Ο Λυκουρέντζος ήθελε διοικητές Νοσοκομείων χωρίς πτυχίο!!!

Αξιζε το κόστος της ξεφτίλας;

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Διατρέχοντας χθες την ειδησεογραφία στο Διαδίκτυο, κάπου πήρε το μάτι μου να προβάλλεται -εννοείται με το αρμόζον πνεύμα εθνικής υπερηφάνειας- το γεγονός ότι ο πρόεδρος Walt Disney World Resort στην Φλόριντα «είναι Ελληνας». Ακριβέστερα, ο George Kalogridis είναι Αμερικανός ελληνικής καταγωγής, γεννημένος εκεί. Αλλά δεν είναι λόγος αυτός για να χαλάσουμε τις καρδιές μας. 

Και μόνον ότι ο άνθρωπος λέγεται Καλογρίδης (έστω και αν στη χώρα του προφέρεται «Καλογκρίντης») αρκεί, ώστε να είμαστε περήφανοι για το περιλάλητο δαιμόνιο της φυλής.

Γιατί να μην είναι Ελληνας ο πρόεδρος της Ντίσνεϊλαντ; Πέραν των άλλων, αναρίθμητων και εγνωσμένων, ικανοτήτων του, η όποια ελληνικότητα διατηρείται μέσα του, του επιτρέπει να έχει μία βαθύτερη, μολονότι ασύνειδη, σχέση με το κωμικό, το παράδοξο, το εξωπραγματικό. Επομένως το σωστό ερώτημα είναι: τι άλλο θα μπορούσε να ήταν ο πρόεδρος της Ντίσνεϊλαντ αν όχι Ελληνας; Ποιος άλλος είναι προικισμένος από το DNA του για να καταλαβαίνει καλύτερα την ουσία του Γκούφη, του Μίκυ, του Ντόναλντ, αν όχι κάποιος με ρίζες στη χώρα που γέννησε τον υπουργό Ανδρέα Λυκουρέντζο;

Καταλήγω στο σεπτό πρόσωπο του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λυκουρέντζου διότι διαβάζω ότι κατέθεσε τροπολογία, βάσει της οποίας μέχρι το τέλος Μαρτίου αναστέλλεται -άκουσον, άκουσον!- η ισχύς των κειμένων διατάξεων που ορίζουν ότι οι διοικητές και οι αναπληρωτές διοικητές των νοσοκομείων πρέπει να είναι πτυχιούχοι ανωτάτης σχολής. 
Με απλά λόγια, μέχρι το τέλος Μαρτίου ο Ανδρέας Λυκουρέντζος θέλει να υπάρχει δυνατότητα διορισμού και για αποφοίτους Μέσης Εκπαίδευσης. Προφανώς, θα έχει κάποιον πολύ δικό του να βολέψει· και, πράγματι, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο εκλεγόμενος στην Αρκαδία υπουργός κατέφυγε σε αυτή την εντυπωσιακής θρασύτητας μεθόδευση, προκειμένου να διορίσει διοικητή της εμπιστοσύνης του στο νοσοκομείο της Τρίπολης.

Το γεγονός αγγίζει τα όρια του αδιανόητου. Κατ’ αρχάς, διότι διανύουμε την εποχή της οργής, όπου η πολιτική είναι πρώτα ένοχη και μετά ύποπτη - δραστηριότητα σαφώς πιο τολμηρή από εκείνη στην οποία ο Αλφρεντ Ντάγκλας αναφέρεται περιφραστικά στο γνωστό ποίημά του ως «love that dare not speak its name». Στο περιβάλλον αυτό, τέτοιος κραυγαλέος φαβοριτισμός είναι αδύνατον ποτέ να γίνει δεκτός από τη Βουλή. (Κυρίως διότι αφορά το συμφέρον ενός μέλους του σώματος και όχι όλων συνολικώς...). 
Πώς μπορεί λοιπόν να περιμένει ο υπουργός ότι θα ψηφιστεί ποτέ τέτοια τροπολογία; Πόσο απεγνωσμένος ή αφελής πρέπει να είναι για να το επιχειρήσει; Και επιτέλους έναν δικό του με πτυχίο πανεπιστημίου δεν έχει; Τι το ευκολότερο σε μια χώρα όπου ο «εκδημοκρατισμός» της ανωτάτης παιδείας τη γέμισε με άχρηστους πτυχιούχους από σχολές της πλάκας;

Αναφέρομαι με χαρακτηρισμούς τόσο οξείς εις βάρος του υπουργού, για λόγους ρητορικούς. 
Οχι επειδή, προς Θεού, τους πιστεύω. Αλλά με τη σκοπιμότητα να πετύχω τη μετάπτωση του ύφους στο επίπεδο της αστειότητας. Διότι, παρά τις σχετικές πληροφορίες, ας μου επιτραπεί να έχω τη βεβαιότητα ότι η κατάθεση της τροπολογίας ήταν στην πραγματικότητα ένα αστείο εκ μέρους του υπουργού. 

Το πιθανότερο δηλαδή είναι ότι είχε κάποια διαφωνία με φίλους του σχετικά με την εσωτερική λειτουργία της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της οποίας έβαλε το στοίχημα ότι είναι δυνατόν να καταθέσει μια τόσο προκλητική τροπολογία, χωρίς να το αντιληφθεί ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Τάκης Μπαλτάκος. Εφόσον λοιπόν η τροπολογία κατετέθη, ο Α. Λυκουρέντζος κέρδισε το στοίχημα. Εύγε του! (Ελπίζω μόνον το κέρδος που αποκόμισε να άξιζε το κόστος της ξεφτίλας...).

πηγή: εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ