Του Συμεών Ρωμύλου
Ένας από τους πιο εξοργιστικούς ευφημισμούς είναι ο όρος «παράπλευρες απώλειες», όταν αυτός χρησιμοποιείται για τα αθώα ανθρώπινα θύματα πολεμικών, ή παρόμοιου είδους ενεργειών ή επιχειρήσεων. Ενέργειες ή επιχειρήσεις, που δεν στοχεύουν σε κάποιου είδους «εξόντωση» σπάνια προκαλούν και πρωτογενείς και παράπλευρες απώλειες.
Μία τέτοια περίπτωση είναι αυτό που αποκαλούμε ελληνικό «Φορολογικό Σύστημα». Όλοι γνωρίζουμε πόσο γραφειοκρατικό, αναποτελεσματικό κλπ., κλπ., είναι, δηλαδή, όλοι γνωρίζουμε τις «πρωτογενείς» απώλειες που προκαλεί. Όμως, ελάχιστοι συνειδητοποιούν ότι προκαλεί και παράπλευρες!
Σε προηγούμενο σχόλιο με τίτλο Εμπιστοσύνη περιέγραψα πώς το φορολογικό σύστημα συντελεί στην εμπέδωση απουσίας εμπιστοσύνης στα συναλλακτικά μας ήθη. Σήμερα θα αναφερθώ σε μία δεύτερη παράπλευρη απώλεια που προκαλεί, την «εξόντωση» της απλής λογικής, την δημιουργία αποδοχής του παραλόγου ως φυσιολογικής κατάστασης των πραγμάτων. Όταν το παράλογο εφαρμόζεται για δεκαετίες, το λογικό καταντάει να μοιάζει σε όλους ως παράλογο. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα αλλά θα αναφέρω μόνον ένα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικό.
Πριν 2-3 χρόνια, σε ένα οικονομικό έντυπο, στην μόνιμη στήλη του για τα φορολογικά, δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο «Ιστορίες φορολογικής τρέλας». Αναφερόταν σε κάποια -κατά την άποψη του «ειδικευόμενου!» θέματα φορολογίας ρεπόρτερ- «τρελά» και «αδιανόητα» περιστατικά:
Στην Δανία, ο Έφορος ζήτησε από τα κορίτσια των ροζ τηλεφώνων να τηρούν τα κατάλληλα «βιβλία» για να μπορούν να υποβάλλουν σωστές φορολογικές δηλώσεις. Τρελό; Σε όλες τις χώρες (εκτός Ελλάδος, μέχρι και σήμερα, και Λιβύης, μέχρι πριν αρκετά χρόνια, οπότε κατάργησαν τον δικό τους ΚΒΣ) η φυσιολογική κατάσταση των πραγμάτων είναι να τηρεί κάθε φορολογούμενος κάποια «βιβλία», δηλαδή ό,τι χρειάζεται για να προκύπτει το καθαρό φορολογητέο εισόδημά του. Πουθενά δεν συνηθίζεται να ψηφίζονται κάθε τόσο ειδικοί Νόμοι για το εάν και τί είδους «βιβλία» θα τηρούν οι αγρότες, τα κορίτσια των ροζ τηλεφώνων ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα φορολογουμένων. Είναι ευθύνη κάθε φορολογούμενου να δηλώνει το φορολογητέο εισόδημά του και, επομένως, να «αποδεικνύει» πώς προκύπτει το μέγεθός του.
Απόλυτα συνδεδεμένο με αυτό είναι και το επόμενο, με την έννοια ότι ενός παραλογισμού μύριοι έπονται!
Στο ίδιο άρθρο αναφερόταν ένα άλλο -κατά την άποψη του «ειδικευόμενου!» σε θέματα φορολογίας ρεπόρτερ- «τρελό» και «αδιανόητο»: Στην Ολλανδία, μία ψυχίατρος εξέπεσε από τα μεικτά έσοδά της το κόστος για ένα σεμινάριο περί μαύρης μαγείας - βουντού. Ο Έφορος δεν αναγνώρισε την δαπάνη ως επαγγελματική, αλλά το δικαστήριο (και βεβαίως όχι μετά από 40 τέρμινα...) την δικαίωσε, αποδεχόμενο την εξήγησή της: Ως ψυχολόγος, δεχόταν πολλούς «ασθενείς» - θύματα βουντού και έπρεπε να γνωρίζει σχετικά με το θέμα όσο περισσότερα γίνεται. (σ.σ.: στην Ολλανδία υπάρχουν πολλοί μετανάστες από το Σουρινάμ, πρώην Ολλανδική αποικία, που ασκούν βουντού). Τρελό; Σε όλες τις χώρες (εκτός Ελλάδος, μέχρι και σήμερα, και Λιβύης, μέχρι πριν αρκετά χρόνια, οπότε κατάργησαν τον δικό τους ΚΒΣ) η φυσιολογική κατάσταση των πραγμάτων είναι να θεωρείται φορολογητέο το εισόδημα που προκύπτει μετά από την έκπτωση όποιας και κάθε απαραίτητης για την απόκτησή του δαπάνης. Πουθενά δεν χρειάζεται να ψηφίζονται κάθε τόσο ειδικοί Νόμοι για το τι είναι φορολογητέο εισόδημα. Πουθενά, ποτέ δεν υπήρξε «Πίνακας με δαπάνες που εκπίπτουν».
Εμείς, φανταζόμαστε ότι μπορούμε να προβλέψουμε -και άρα να προδιαγράψουμε- τα πάντα που μπορεί να συμβούν σε κάθε φορολογούμενο ή, όταν γίνεται σαφές ότι δεν μπορούμε, δημιουργούμε «τεκμήρια» και άλλους «ειδικούς κανόνες» βάσει των οποίων υπολογίζεται κάποιο φανταστικό φορολογητέο εισόδημα, διαφορετικό για κάθε ομάδα φορολογουμένων. Αλλιώς φορολογούνται οι φαρμακοποιοί, αλλιώς οι γιατροί, αλλιώς (δεν) φορολογούνται οι αγρότες, αλλιώς οι μισθωτοί! Στην Ελλάδα, ΠΟΤΕ δεν φορολογούνται τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εισοδήματα, ούτε καν από μισθωτές υπηρεσίες. Όταν το αφορολόγητο είναι ανεπαρκές για να διατηρήσει έναν εργαζόμενο ικανό να συνεχίζει να παράγει φορολογητέο εισόδημα, ή όταν «πάθει βλάβη» = ασθενήσει και δεν αναγνωρίζεται το κόστος «επισκευής του» = ιατρικές δαπάνες, προφανώς, αυτό που φορολογείται ΔΕΝ είναι το καθαρό, το πραγματικό φορολογητέο εισόδημα. Ακόμη και στις Α.Ε. , που τηρούν «πλήρη» βιβλία και στοιχεία, το εισόδημα που καταλήγει να φορολογείται είναι αυτό, που θα προκύψει μετά το επαίσχυντο «παζάρι» μεταξύ ελεγκτή (δηλαδή Ελληνικού κράτους!) και επιχείρησης...
Τελειώνω όπως ακριβώς τελείωσα το προηγούμενο σχόλιο: Το μέγεθος της τραγωδίας μας είναι ασύλληπτο! Είμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν (ακόμη) φαύλο κύκλο, που δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να σπάσει...
* Ο κ. Συμεών Ρωμύλος είναι οικονομολόγος, πρώην ανώτατο στέλεχος επιχειρήσεων
symrom@otenet.gr
Πηγή:www.capital.gr
Μία τέτοια περίπτωση είναι αυτό που αποκαλούμε ελληνικό «Φορολογικό Σύστημα». Όλοι γνωρίζουμε πόσο γραφειοκρατικό, αναποτελεσματικό κλπ., κλπ., είναι, δηλαδή, όλοι γνωρίζουμε τις «πρωτογενείς» απώλειες που προκαλεί. Όμως, ελάχιστοι συνειδητοποιούν ότι προκαλεί και παράπλευρες!
Σε προηγούμενο σχόλιο με τίτλο Εμπιστοσύνη περιέγραψα πώς το φορολογικό σύστημα συντελεί στην εμπέδωση απουσίας εμπιστοσύνης στα συναλλακτικά μας ήθη. Σήμερα θα αναφερθώ σε μία δεύτερη παράπλευρη απώλεια που προκαλεί, την «εξόντωση» της απλής λογικής, την δημιουργία αποδοχής του παραλόγου ως φυσιολογικής κατάστασης των πραγμάτων. Όταν το παράλογο εφαρμόζεται για δεκαετίες, το λογικό καταντάει να μοιάζει σε όλους ως παράλογο. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα αλλά θα αναφέρω μόνον ένα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικό.
Πριν 2-3 χρόνια, σε ένα οικονομικό έντυπο, στην μόνιμη στήλη του για τα φορολογικά, δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο «Ιστορίες φορολογικής τρέλας». Αναφερόταν σε κάποια -κατά την άποψη του «ειδικευόμενου!» θέματα φορολογίας ρεπόρτερ- «τρελά» και «αδιανόητα» περιστατικά:
Στην Δανία, ο Έφορος ζήτησε από τα κορίτσια των ροζ τηλεφώνων να τηρούν τα κατάλληλα «βιβλία» για να μπορούν να υποβάλλουν σωστές φορολογικές δηλώσεις. Τρελό; Σε όλες τις χώρες (εκτός Ελλάδος, μέχρι και σήμερα, και Λιβύης, μέχρι πριν αρκετά χρόνια, οπότε κατάργησαν τον δικό τους ΚΒΣ) η φυσιολογική κατάσταση των πραγμάτων είναι να τηρεί κάθε φορολογούμενος κάποια «βιβλία», δηλαδή ό,τι χρειάζεται για να προκύπτει το καθαρό φορολογητέο εισόδημά του. Πουθενά δεν συνηθίζεται να ψηφίζονται κάθε τόσο ειδικοί Νόμοι για το εάν και τί είδους «βιβλία» θα τηρούν οι αγρότες, τα κορίτσια των ροζ τηλεφώνων ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα φορολογουμένων. Είναι ευθύνη κάθε φορολογούμενου να δηλώνει το φορολογητέο εισόδημά του και, επομένως, να «αποδεικνύει» πώς προκύπτει το μέγεθός του.
Απόλυτα συνδεδεμένο με αυτό είναι και το επόμενο, με την έννοια ότι ενός παραλογισμού μύριοι έπονται!
Στο ίδιο άρθρο αναφερόταν ένα άλλο -κατά την άποψη του «ειδικευόμενου!» σε θέματα φορολογίας ρεπόρτερ- «τρελό» και «αδιανόητο»: Στην Ολλανδία, μία ψυχίατρος εξέπεσε από τα μεικτά έσοδά της το κόστος για ένα σεμινάριο περί μαύρης μαγείας - βουντού. Ο Έφορος δεν αναγνώρισε την δαπάνη ως επαγγελματική, αλλά το δικαστήριο (και βεβαίως όχι μετά από 40 τέρμινα...) την δικαίωσε, αποδεχόμενο την εξήγησή της: Ως ψυχολόγος, δεχόταν πολλούς «ασθενείς» - θύματα βουντού και έπρεπε να γνωρίζει σχετικά με το θέμα όσο περισσότερα γίνεται. (σ.σ.: στην Ολλανδία υπάρχουν πολλοί μετανάστες από το Σουρινάμ, πρώην Ολλανδική αποικία, που ασκούν βουντού). Τρελό; Σε όλες τις χώρες (εκτός Ελλάδος, μέχρι και σήμερα, και Λιβύης, μέχρι πριν αρκετά χρόνια, οπότε κατάργησαν τον δικό τους ΚΒΣ) η φυσιολογική κατάσταση των πραγμάτων είναι να θεωρείται φορολογητέο το εισόδημα που προκύπτει μετά από την έκπτωση όποιας και κάθε απαραίτητης για την απόκτησή του δαπάνης. Πουθενά δεν χρειάζεται να ψηφίζονται κάθε τόσο ειδικοί Νόμοι για το τι είναι φορολογητέο εισόδημα. Πουθενά, ποτέ δεν υπήρξε «Πίνακας με δαπάνες που εκπίπτουν».
Εμείς, φανταζόμαστε ότι μπορούμε να προβλέψουμε -και άρα να προδιαγράψουμε- τα πάντα που μπορεί να συμβούν σε κάθε φορολογούμενο ή, όταν γίνεται σαφές ότι δεν μπορούμε, δημιουργούμε «τεκμήρια» και άλλους «ειδικούς κανόνες» βάσει των οποίων υπολογίζεται κάποιο φανταστικό φορολογητέο εισόδημα, διαφορετικό για κάθε ομάδα φορολογουμένων. Αλλιώς φορολογούνται οι φαρμακοποιοί, αλλιώς οι γιατροί, αλλιώς (δεν) φορολογούνται οι αγρότες, αλλιώς οι μισθωτοί! Στην Ελλάδα, ΠΟΤΕ δεν φορολογούνται τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εισοδήματα, ούτε καν από μισθωτές υπηρεσίες. Όταν το αφορολόγητο είναι ανεπαρκές για να διατηρήσει έναν εργαζόμενο ικανό να συνεχίζει να παράγει φορολογητέο εισόδημα, ή όταν «πάθει βλάβη» = ασθενήσει και δεν αναγνωρίζεται το κόστος «επισκευής του» = ιατρικές δαπάνες, προφανώς, αυτό που φορολογείται ΔΕΝ είναι το καθαρό, το πραγματικό φορολογητέο εισόδημα. Ακόμη και στις Α.Ε. , που τηρούν «πλήρη» βιβλία και στοιχεία, το εισόδημα που καταλήγει να φορολογείται είναι αυτό, που θα προκύψει μετά το επαίσχυντο «παζάρι» μεταξύ ελεγκτή (δηλαδή Ελληνικού κράτους!) και επιχείρησης...
Τελειώνω όπως ακριβώς τελείωσα το προηγούμενο σχόλιο: Το μέγεθος της τραγωδίας μας είναι ασύλληπτο! Είμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν (ακόμη) φαύλο κύκλο, που δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να σπάσει...
* Ο κ. Συμεών Ρωμύλος είναι οικονομολόγος, πρώην ανώτατο στέλεχος επιχειρήσεων
symrom@otenet.gr
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου