεν είμαστε αντίθετοι και στα πανηγύρια. Αρκεί να μην βαφτίζονται πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Είμαστε όμως κάθετα αντίθετοι στην εμπορευματοποίηση της παράδοσης και το στήσιμο «πανηγυριών» από τις τοπικές εξουσίες, με τα χρήματα του δημότη και με απώτερο σκοπό τις δημόσιες σχέσεις και το ψάρεμα ψήφων. (Μη μου πείτε πως αυτό είναι κακεντρέχεια γιατί θα βάλω το κλαρίνο μου να κλάψει).

Και αναρωτιέμαι. Πόσο πιο πολιτισμένη θα ήταν η κοινωνία μας, αν όλες αυτές οι χιλιάδες ευρώ, χρησιμοποιούνταν για την αισθητική της πόλης, για την στήριξη ανθρώπων που πεινάνε, για τη βοήθεια παιδιών που λιποθυμάνε ακόμα και σήμερα από την πείνα.

Πως είπατε; Δεν υπάρχει δομή που θα μπορούσε να φιλοξενήσει την τριμελή οικογένεια που κοιμόταν στο δρόμο; Πως είπατε; Δεν υπήρχε δομή να περιθάλψει τον μακαρίτη τον κυρ-Ηλία που ζούσε σε ένα κουφάρι αυτοκινήτου; Πως είπατε; Δεν υπάρχει δομή να βοηθήσει τον πατέρα που με απελπισία δηλώνει ότι τώρα που πέρασαν τα παιδιά του στο Πανεπιστήμιο δεν βλέπει άλλη λύση από το να πουλήσει το νεφρό του; Πως είπατε; Δεν υπάρχουν λεφτά για τον σχολικό νοσηλευτή του μικρού Στέλιου που ζει με χειρουργημένη καρδιά;

Α, μάλιστα! Είναι άλλοι κωδικοί αυτοί με τα ευρώ για δομές και όλως τυχαίως είναι πάντα άδειοι οι άτιμοι….

Ε καλά, δεν πειράζει μωρέ. Ας κρατήσουν οι χοροί…

ΥΓ: Το άρθρο σε καμία περίπτωση δεν έχει σκοπό να θίξει ούτε την λαϊκή παράδοση ούτε τους καλλιτέχνες που ασχολούνται με το είδος.

Άρθρο της Λίλιαν Χαχοπούλου στο lamianow.gr