Αντίθετα, στη Μακεδονία ακόμη αναστενάζουν τα πεζοδρόμια από τα τετράτροχα. Τα πράγματα σήμερα, όμως, είναι διαφορετικά και η αιτία απαντάται σε μεγάλο βαθμό στην αλλαγή στα πρόσωπα που έχουν την ευθύνη της διοίκησης των Δήμων.
Στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερα από 3.000.000 νοικοκυριά. Υποθέτω πως υπάρχουν, σχεδόν, διπλάσια τηγάνια. Όλοι έχουν από ένα για το μεγάλο μάτι της κουζίνας, συχνά θα βρείτε κι ένα μικρό, ένα μεσαίο, ένα γουόκ, ενδεχομένως. Εάν υπήρχε κεντρική απόφαση για τη συλλογή του χρησιμοποιημένου στη μαγειρική λαδιού και την παράδοσή του σε ειδικές μονάδες επεξεργασίας, θα παίρναμε βιοντίζελ*, ικανό να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας σε ποσοστό 10%. Το Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης έχει παρουσιάσει τη σχετική τεχνολογία στο παρελθόν, η οποία μάλιστα χρησιμοποιήθηκε σε απορριμματοφόρα στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με την κα Μπεζεργιάννη, δρ. χημικό μηχανικό του ΕΚΕΤΑ και επιστημονική υπεύθυνο του προγράμματος, η τεχνολογία παραγωγής του νέου βιοκαύσιμου από τηγανέλαιο είναι εξαιρετικά αποδοτική (92%) αφού τον περασμένο Νοέμβριο τα 2.250 λίτρα που συγκεντρώθηκαν από καταστήματα της Θεσσαλονίκης έδωσαν 2.110 λίτρα ντίζελ. Ταυτόχρονα, προστατεύεται και το ίδιο το περιβάλλον, αφού η απόληψη ενός λίτρου αρκεί για να μολύνει 1.000.000 λίτρα νερού. Οι καταστηματάρχες, όπως εξηγεί ο κ. Δ. Διαμαντής, υπεύθυνος επόπτης του Γραφείου Ανακύκλωσης του Δήμου, μάζεψαν το λάδι που χρησιμοποίησαν, αμείφθηκαν γι' αυτή την κίνηση με κάτι λιγότερο από ένα ευρώ το λίτρο και βοήθησαν την πόλη τους, εξοικονομώντας πόρους. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να είχε γίνει και με τα νοικοκυριά. Το ίδιο πρόγραμμα τρέχει στον Δήμο Καλαμαριάς, στην Καστοριά, όπου τα σχολεία αρκετών χωριών έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα και καλύπτουν τις ανάγκες θέρμανσης με το λάδι που καίνε οι γονείς των μαθητών στο σπίτι, στην Κοζάνη (δείτε εδώ) και πιθανώς κι άλλες περιοχές της χώρας.
Την ίδια ώρα στην Καρδίτσα, στα Χανιά, στο Ναύπλιο…
Στις επαρχιακές πόλεις που αναφέρθηκαν στην αρχή, έκλεισαν κολυμβητήρια, είτε το χειμώνα που πέρασε, είτε πριν από λίγες εβδομάδες. Σε άλλες περιπτώσεις οι δήμαρχοι δεν τήρησαν τα όσα είχαν πει και για όσα είχαν δεσμευτεί, σε άλλες τα γραφειοκρατικά εμπόδια ήταν η αιτία, σε κάποιες λιγότερες τα χρέη από παρελθοντικές χρήσεις κατέστησαν αδύνατη τη λειτουργία των πισινών. Έχω μεγαλώσει στην επαρχία, σε μια από τις παραπάνω πόλεις. Έχω τεντώσει τα πόδια στο χλώριο και έπιασα πρώτη φορά σανίδα σε κολυμβητήριο. Αυτή η μυρωδιά που παραπέμπει σε ασθένεια και φρεσκάδα ταυτόχρονα δεν είναι προσβάσιμη από παιδιά δημοτικού, γυμνασίου, ηλικιωμένους, κατοίκους αρκετών περιοχών γενικά. Εξ ορισμού, η αυτοδιοίκηση -σε σχέση με τις κεντρικές δομές του κράτους- θα έπρεπε να αποτελεί το λευκοπλάστ που καλύπτει την πληγή. Είναι πιο εύκολο να διοικηθεί ένα χωριό, μια πόλη, παρά μια χώρα. Κι όμως, έχει μετατραπεί σε γάζα γεμάτη αίμα που ξεραίνεται και μολύνει το τραύμα.
Από τη μία υπάρχει μια πόλη, η Θεσσαλονίκη, με τρομερές αντιθέσεις, πολλά οικονομικά προβλήματα, σκάνδαλα και ασυνέχεια στις δομές της, που τα καταφέρνει. Κι από την άλλη, μικρότεροι δήμοι, με πολλές υποδομές από το παρελθόν, που η λογική λέει πως θα έπρεπε να λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο. Η λογική, όχι η πραγματικότητα.
*Το βιοντίζελ από τηγανέλαιο είναι ένα παραφινικό καύσιμο, χωρίς καθόλου οξυγόνο, κάτι που το κάνει να έχει μεγαλύτερη θερμογόνο δύναμη. Έχει 20% μεγαλύτερη απόδοση από το συμβατικό ντίζελ κίνησης. Τουλάχιστον τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές αεροπορικές εταιρείες έχουν δηλώσει, σε επιστημονικά συνέδρια, πως το μέλλον είναι τα παραφινικά καύσιμα. Στην Ελλάδα, ο μηχανισμός μετατροπής τηγανέλαιου σε βιοντίζελ υπάρχει, ήδη, στα διυλιστήρια. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, το επαγγελματικό τηγανέλαιο, που παράγεται ετησίως στη χώρα μας, είναι 180.000. Το οικιακό, 120.000.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου