Είναι περίεργο, πώς δεν υπάρχει κοινωνική κατακραυγή για τις σθεναρές προσπάθειες κάποιων συντεχνιών, να χρησιμοποιήσουν το ίδιο το σύστημα που σήμερα προσπαθεί να δώσει τέλος στα νοσηρά τους προνόμια, εκείνα που μας εξώθησαν στην κοινωνική εξαθλίωση.
Για παράδειγμα, την απελευθέρωση της δημιουργίας διαγνωστικών κέντρων χωρίς το 51% υποχρεωτικό ποσοστό ιδιοκτησίας από ιατρό, έχουν προσβάλλει όλοι οι ελληνικοί ιατρικοί σύλλογοι στο Συμβούλιο της Επικράτειας. Παρ΄ ό,τι είναι αυτονόητο πως στο τέλος οι Ιατρικοί Σύλλογοι θα χάσουν στο δικαστήριο, καθώς αυτό αποτελεί απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδώ και μια δεκαετία, ως τότε οι Περιφέρειες δεν θα εκδίδουν νέες άδειες λειτουργίας αιματολογικών εργαστηρίων, κρατώντας το επάγγελμα κλειστό πιθανόν και για χρόνια.
Αυτές οι προσφυγές είναι ένα εμπόδιο στο να ανοίξει π.χ. κάποιος μία ιδιωτική αλυσίδα διαγνωστικών κέντρων (με υπαλλήλους γιατρούς φυσικά από τις δεκάδες χιλιάδες αδιόριστων γιατρών), που θα μπορεί για να πουλάει φθηνότερα τις εξετάσεις στους ασφαλισμένους των ταμείων ή τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Το εμπόδιο αυτό που βάζουν οι συντεχνίες στην απελευθέρωση της οικονομίας από τα προνόμιά τους, έχει κόστος σε θέσεις εργασίας που δεν θα δημιουργηθούν, αλλά και σε αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές, καθώς το αυξημένο κόστος για τα ταμεία μετακυλίεται στους ασφαλισμένους και τους εργοδότες.
Οι υποψήφιοι εργοδότες κάθε είδους με τη σειρά τους υπολογίζουν ότι μία νέα θέση εργασίας πού κοστίζει διπλάσια από το καθαρό μηνιαίο μισθό που παίρνει ο εργαζόμενος στο παντελόνι, επιβάλλει υψηλότερο τζίρο για να στηρίξει κάθε έναν εργαζόμενο. Αυτός ο υψηλότερος τζίρος εν μέσω της βαθιάς ύφεσης που περνάμε, μπορεί να μην είναι καν εφικτός.
Για παράδειγμα, έστω ότι κάποιος θέλει να ανοίξει μία δουλειά παροχής υπηρεσιών που θα έχει τζίρο 20.000 ευρώ το μήνα, και για αυτή θα χρειαστεί 10 εργαζόμενους για να παρέχουν την υπηρεσία. Αν δεν μπορεί να προσλάβει ανειδίκευτους εργάτες με 570 ευρώ, και χρειαστεί να δώσει 1.200 ευρώ μικτά σε καθέναν, για να έχει έμπειρους και ικανότερους υπαλλήλους με εκπαίδευση και προϋπηρεσία, τότε το κόστος του θα είναι +30% εργοδοτικές εισφορές για ΙΚΑ, -16% εισφορές εργαζομένου, ο εργαζόμενος θα έχει λαμβάνειν περί τα 1.000 ευρώ προ φόρων, ενώ ο εργοδότης θα πρέπει να δώσει άλλα 550 ευρώ το μήνα στο ΙΚΑ επί 14 μηνιάτικα (ενώ οι συντάξεις που κάποια μέρα ίσως θα πάρει ο σημερινός εργαζόμενος είναι πλέον 12 ετησίως).
Αν υπολογίσουμε ότι ένας εργαζόμενος πρέπει να εργαστεί 11 μήνες το χρόνο (ένα μήνα θα έχει άδεια) και να πληρωθεί 14 μισθούς, τότε ο τζίρος που χρειάζεται μόνο για το εργοδοτικό κόστος είναι 1.200 ευρώ μικτά x 130% με ΙΚΑ x 14 μήνες μισθοδοσία / 11 εργάσιμους μήνες = 1.985 ευρώ ανά εργάσιμο μήνα.
Αν είναι ο υποψήφιος εργοδότης του παραδείγματος να μην βγάζει ούτε το ενοίκιο και το ρεύμα, για να πληρώνει στο ταμείο τις υπέρογκες εισφορές που επιβάλλουν οι υψηλές τιμές των κλειστών επαγγελμάτων υγείας, το πιθανότερο είναι να μην ξεκινήσει καν τη δουλειά αυτή, ή αν δεν κάνει εξ αρχής τους σωστούς υπολογισμούς, να την κλείσει μετά λίγους μήνες ταλαιπωρίας και ζημίας.
Με αυτό το απλοϊκό παράδειγμα έδειξα πώς η συντεχνία που θέλει κλειστό το επάγγελμα του ιδιοκτήτη αιματολογικού εργαστηρίου, πετυχαίνει καθυστέρηση στο άνοιγμα με δικαστικές προσφυγές, κρατάει ψηλά τις τιμές των υπηρεσιών της συντεχνίας λόγω μη-ανταγωνισμού, επηρεάζει έτσι αυξητικά τα λειτουργικά κόστη των ασφαλιστικών ταμείων, που απαιτούν τις υψηλότερες εισφορές στην υφήλιο ανάμεσα στις ανεπτυγμένες οικονομίες, που επιβάλλει υψηλό εργοδοτικό κόστος στις επιχειρήσεις, που συνεπάγεται την μη-δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την απώλεια των υπαρχόντων θέσεων σε ρυθμούς πολυβόλου! Η αλυσίδα αιτίου-αιτιατού για την ανεργία, σχεδόν πάντα, οδηγεί στις στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας!
Αν τα προνόμια μιας συντεχνίας έχουν αυτή την επίδραση στην αγορά εργασίας, το πολλαπλασιάζουμε επί τον αριθμό των συντεχνιών για να βρούμε τις τρύπες απ’ όπου το βαρέλι μας χάνει.
Αντίστοιχα με το παραπάνω παράδειγμα, οι φαρμακοποιοί πήραν δικαστικά μέτρα για να εμποδίσουν την πώληση βρεφικού γάλακτος που ήδη επιτρέπεται να πωλείται πλέον σε σουπερμάρκετ (όπως σε όλες τις πολιτισμένες χώρες). Η απελευθέρωση είχε σε λιγότερο από τρεις μήνες ήδη αποτέλεσμα να μειωθεί η τιμή του βρεφικού γάλακτος κατά 20%.
Αυτό επιτρέπει σε κάποιους γονείς βρεφών λίγο περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα, που διοχετεύεται πλέον σε άλλα σημεία της οικονομίας, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας είτε ξοδευτεί σε σουβλάκια, είτε σε ζαρζαβατικά, είτε σε βιβλία ή εισιτήρια του σινεμά. Όσο όμως αυτό παρεμποδίζεται, την οικονομική ευχέρεια αυτή θα την κρατά τεχνηέντως η συντεχνία των φαρμακοποιών και όχι οι γονείς των βρεφών.
Το κόστος της επίδραση των συντεχνιών στο κόστος ζωής καθενός μας, πολλαπλασιασμένο επί 11.000.000 Έλληνες, μας δίνει ένα ιλιγγιώδες συνολικό κόστος που εκβιάζεται και πληρώνει η κοινωνία, ώστε κάποιοι να έχουν εισόδημα μεγαλύτερο από όσο δικαιολογεί η δουλειά τους, και με πραγματικό κόστος φυσικά την σημερινή μας τεράστια ανεργία.
Παρ΄ όλους τους 1.500.000 ανέργους, δεν έχω μάθει για κανέναν που να έχει βγει στο δρόμο και να απαιτεί να κοπούν τα συντεχνιακά προνόμια, ώστε να ανασάνει η κοινωνία από την ανεργία που προκαλούν αυτές οι στρεβλώσεις. Αντίθετα ακούω συχνά από κάποιους "οι τάδε και οι δείνα είναι φυσικό να υπερασπίζονται το βιός τους με κινητοποιήσεις", ακόμα και αν αυτό το "βιός" έχει αντίτιμο το να είσαι άνεργος ηλίθιε!
Δεν είδα καμιά Ένωση Καταναλωτών να κάνει δικαστική αγωγή ενάντια στο σύλλογο των φαρμακοποιών για την απόπειρα καθυστέρησης της εφαρμογής του ευρωπαϊκού νόμου, ώστε όταν θα χάσουν έτσι κι’ αλλιώς μετά από λίγα χρόνια, να έχουν να αποζημιώσουν τους καταναλωτές για το κόστος που αδίκως τους επέβαλλαν προσχηματικά!
Δεν είδα καμία ένωση εργοδοτών ή κάποιο ασφαλιστικό ταμείο να παίρνει νομικά μέτρα ενάντια στις συντεχνίες, που καθυστερώντας τα μεταρρυθμιστικά μέτρα αυξάνουν το κόστος εργασίας με τις αυξημένης τιμής υπηρεσίες υγείας προς τα ταμεία, που κοστίζουν στην κοινωνία εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Κανένα αντικίνητρο στο βρώμικο παιχνίδι των συντεχνιών δεν υπάρχει, όσο η κοινωνία αδιαφορεί για τα προνόμιά τους.
Αντίθετα προσπαθούμε ηλιθιωδώς να μειώσουμε το κόστος της εργασίας μειώνοντας τις αμοιβές προς τον μέσο εργαζόμενο!
Δεν ξέρω αν η ίδια η κοινωνία είναι σε νάρκη, ή ο καθένας Πολίτης ξέχωρα.
Αν όμως δεν γίνει κάτι δραστικό για να ξυπνήσει όποιος κοιμάται, η κοινωνία μας αυτή καθεαυτή θα διαλυθεί.
Δραστικό συμβάν, θετικό ή αρνητικό δεν έχει σημασία, πρέπει να συμβεί τώρα!
Κάτι να μας κουνήσει σαν κοινωνία, να αντιληφθούμε πού αιμορραγούμε θέσεις εργασίας και κατεστραμμένες ζωές για το βόλεμα των λίγων, και να βάλουμε την παλάμη στην πληγή μας για να σταματήσουμε την αιμορραγία!
agissilaos@gmail.com
twitter: @Agissilaos
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου