Υπάρχει λίπος να καεί...

(Του Χρήστου Αλεξανδρή)

Ο ελληνικός λαός πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει ένα βαρύ τίμημα από την παρατεταμένη οικονομική ύφεση. Η συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας που εκφράστηκε με το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και η υψηλή ανεργία, που ξεπέρασε όλες τις προηγούμενες επιδόσεις, είχαν δραματικές επιπτώσεις στα εισοδήματα, την απασχόληση και γενικά την ευημερία των πολιτών.
Ακόμη και τώρα όμως, που η οικονομία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και έχει εκτεθεί σε μια μεγάλη και αδιέξοδη περιπέτεια, εμείς περιμένουμε από τους Ευρωπαίους φίλους μας να κάνουν περισσότερα για να μας βοηθήσουν από εκείνα που είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε εμείς για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας.
Στη λογική αυτή κινείται και η ιστορία της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Αναρωτιέμαι όμως, η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται για τέταρτη χρονιά σε ύφεση γιατί το μνημόνιο εφαρμόστηκε και απέτυχε ή συμβαίνει αυτό επειδή αυτοί που ανέλαβαν να εφαρμόσουν το μνημόνιο δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος της αποστολής τους και να βοηθήσουν την οικονομία να ανακάμψει;

Φταίει άραγε το μνημόνιο που το φορολογικό μας σύστημα απαλλάσσει τα μισά νοικοκυριά από την καταβολή οποιασδήποτε φορολόγησης και επιμένει ακόμη και σήμερα να εισπράττει το μεγαλύτερο μέρος των φόρων από σχετικά λίγες οικογένειες που δηλώνουν υψηλά εισοδήματα; Φταίει άραγε το μνημόνιο που ένας πολύ μεγάλος αριθμός Ελλήνων πολιτών παίρνουν σύνταξη σε σχετικά μικρή ηλικία, εξασφαλίζοντας τις περισσότερες φορές προνόμια και παροχές δυσανάλογα μεγαλύτερα από τις ασφαλιστικές εισφορές που κατέβαλλαν; Φταίει άραγε το μνημόνιο που το ελληνικό κράτος, μαζί με το πολιτικό σύστημα, αποδείχτηκε ανίκανο και αναποτελεσματικό να κάνει όχι μεγάλες και βαθιές μεταρρυθμίσεις, αλλά μικρές και αυτονόητες αλλαγές, που θα μείωναν δραστικά τα προνόμια συγκεκριμένων συντεχνιακών ομάδων, που έχουν ωφεληθεί από την αναβολή μεταρρυθμίσεων;

Για παράδειγμα, εξακολουθούν να υπάρχουν συνταξιούχοι που παίρνουν διπλές και τριπλές συντάξεις, ενώ και οι υπάλληλοι της Βουλής συνεχίζουν να λειτουργούν σαν να μην υπάρχει κρίση, αφού απολαμβάνουν 14 και 15 μισθούς ετησίως, εις υγεία φυσικά των κορόιδων επιχειρηματιών, που πληρώνουν υπερβολική φορολογία και έκτακτες εισφορές και των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, που έχουν δει τους μισθούς τους να προσαρμόζονται στα επίπεδα της κρίσης. Το αυτονόητο φυσικά δεν ισχύει για τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους του δημοσίου.

Την επανάσταση του αυτονόητου όμως περιμένουμε από την συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων στην Ελλάδα. Στην πολυπόθητη ανάπτυξη δεν θα επιστρέψουμε με αυτόματο τρόπο, όπως εσφαλμένα αφήνουν να εννοηθεί κάποιοι, αλλά με αποφασιστικά βήματα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο τομέα και την οικονομία. Υπάρχει λίπος να καεί και όχι να φορτώνουμε την κρίση στην οικονομία και τις επιχειρήσεις, επειδή δεν θέλουμε να ενοχλήσουμε το συνασπισμό προνομίων στο δημόσιο τομέα, στις ΔΕΚΟ, στα ασφαλιστικά ταμεία, στα Νοσοκομεία και τα κλειστά επαγγέλματα.

Χρήστος Αλεξανδρής

http://www.lamiareport.gr